Eén van mijn vriendinnen smeekt al jarenlang om eens mee te mogen als ik ooit Tindersticks zou interviewen. Dus, Stuart Staples, als je dit leest: denk ook eens aan mij (en aan haar) en doe ons een plezier. En je interview verschijnt dan wellicht ook op Indiestyle, dus je wint dubbel (driedubbel als je de ontmoeting met die vriendin bij rekent)...
Er is alvast een perfecte aanleiding voor een gesprek. The waiting room, zo heet dat nieuwe album dat zelfs in januari al zeker lijkt van een plaatsje in de eindejaarslijstjes van 2016. Zelfs binnen hun eigen, indrukwekkende oeuvre is dit een hoogtepunt.
Het begint allemaal met het erg rustige en vooral filmische Follow me, een instrumental die Amélie Poulain verbindt met de Tindersticks. Wat volgt in Second chance man is de band op zijn meest ingetogen en meest bedaard. Het zal doorheen dit album nog vaak blijken: Stuart Staples weet zijn bandleden tot zeer gedoseerd musiceren te bewegen. Ook de productie zit heel goed op deze plaat. Zelfs als het tempo wat hoger gaat en de arrangementen wat moderner klinken, zoals in Were we once lovers? moet je geen capriolen verwachten.
Spinvis zullen de Britten vermoedelijk niet kennen maar toch horen we in de intro's van This fear of emptiness en Planting holes de speelsheid van de Nederlander terug. En in Hey Lucinda steelt een frivool en toch bescheiden xylofoontje de show. Trouwens, dat instrument bevindt zich in goed gezelschap: Lhasa vormt de vrouwelijke tegenstem voor Stuart Staples. Dat is des te opmerkelijker omdat Lhasa op 1 januari al 6 jaar dood is. Dit was dan ook één van haar laatste opnames.
Tindersticks klinken nog steeds zoals eigenlijk enkel zij klinken. Daarin hebben ze stilaan de perfectie bereikt, zo lijkt me na beluistering van dit album.
Beluister hieronder het volledige album:
1 opmerking:
Merci voor de review. Ik ben een fan van Tindersticks, maar ik heb niet zoveel van hun platen, door het feit dat ze soms wat inwisselbaar zijn. Maar deze wil ik wel nog eens proberen.
Een reactie posten