Een referentie die spontaan in me opkomt, is De Mens. Hoewel tekstueel minder associatief, klinkt De Fanfaar toch sterk als de vroege versie van het bekende trio. Het gaat ook meteen hard in Ik wil dans en het mooie 2015. Ze kan geen Engels breekt muzikaal weinig potten maar blijft wel goed hangen tussen de oren. Het viertal toont zich een meester in rechttoe-rechtaan rock in de moedertaal.
Ook wanneer het er rustiger aan toegaat (Elvis), blijft het aangenaam luisteren naar deze plaat én blijven de gelijkenissen met De Mens opvallen (ditmaal zelfs ook tekstueel). Ik word minder geraakt door In den boom maar daarna maakt Het komt wel goed (wat ze ook zegt) dat weer goed. De single Superheld trekt de registers weer helemaal open en is mijn favoriet. Verderop de plaat weten vooral Koffie en tattoos en de titelsong te bekoren. Intrigerend is ook de wat driegende sfeer die in Aberdeen (en in iets mindere mate in Moeder) opgeroepen wordt door de gitaren.
Hemelbestormend is het allemaal niet en we zien De Fanfaar nog niet meteen een experimentele set spelen maar dat hoeft allemaal niet: in het spoor van De Mens rijdt een bijna even goeie groep en hun vierde plaat is het beluisteren meer dan waard.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten