A Brand kwam woensdagavond in de Vooruit zijn tien bestaansjaren vieren, in een organisatie van Democrazy. Polaroid Fiction, een band die zo verdienstelijk is dat ze Limbomania vorig jaar wonnen, mocht de aftrap geven. Wij hoorden een klassiek rocktrio (gitaar, bas, drums) dat zijn voorbeelden goed beluisterd heeft en daarmee aan de slag gaat. Dat loopt nog niet van een leien dakje, en het meest markant viel dat te merken in de wisselvallige cover van Live and let die: eerst een matige vertolking die dicht bij het origineel blijft, maar een pak minder goed klinkt, dan een uitstekende instrumentale passage waarin er wél een eigen visie op de song gegeven wordt en vervolgens een stuk dat gevaarlijk dicht overhelde richting Meat Loaf (of all people!).
Met Grammar doet A Brand iets bijzonders met de liedjes die ze gedurende de voorbije tien jaar schreven. Ze worden allemaal in één grote mash-up gegoten en worden zo een uur durende song. Dat deden ze al eens in het voorjaar, en de registratie van dat concert in de AB zit als tweede schijfje bij de verzamelaar The singles – 2002/2012. Het concert dat we in de Vooruit zagen, kan je dus ook rustig thuis beluisteren. Wat is dan de meerwaarde van er live bij te zijn?
Behalve het volume, dat velen in de woonkamer niet zo hoog zullen draaien als in een concertzaal het geval is, laat vooral de energie van de band deze belevenis uitstijgen boven het beluisteren van de cd. In het bijzonder de drummer hitst het publiek op, laat hen meeklappen, en speelt verwoed en verbeten op zijn drumstel, waarvan we na de meppen die hij uitdeelt, vrezen dat het na elk concert vervangen moet worden. De vijf bandleden zijn allen gehuld in hetzelfde (motor)pak, in het wit. In een halve cirkel staan ze opgesteld op het podium, en af en toe komen ze even helemaal naar voren, dicht bij het publiek. De lichtshow onderstreept de dynamiek van het optreden.
Zoals één van de muzikale vrienden van de Dewaele-broertjes in Part of the weekend never dies vertelde dat de 2 Many DJs remixen in essentie altijd hetzelfde zijn en hetzelfde patroon bevatten, zo blijkt dat ook op te gaan voor de nummers van A Brand. Dat valt meteen op in zo’n mash-up, waarin die allemaal gemixt worden tot één geheel. Het is moeilijk de vinger te leggen op wat dan precies dat patroon is dat hun liedjes herkenbaar maakt, maar het is onmiskenbaar hoorbaar wanneer de songs overgaan in elkaar. De bekendere singles zitten vooral in het tweede deel, en dat zorgt ervoor dat Grammar een beetje als een diesel vertrekt. Naarmate de herkenbaarheid verhoogt en het publiek enthousiaster mee begint te zingen, stijgt de temperatuur in de zaal en op het podium (“Kunnen jullie zich wat verwarmen? Wij hier wel in alle geval”).
Er wordt meegeklapt, gedanst, gestampt op een vroegtijdig fragment uit Hammerhead, op Time, op Beauty booty killerqueen’ en Riding your ghost, dat knap ingeleid wordt. Zoals het een mash-up betaamt, deconstrueert A Brand haar songs en plakt en knipt ze. Daardoor klinken sommige liedjes alsof ze tot hun essentie teruggebracht worden, anderen krijgen een ander kleedje aan. Ongeveer halfweg de set krijgen we een rockballadmoment met Maze en verder valt op dat Humanoid het in deze vorm bijzonder goed doet. Tot slot wordt er helemaal opgebouwd naar de climax die Hammerhead nog steeds blijft. Er hoort, en ook dat mis je op de cd, een mini-choreografie met hoofd en schouders bij.
De band komt nog terug voor één song, het nieuwe What's taking you. Nog eenmaal geeft A Brand er een ferme lap op, nadat ze het reguliere optreden ook al mooi tot een climax hadden laten ontploffen. En zo vieren ze hun verjaardag in stijl.
Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten