Op Leffingeleuren zagen mijn lief en ik Isbells aan het werk. Ze stelden er hun toen gloednieuw album voor (je kan het allemaal hier nog eens nalezen). Intussen heb ik dat album al enkele malen beluisterd.
Titelnummer Billy klinkt tijdloos en heeft een zweem nostalgie over zich, niet alleen tekstueel, maar ook muzikaal. Wat me al opviel tijdens het concert, wordt hier trouwens bevestigd: ik vind de songs matuurder klinken dan voorheen. Dat hoor je bijvoorbeeld duidelijk in Nothing goes away, dat een bedachtzaamheid en innerlijke rust over zich heen gedrapeerd draagt dat als een fleece-dekentje warmte en troost biedt.
Calling drijft op een buitenaards aandoende synthesizer die we sinds Vangelis niet meer gehoord hebben en de stemmen werden vervormd. Het resultaat is intrigerend en valt best wel mee. Maar geef me toch maar liever I was told, waarin het heerlijk wegdromen is terwijl Gaetan vraagt "don"t you know?".
Hoe mooi is trouwens de koperintro van I don't need any colour. Beheerst en toch warm klinkt die, terwijl je de oren moet spitsen om de andere instrumenten hun dienende rol te horen spelen. Ook hier weer klinkt maturiteit uit de beheersing die leidt tot dit mooi evenwicht. The sound of a broken man heeft zich tijdens hun concert al bewezen als rustpunt en When we were young ligt in dezelfde lijn, het tempo zakt zelfs nog een beetje.
Met The art of knowing krijgen de warme klanken van de blazerssectie opnieuw een wat prominentere plaats. Na het rustige Hand on the chest is Falling for you een uitsmijter zoals we die graag horen: het tempo nog eenmaal de hoogte injagen en een soort synthese maken van de plaat.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten