Het lijkt wel Jon Spencer die ll aftrapt. ID!OTS houdt het tempo hoog op het tweede album dat niet toevallig op de schrikkeldag uitgebracht wordt. Drieëndertig minuten lang zetten ze een aanval in op je oren en dansbenen.
We horen nog wel meer parallellen met helden van de muzikanten. Pakistan is een erg Rolling Stones-achtig nummer en de zang van Luc Dufourmont in Bricks to dust doet heel sterk denken aan de vroege Nick Cave. Nog belangrijker dan die invloeden is echter de hele sfeer van de plaat. De vier Westvlaamse mannen maken erg potente, “masculiene” muziek. Associaties met modderworstelen, bierdrinken en luchtgitaar spelen schieten spontaan te binnen. Het is echter niet al beuken wat de klok slaat. Run run run klinkt haast gesofisticeerd en het surfbandjesverleden van Wouter Spaens echoot door in de reverb op de gitaren.
Hoewel de teksten niet specifiek met de problematiek in gedachten geschreven zijn, past het thema van de vluchtelingencrisis perfect bij deze songs. Dat die live uitgetest werden op een publiek van honderd vluchtelingen, is méér dan een gelukkig toeval. Niet alleen Never look backk en Run run run sluiten naadloos aan bij het onderwerp. Pakistan vertelt het verhaal van een gedesillusioneerde nachtwinkeluitbater die besluit terug te keren naar Karachi. In Bricks to dust klinkt het “you’re reaping what you sowed years ago“.
In een review verwijzen naar het Ugly Papas-verleden van de helft van de band doet de anderen oneer aan en alluderen op de rol die Luc Dufourmont speelde in een van de meest besproken tv-reeksen van het afgelopen jaar, doet de muziek tekort. Hoe scherp en origineel die wel is, blijkt onder meer uit Urang utang boogie, een Zappa-esque song waarin levende legende Roland het kwartet vervoegt. De drums van Tom Denolf spelen een belangrijke rol in de drive van het nummer en de achtergrondzang verleent het geheel een cachet van Afrikaanse nachten. De zang lijkt wel van een minder hese Tom Waits afkomstig.
Of ID!OTS nu in het Frans (High) of met jaren 80-rock (Little birds) de trommelvliezen in onstuimige beweging brengt, op ll scheren de vier mannen hoge toppen. Het half uur vliegt zo om en deze plaat nodigt uit om regelmatig als peppil beluisterd te worden.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten