Hans-Peter Lindstrøm maakte al heel wat gewaardeerde muziek samen met kompaan Prins Thomas, waarin hij allerlei dance-genres mixt met soul en disco. Ook solo leverde de Noor al wat werk af waarvoor hij lof oogstte, en daar wil hij dit jaar Smalhans aan toevoegen.
Ons Noors is niet allerbest, dus is het een geluk dat de distributeur ons verklapte dat alle titels van de zes nummers op de plaat eigenlijk namen zijn van voedingswaren, van rauwkost (Rà-àakõ-st) tot wafels (Vã-fle-r). Het moge trouwens gezegd dat de titels dermate veel vreemde tekens bevatten dat het een heel werk is alleen al maar om die juist in te typen.
Pakweg de eerste halve minuut van de plaat zou je denken dat The Chemical Brothers hier aan de slag gegaan zijn, tot er een soulvolle gloed aan toegevoegd wordt en we langzaam richting house en techno verschuiven. Niet de boenke-boenke die je daarbij misschien verwacht, maar eerder die genres die erg soulvol klinken, of flirten met disco. Elk nummer op Smalhans baadt in die sfeer, en je zal ons niet kunnen betrappen op een slecht woord over welke song dan ook, al gebiedt de eerlijkheid ons ook te zeggen dat we hier eigenlijk warm noch koud van worden. Ja, het is allemaal best aangenaam en binnen het genre weet Lindstrøm perfect wat werkt om een mooi lied op te bouwen. Doorleefd, verrassend, opmerkelijk, meeslepend, opvallend of catchy zijn daarentegen allen adjectieven die we vandaag niet uit de kast hoeven te halen.
Het geheel kabbelt gezellig weg en stoort nooit. Het is het soort kwaliteitsvolle behang dat getuigt van goede smaak. Meer dan behang is het echter ook niet echt. Na verloop van tijd raak je er zelfs wat op uitgekeken en is het aan vervanging toe. Jammer genoeg is het ruime halfuur dat deze plaat duurt al lang genoeg om stilaan wat verveling op te wekken, bij gebrek aan genoeg variatie om de aandacht echt vast te houden.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten