Met Amor fati heeft Wiltman na zijn reeks (van 3) Lo-files een plaat gemaakt waarop hij de zang meer prominent op de voorgrond zet. Die stem doet me erg denken aan Daan en in openingsnummer Hasteland krijgen we daar muziek bij die niet zou misstaan in de back catalogue van de Antwerpenaar. Maar wie goed luistert, zeker naar de volgende nummers, ontdekt toch een eigen geluid. Alles klinkt heel warm en de gitaren zijn gedrenkt in americana. Notoken neemt me mee naar een afgelegen ranch in een onmetelijk landschap, met bergen op de achtergrond en flarden wolken die de gloed van de oranje zonsondergang benadrukken.
De teksten zijn soms nogal minimalistisch en niet zo makkelijk te duiden, zoals in Lydia II (Les virages / Au Nord ou Sud de Rome / d'être sage / deux hommes / Les virages / Au Nord ou Sud de Rome / deux visages / un homme). Je vindt alle lyrics trouwens op deze pagina.
Tot mijn favorieten behoort zeker Thurasia dat muzikaal alweer doet verlangen naar uitgestrektheid en tekstueel verhaalt van dilemma's en keuzes en de moeilijkheid om knopen door te hakken. Daarvoor gebruikt Wiltman geen grootse woorden of eloquente volzinnen, wel eenvoudige, bijna doordeweekse zinnen.
In het verleden werd de vergelijking wel eens gemaakt met Mark Knopfler en die gaat voor mij het meest op in Homeless homeland. Soulétude is een buitenbeentje waar we niettemin een vette kluif aan hebben. Het klinkt speelser en hier wordt de gitaar ondergeschikt aan de percussie en het eenvoudig riedeltje dat steeds terugkeert.
Het album eindigt met twee instrumentale nummers. Wakeup-call from a dreamgirl klinkt dromerig en leunt dicht aan bij het soundtrackwerk van Ry Cooder en de korte titelsong incorporeert de bezwerende bezetenheid van het gitaarspel van David Eugene Edwards (Woven Hand).
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten