In een Gentse huiskamer zag ik gisteren Josh T Pearson opnieuw. Vier jaar na zijn vorige passage (nog steeds zowat het beste huisconcert dat ik ooit zag) keek ik er enorm naar uit.
Als support had hij Calvin LeBaron meegebracht, een man in het zwart, met een riem met een stierenkop, een groot kruis om zijn hals, een leren jack en gelukkig ook een gitaar. Zo stoer als hij eruitzag, zo verrassend hoog zong hij soms. Zijn songs duurden lang, heel lang (zijn set bestond uit 3 nummers). Hij vertelde verhalen daarin over zijn leven. Het mooiste was dat in The 36-42-36 window, over hoe je liefde de nek omdraait door je vriendin te bekijken door de "bril van de ideale maten". Zijn gitaarspel was vaak zacht en intimistisch.
Josh T Pearson is niet bepaald productief: op zijn veertigste heeft hij nog maar 2 albums gemaakt. Hij bracht gisterenavond oudere songs maar ook enkele nieuwe om daarna duetten te zingen met Calvin LeBaron (maar daarover later meer). We kregen opnieuw een heel mooie versie van Woman when I've raised hell en een emotioneel zeer zwaar beladen nieuw lied, Stillborn to rock. Van het zingen van dat laatste was hij zelf nog onder de indruk.
Wat daarna volgde, was dat hij samen met Calvin LeBaron (onder de naam The Two Witnesses) allerlei oude hymnen in een nieuw jasje stak, daarbij soms erg ver gaand in zijn ironiseren ervan. Hij zei de teloorgang van oude kerken en oude religieuze tradities vooral te betreuren omdat in onze moderne wereld de romantiek van de dingen verdwijnt en omdat deze hymnes soms gewoon prachtsongs zijn. Hun set kondigde hij aan als een mengeling van Brokeback mountain en George Michaels album Faith. Vooral in I will follow him (u ongetwijfeld ook bekend uit Sister Act 2) dreef hij die aanpak ten top, waarin hij speelde met de dubbelheid van wie "him" is: Jezus of de man naast hem. Met die witte Stetson was dit het ultieme Brokeback mountain-moment.
De humor tussen de songs was nog even grappig als de vorige keer en in de hymnes vooral legde het duo zoveel humor (o.a. in Then it came down) dat zijzelf en het publiek er maar geen genoeg van kregen en ze bisnummer na bisnummer speelden (waaronder ook nog een eigen song van Pearson, Singer to the crowd).
foto's: KB
Geen opmerkingen:
Een reactie posten