Het is te danken aan het aprilnummer van Mojo, dat ik kocht voor een onverwachte treinrit waardoor ik mijn boek niet bij had, dat ik Sainkho Namtchylak leerde kennen. Deze zangeres uit de autonome Russische republiek Tuva (bekend van het Tuvaans keelzingen), net boven Mongolië, beheerst uiteraard die bekende zangtechniek maar klinkt op dit album ook vaak verrassend modern.
Zo start de nieuwe plaat (Like a bird or spirit, not a face) met Nomadic mood, waarin gitaren klinken als Westafrikaanse blues (denk aan Ali Farka Touré) en de zang eveneens gedrenkt is in bluesidioom. De keelklanken zorgen echter voor een verbluffend nieuw geluid. De vogeltjes die The road back aanvatten, staan in schril contrast tot de haast religieuze zang, de soundscapes en de ambientachtige opbouw van de song.
De zang is wel het meest opvallende element van deze hele plaat. Soms lijkt het gekreun of andere vreemde geluiden die je niet meteen associeert met zingen, zoals in So strange! So strange! maar uiteindelijk, na het wennen, ontdek je een heel bijzondere plaat.
Vermoedelijk is het vooral de ingenieus opgebouwde muziek die je de moed geeft deze plaat te ontdekken en tot je te laten doordringen. Van prachtige Afrikaanse blues tot een soort triphop blijkt het album gewoon prachtige melodieën en interessante composities te bevatten.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten