Ik probeerde ook om dit jaar tenminste alle albums die een kans maakten om in mijn eindejaarslijstje te belanden omdat ik ze graag hoorde, ook effectief te reviewen op mijn blog (als ik dat al niet voor Indiestyle had gedaan). Daar ben ik gelukkig in geslaagd. Helaas kan ik niet hetzelfde zeggen over mijn voornemen van vorig jaar om toen alle albums van Bob Dylan te bespreken. Ik hoopte in januari nog slechts één extra jaar nodig te hebben, maar het ziet er naar uit dat "mijn Bob Dylanjaar" eerder een vijfjarenproject wordt...
En dan nu de top 30 van de beste albums van het jaar volgens mij, in het volle bewustzijn dat ik heel wat goeie platen niet of amper heb beluisterd en dat wellicht de enige reden is dat ze hier niet voorkomen. Je vindt onder de titel van de plaat telkens de link naar mijn review.
30. The magic whip - Blur
De verwachtingen waren hooggespannen maar werden niet helemaal ingelost. Natuurlijk was The magic whip een goeie plaat met nummers als Go out, Lonesome street, New world towers, Pyongyang en Ong ong, maar het bevat ook te matige songs of onvoldoende uitgewerkt ideeën (zoals Thought I was a spaceman en I broadcast).
29. ...play the Peter Houben songbook - Hamster Axis Of The One-Click Panther and Mauro Pawlowski
Kruisbestuivingen alom en een heerlijke jazzsaus gegoten over de meest uiteenlopende songs waar Peter Houben ooit een hand in hand, dat is wat je van dit album mag verwachten.
28. The waterfall - My Morning Jacket
Meesterwerk Z is nog steeds stukken beter en het lijkt soms wat alsof de band haar plafond heeft bereikt, maar niettemin is het genieten van folk (Like a river en Get the point), psychedelica (Tropics (Erase traces) ) en zeemzoete americana (Only memories remain).
27. Billy - Isbells
Maturiteit en beheersing waren de sleutelwoorden in mijn recensie. Opvallend daarnaast waren ook de warme blazersklanken. Wie een synthese wil horen van waar dit album voor staat, luistert best eerst naar Falling for you.
26. Paon - Paon
Kwaliteitsvolle pop van bezuiden de taalgrens, daar stel ik mijn gehoor met graagte aan bloot. Dit debuut wist me te bekoren door de speelsheid én de intelligente songs. Verrassend genoeg was de enige tegenvaller de nieuwe versie die erop terug te vinden is van Shine over me: de toevoeging van het orgeltje is geen onverdeeld succes.
Met dank aan Jeroen Bosch kozen ze overigens voor de mooiste albumcover van het jaar.
25. To live vicariously - Kiss The Anus Of A Black Cat
De eighties synthesizers zijn terug en nog wel waar we ze het minst hadden verwacht: bij Kiss The Anus Of A Black Cat. Stef Irritant vond zichzelf opnieuw uit en laat de dronefolk achter zich. Enkel zijn stem maakt dit nog herkenbaar.
24. Pittsburgh - William Fitzsimmons
Amper vijfentwintig minuten duurt deze plaat van Fitzsimmons maar het is alweer een pareltje en een ideale introductie voor wie de man nog niet kent. Luister vooral naar Matter, dat met een less is more-zang, spaarzame instrumentatie en het drumritme dat op de achtergrond wel de nodige houvast biedt, onder de huid kruipt.
23. Rasa - CHVE
Colin H. Van Eeckhout van Amenra bracht eind dit jaar een heel mooi solo-debuut uit dat bestaat uit één song die zoveel kwetsbaarheid uitstraalt dat je de tatoeages op zijn tijdens optredens ontblote bovenlijf zou vergeten.
22. Dumb flesh - Blanck Mass
Dance en electronica voeren de boventoon, zij het op een verknipte wijze, op deze plaat dat met hoogtepunt Lung een tegelijk speelse én donkere song oplevert.
21.The long answer is no - Douglas Firs
Ik zag Douglas Firs dit jaar enkele malen live en de band is gegroeid. Dat viel ook al op te maken uit het tweede album. Wereldschokkend is het niet meteen en vernieuwers zijn het ook niet, maar je weet dat deze band uit hun bandbreedte wel het beste halen én dat ze nog groeimarge hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten