Het voordeel van reeds vroeg gepubliceerde eindejaarslijstjes is dat je de kans krijgt albums die aan je voorbijgegaan zijn, alsnog op te merken en te beluisteren. Eén van de albums die ik zo besloot een luisterbeurt te gunnen, is Alabursy van Daniel Norgren.
Dat is het zevende album van deze Zweed, die later die jaar ook nog The green stone uitbracht (dat ik nog niet beluisterde). Hij nam alles zelf thuis op, op een 4-sporenrecorder. Dat verklaart waarom de songs zo eenvoudig klinken, zonder veel tierlantijntjes. De bijzondere stem van Norgren klinkt net als die van The Tallest Man On Earth verrassend voor de muziek die hij maakt. Die houdt immers het midden tussen folk en alt.country. Ook echo's van Bon Iver zijn niet veraf. Wat deze plaat zo bijzonder maakt, is het totaal pretentieloze van de songs. Er wordt gezongen alsof de zanger gewoon in de douche voor zichzelf wat deuntjes zingt. Toch is dat geen vrolijke gebeurtenis. Het aan Ierse folkliedjes schatplichtige The light of dawn resoneert het droevigste van Shane MacGowan en Like there was a door is het smartelijke kerstliedje dat amper vertroosting biedt in de koude, langste nachten.
Daarvoor kregen we al het werkelijk prachtige Everything you know melts away like snow. De accordeon houdt de tranen krampachtig achter de oogleden en Daniel Norgren blijkt een man van weinig woorden wiens stiltes veelzeggender zijn. Ook het weidse Why may I not go out and climb the trees? reken ik tot de hoogtepunten van deze plaat.
Je kan het volledige album hieronder beluisteren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten