Het lijkt alsof Everyman slechts heel behoedzaam je boxen uit durft te komen, wanneer je de debuutplaat Songs about ninjas oplegt. De muziek schuifelt door de kamer op pantoffels, de zang klinkt gedempt door warme tapis plein. “Don’t you wanna know how the story goes?” vraagt Vincent Neyt voorzichtig in Falling for you, beleefd kloppend op de deur vooraleer hij zijn nochtans mooi geveegde voeten aarzelend in je woonkamer neerzet.
Die voorzichtigheid hangt als een rookgordijn over de hele plaat, en roept de sfeer op van rokerige clubs waar een handvol mensen met een glas whisky binnen handbereik zit te luisteren, of van het eerste album van Spain. De drums worden geborsteld alsof de buren in de kamer ernaast slapen, de sax in Most of all excuseert zich bij voorbaat voor het geproduceerde geluid. De toon is gezet en wij zijn helemaal verkocht. Het blijft overigens niet alleen bij jazzy, late night songs, want I'm only human is een ietsiepietsie vrolijker halfsoortig folkliedje in een jasje dat er misschien op het eerste zicht vreemd uitziet, maar welbeschouwd perfect past. Ook hier klinkt het alsof de zanger de micro van ver iets durft toe te vertrouwen, om zeker niemand te storen. Het wordt overigens nog leuker, met schroomvolle eerste danspasjes in Don't waste your time. Een vleugje Mumford & Sons kruidt het nummer.
En dan ineens, in What a situation, heeft Everyman het zich al wat comfortabel gemaakt en is wat spielerei à la vroege Fence of Nemo ineens mogelijk. De gitaar waagt zich aan wat gescheur en de drums worden niet meer zorgzaam gespaard. Dit, beste Everyman, is een perfecte single om op de radio luisteraars van divers pluimage voor je muziek te winnen.
Break schakelt weer een versnelling lager, al heeft het wel de schroom van de eerste nummers van zich afgeworpen. Ook Sleep, dat al op Studio Brussel te horen was en geschreven werd voor een vriendin die moeite had om in slaap te geraken, houdt het rustig, wat gezien het onderwerp en het doel van de song niet verwonderlijk is. Opvallend is de variatie in het muzikaal palet van dit lied, met instrumenten die elk een eigen verhaal te vertellen hebben en toch mooi in elkaar gepast worden tot een consistent nummer.
“The problem is I”: zo begint Your side, al heet het wat verder al “The problem is you”. Zelfs als je de tekst niet begrijpt, klinkt het als een bekentenis én een liefdesverklaring, met op de achtergrond gesamplede stemmen die op een vreemde manier precies passen. Het geheel klinkt alsof een verliefde, schuchtere jongeman een boodschap opneemt op een cassette, terwijl op de achtergrond de TV speelt. Ontwapenende schoonheid, dat durven wij dan in de mond te nemen.
Tijd echter voor weer wat vrolijkheid, jongensjolijt en gehuppel rond het kampvuur, inclusief hand claps. Go home is speelser dan een kitten en vrolijker dan een Cliniclown. De tuba is hier het kruid dat het liedje nog beter maakt. En net als na What a situation is het daarna weer wat ingetogener. Op het stemtimbre na klinkt Everyman in Days go by aanvankelijk als Bon Iver, waarna trompetten invallen en de sfeer haast onmerkbaar lichtjes wijzigt.
Renée mag mee de plaat afsluiten in Oh my lord en haar stem vormt een mooie combinatie met die van Vincent Neyt. Zo blijkt dit een waardige afsluiter van een mooi, puur en te koesteren plaatje.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Het interview met Everyman lees je hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten