Het minste wat je van Dysnomia van Dawn Of Midi kan zeggen, is dat de songs drijven op herhaling. Er zijn echter grenzen aan de mate waarin repetitieve elementen te verdragen zijn (en je niet in de new age belandt) en daarmee wordt door het trio duchtig geflirt. In Sinope drijven de New Yorkers me bijna tot waanzin met het immer herhaalde patroontje, in Algol lukt het beter om het te verdragen dankzij de Arabisch aandoende elementen. Deze drie heren komen dan wel uit Brooklyn, doch afgaand op hun namen hebben ze duidelijk oosterse roots.
De instrumentale muziek op deze plaat klinkt dan ook behoorlijk vreemd en er is meer dan één luisterbeurt nodig om ze te weten waarderen. Wie zei daar dat je voor schoonheid geen moeite zou moeten doen?
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten