Innerwoud

Exact zoals ik me het had voorgesteld bij een artiest die zichzelf Innerwoud noemt, klinkt de muziek op Mirre. Dat roept natuurlijk de vraag op naar wat mijn voorstelling dan wel is? Wel, ik verbeeld me een ondoordringbaar woud met hoge bomen, een dicht bladerdak en het hoeft niet eens avond te zijn om er donker te zijn en beklemmend. Hertaal dat naar een manier van in de wereld staan en verzin daar een soundtrack bij: de kans is groot dat u in de buurt van Mirre strandt.
De muzikant achter Innerwoud bedient zich van electronica en een contrabas en net die diepe bassen bepalen in zulke mate de sfeer van dit vier songs tellend album, dat je je als door modder vastgezogen voelt. Opener Dar start als een mengeling tussen klassieke muziek en een Arabische hint (denk aan de instrumentale stukken op Passion: Music for The Last Temptation of Christ van Peter Gabriel) en zou niet misstaan om auditief de donkerste passages in Game of thrones in te kleuren. Halverwege het nummer komt dreiging opzetten, die niet meer helemaal verdwijnt. Zeggen dat Nachtkus daarna geruststelling biedt, is overdreven doch deze song slaagt er wel zich als neerdalend stof een plek te bemachtigen in mijn hart waar hij lang kan en mag blijven liggen.
Even is er in de titelsong een lichtere toets aanwezig met hogere noten in zang die veraf (en onverstaanbaar) klinkt. Er lijken voetstappen door te klinken tussen de contrabasklanken en wie hoopte dat verlossing alsnog zich zou aandienen, voelt die hoop aanzwellen. Maar bijna een kwartier lang mag Sterveling die opnieuw wegnemen. De donkerste song sleept zich lange tijd voort als een gewonde, stervende strijder die tegen beter weten in probeert hulp te bereiken. De invallende duisternis die alle hoop ontneemt, komt hier vanaf iets meer dan 10 minuten in de vorm van electronicaruis die de contrabas verslindt.

Een kortere versie van Sterveling kan je op de Bandcamppagina van Innerwoud gratis downloaden. Je kan hieronder het volledige album, dat hier te kopen is bij Consouling, beluisteren: