We sluiten deze aprilchallenge af met het beste nummer aller tijden volgens mij. Dat is natuurlijk altijd een hachelijke onderneming om songs uit verschillende tijdvakken en uit verschillende genres met elkaar te vergelijken, maar Smells like teen spirit van Nirvana is voor mij toch de wel het nummer dat mijn jeugd en mijn muzikale smaak definieert. Nirvana heeft rechtstreeks en onrechtstreeks de poort opengebeukt naar allerlei artiesten en genres die ik in die meer dan 30 jaar ontdekt heb. Toen ik het hier had over de tien platen die mijn leven hebben beïnvloed, had ik het al uitgebreid over het hele album Nevermind en eigenlijk heb ik daar weinig aan toe te voegen.
Het was het eind van de jaren tachtig of zelfs al begin jaren negentig en ik babysitte toen vaak voor leden van de Gezinsbond. Zo was er één gezin waar ik haast elke week 2 avonden op rij mocht oppassen op de kinderen, omdat de vader DJ was in een bekende discotheek in de buurt en zijn vrouw er als danseres optrad en zelfs meezong op een naar de discotheek vernoemd trio dat naar mijn weten één maxi-single uitbracht (die ik als dank voor mijn beschikbaarheid als oppas cadeau kreeg). Omdat het altijd heel laat (tot in de vroege uurtjes) was en ze graag uitsliepen de volgende dag, mochten de kinderen wel heel erg lang opblijven en ik merkte dus al gauw dat na 22u er eigenlijk geen eigenlijk tv-programma meer geschikt was om zulke jonge kinderen (de oudste was 9 of 10, de jongste van 5 mocht ik gelukkig wel al om 22u in bed stoppen) naar mee te laten kijken. Het leverde aanvankelijk dilemma's op maar uiteindelijk ontdekte ik er de serie Crime story, een beetje de voorloper van de huidige series en de eerste waarin afleveringen echt voortborduurden op elkaar en samen het verhaal vormden. Voorheen stonden afleveringen van tv-series eigenlijk altijd op zichzelf. De begintune van de serie was Runaway van Del Shannon, een hit uit 1961. Het verhaal van Crime story ging over de strijd tussen een agent uit het team dat georganiseerde misdaad (zeg maar de maffia dus) bestreed en één van de rijzende sterren binnen de maffia in Chicago en algauw ook in Las Vegas, waar de meeste afleveringen zich afspeelden. Het was gesitueerd in de jaren zestig en dus zag je geweldig mooie Amerikaanse wagens en een sfeer waarin die hit zo wonderwel paste. Hoewel ik dit nummer van Del Shannon wel al kende, ben ik het toen pas echt ten volle gaan waarderen. De productie van deze song die gebruikt werd voor de opening credits klonk immers nog krachtiger dan het origineel. Ik heb hieronder dan ook voor die versie gekozen:
Veel artiesten met dezelfde voornaam als ik zijn er niet (dat zou wel anders geweest zijn mocht ik Paul, Neil of George geheten hebben), maar ik dacht meteen aan dit leuk nummer van de Antwerpse Sven Van Hees. Zijn chill-out en lounge mag dan niet meteen een genre zijn waar ik af en toe naar luister, ik herinner me wel nog dat toen deze langskwam op de radio, ik toch wel gecharmeerd was van Tsunami. De laidback sfeer van het nummer, het repetitieve,... dat alles laat je wegzinken in de song als in een diepe zetel.
Tegenwoordig zijn songs meestal ergens rond de 4 minuten lang maar als je een liedje wil dat maar half zo lang is, kom je al gauw uit bij punk of bij vroege rock 'n roll. Ik koos vandaag voor het laatste met Eddie Cochran, een rockabilly-zanger die vooral eind jaren vijftig hits scoorde, waaronder dus deze C'mon everybody. Ik heb altijd een zwak gehad voor deze man die erg opzwepend klinkt, in dit nummer alsook in Summertime blues. Laten we dus van de opdracht van vandaag maar eens een ode maken aan de pioniers van de rock.
Het is misschien wel één van de meest niet-sexy muziekinstrumenten die er bestaan en een bron van eindeloos geplaag in mijn Twitterconversaties met Vlinderstof: de blokfluit. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat een song vinden waarin op niet-ironische manier dat instrument gebezigd wordt, een onmogelijke opdracht bleek. Het dichtst benaderde ik het nog met de dwarsfluit van Ian Anderson (Jethro Tull) in heel wat van hun songs.
Mijn eerste beluistering van Yeezus van Kanye West was een soort implosie in mijn hoofd. Los van wat voor geschifte, egocentrische figuur Kanye is, ken ik amper een artiest die even ingenieus weet om te gaan met de muziek om hem heen en er zulke sterke songs van maakt. Het is dan ook geen wonder dat veel van zijn songs instant hits werden. Een deel van zijn genie is openstaan voor artiesten uit heel andere genres (zoals Paul McCartney of Bon Iver) en hun muziek in een plaats geven in het typische hiphopuniversum dat hij op zijn platen schept. Ik kende vooraf de geweldige versie van Strange fruit niet die Nina Simone zo krachtig weet te brengen. Uit een documentaire die ik later zag, leerde ik Nina Simone kennen als een militante artieste die haar ongelooflijk talent inzette om een steeds duidelijker politieke boodschap rond gelijkheid voor zwarten in de VS over te brengen (of tegen de Vietnamoorlog). Strange fruit is een song die eerder ook al door Billie Holiday werd gebracht en gaat over het ophangen van zwarten aan de takken van de bomen in het zuiden van de VS, een gebruik dat veel te lang is blijven bestaan onder blanke supremacisten. De sample van deze uiterst potente song in Blood on the leaves combineert die kracht met de productionele vaardigheden van Kanye en zijn eigen sterke zeggingskracht.
De mooiste platenhoes: dat is natuurlijk een heel moeilijke keuze. Platenhoezen kunnen immers op heel verschillende manieren mooi zijn. Ze kunnen visueel je in de wereld van de plaat trekken, ze kunnen refereren naar dingen die je mooi vindt (zoals bestaande kunst of mooie voorwerpen), ze kunnen een heel eigen stijl hebben of ze kunnen zoveel laten zien dat je telkens opnieuw details ontdekt die je eerder ontgingen. Ik heb gekozen voor zo'n hoes uit die laatste categorie, zo één waarop er zoveel gebeurt dat je er niet op uitgekeken raakt. Ik hou ook wel van de kinderlijke, naïeve stijl van de tekening. De band Fuck zelf, een Californische lo-fi band die perfect past bij het Matador label waarop ze ook platen uitbrachten (waaronder Pardon my French waar dit nummer op staat), is vrij obscuur en hoorde ik ooit eens toevallig op Studio Brussel waarna ik hun plaat in een opwelling kocht. In 2018 releasten ze na 14 jaar nog eens een album en een oudere song van hen haalde ooit de populaire sitcom How I met your mother.
Mijn zoon zat ooit één jaar in een voetbalclub. Het was niet de eerste sport die hij probeerde maar het zou wel de laatste ploegsport zijn. Zijn autisme en ADHD maakten het samenspelen met anderen moeilijk en uiteindelijk zou hij jaren later in (en dankzij) de lockdown de sport(en) vinden die hem wél liggen. Toen begon hij te fietsen, op zijn eentje, steeds grotere ritten en intussen heeft hij een racefiets en een mountainbikefiets, deed hij mountainbikewedstrijden mee met een wielerclub, gaat hij ook vaak lopen en wandelen. Maar toen, op 6 december 2014, speelde hij voetbal en omdat hij dat weekend bij mij was, ging ik met hem naar de uitwedstrijd, ergens in het Gentse. Het was een week nadat Luc De Vos overleden was en die voormiddag, ongeveer terwijl de match bezig was, werd hij begraven. Om 13u speelden alle radiozenders gelijktijdig Mia van Gorky, dat 't Vliegerke van Walter De Buck zowat lijkt verdrongen te hebben als officieus Gents volkslied. Dat moment zaten we nog na de wedstrijd in de kantine. U weet hoe dat gaat: de spelertjes krijgen een bonnetje voor een drankje na de match en de ouders drinken dan ook iets, de clubkas van de thuisploeg spijzend. Er moeten zowat 40 à 50 mensen in de kantine geweest zijn en behalve een voetballende zoon had ik met de meesten weinig gemeen. Omdat ik niet zo'n vlotte smalltalker ben, is dat altijd een lastig moment voor me, want met wie moet ik in godsnaam waarover praten als onze werelden zo van elkaar verschillen. Om 13u zette de uitbater van de kantine de radio wat luider en door de boxen weerklonk Mia. Iedereen staakte zijn gesprekken en letterlijk iedereen zong mee met die in Gent zo bekende regels. En gedurende die vijf magische minuten voelde ik me verbonden met alle aanwezigen (en misschien wel met alle Gentenaars) op een manier die ik nooit eerder en nooit erna heb ervaren. Naar het schijnt is You'll never walk alone van Gerry & The Pacemakers, het supporterslied van Liverpool, als dat door al die supporters op Anfield Road gezongen wordt, het ultieme samenzanglied en bezorgt het iedereen die het meemaakt kippenvel. Ik hoop daar ooit eens tussen te staan maar totnogtoe heb ik dat nog niet kunnen ervaren, dus dat ene moment van Luc De Vos is veruit het dichtste daarbij dat ik ooit in de buurt kwam, denk ik.
Zoals ik al eens eerder vertelde, wacht ik om getransplanteerd te worden (hart en nier). Het wachten betekent niet dat ik stil in de zetel zit met mijn gsm in de hand, hopend dat elk moment dat verlossende telefoontje komt dat er een donorhart is, maar wel dat mijn leven al een hele tijd in de wachtmodus staat waarin ik weinig plannen maak, door mijn gezondheidstoestand sowieso weinig kan doen en waarop alles afgestemd is op "na mijn transplantatie, dan...!". Samen met mijn lief maak ik plannen voor dingen die we erna (en ook na de lange revalidatie eerst) gaan doen en intussen probeer ik in kleine dingen geluk te vinden, energie te vinden en vooral te overleven tot het zover is. Bloggen en muziek beluisteren zijn, samen met koken, de fysiek haalbare dingen die momenteel af en toe mij geluk verschaffen (en het samenzijn met mijn lief natuurlijk). Hoewel mijn situatie wel heel erg specifiek is om er een song over te vinde, herken ik wel één en ander in de tekst van Waiting room van Fugazi.
"Everybody's moving, please don't leave me to remain": de mensen rondom mij hebben een leven vol beweging, waarin dingen gebeuren, terwijl mijn dagen en weken op elkaar lijken en ik vaak het besef van de tijd kwijtraak. Toch wil ik graag nadien terug kunnen aansluiten en niet door een te grote achterstand in het leven tegenover anderen, uit de boot vallen.
"I don't sit idly by, I'm planning a big surprise": ik probeer niet bij de pakken te blijven zitten en hoewel ik op korte en middellange termijn weinig plannen kan maken, maak ik die wel, zoals gezegd samen met mijn lief, voor de tijd na de transplantatie en revalidatie. Ik probeer daar realistische voorstellingen bij te hebben want gezondheidsproblemen zullen er (in veel mildere vorm hopelijk) ongetwijfeld wel nog zijn.
"Sitting in the waiting room": dat is exact hoe ik me voel, zittend in een wachtruimte, niet wetend hoe lang het nog duurt eer het mijn beurt is.
Er zijn zo van die nummers op fuiven en feestjes waarop je meteen de dansvloer op moét. En ook al is het voor mij al een hele tijd geleden dat dansen mogelijk en haalbaar is (omwille van mijn gezondheid), sommige songs blijven in mijn hoofd dat effect hebben dat ik er meteen wil op bewegen. Eén van die liedjes is de versie die Jason Nevins maakte van It's like that van Run DMC. Deze versie is zo opzwepend dat ik me nergens nog iets van aantrek en (in mijn hoofd toch) de coolste dansmoves bovenhaal.
Gisteren kwam Max Cavalera al in beeld met Sepultura, dat hij in 1996 verliet, en vandaag is hij alweer present, zij het dan met Soulfly, de band die hij in Arizona oprichtte en waar zijn zoon Zyon ook deel van uitmaakt. In het Portugees bezingt de band in een stijl die uiteraard heel dicht aanleunt bij wat hij met Sepultura maakte, zijn liefde voor de Braziliaanse voetbalcultuur. Wat ik niet wist, is dat Umbabarauma een cover is van een liedje van Jorge Ben. Wat ik gisteren vertelde over Max Cavalera die er met zijn bands in slaagt de hardere gitaren van de metal te combineren met de ritmes die de muziek uit zijn geboorteland rijk is, geldt ook zeker en vast voor dit liedje.
Wat een openbaring was Chaos A.D. van Sepultura toen ik de cassette in 1993 kocht en voor het eerst beluisterde. Het moet de hoes geweest zijn die me zo geïntrigeerd had dat ik tot die aankoop verleid werd (en het feit dat de cassette verrassend goedkoop verkocht werd). Dankzij grunge was ik de richting van hardere gitaren uitgestuurd qua muzikale smaak maar heavy metal was toen niet bepaald het genre dat ik kende en luisterde. Ik had er eerder een eenzijdige kijk op en ik dacht toen nog werkelijk dat alles zo klonk als de "hair metal"-bands die op MTV al eens passeerden. Dat de Braziliaanse band rond de broers Max en Igor Cavalera zo hoorbaar hun culturele erfenis incorporeerden in een genre dat het toch in de eerste plaats leek te moeten hebben van de gitaren waarop geramd wordt, verbaasde me hogelijk. Bij Sepultura worden de ritmes (en die klinken echt wel heel Braziliaans bij tijden) minstens even belangrijk en dat maakt dat ze toch wel opvallen tussen andere metalbands. Het instrumentale nummer Kaiowas dat een soort interludium vormt op het album laat zien hoezeer ze verknocht zijn aan die ritmes en de drummer krijgt hier een steeds prominentere rol toebedeeld. Het mag dan wel behoorlijk atypisch zijn voor een plaat die voor de rest ook behoorlijk agressief klinkt, ik blijf dit een heel bijzonder nummer vinden.
Het origineel van The Carpenters is al een mooi nummer, natuurlijk door de loepzuivere zang van Karen Carpenter, aangevuld met een prachtig en lieflijk arrangement. Niettemin houd ik nog veel meer van de cover die Sonic Youth van de song maakte voor het tribute-album If I were a carpenterin 1994. Zoek dat album overigens maar eens om te beluisteren want er staan ook nog een rits anders mooie covers op, van onder meer American Music Club, Bettie Serveert en Babes In Toyland. Superstar haalde in 2007 de soundtrack van de leuke film Juno. Naar ik las, was Richard Carpenter niet echt weg van deze cover, in tegenstelling tot ik dus. Wat die vooral zo goed maakt, is dat de dreiging in de song zo hoorbaar is, b.v. in de lage pianonoot bij aanvang van het refrein, als het ware een voorbode van het verschrikkelijk lot dat Karen te beurt viel (zoals geweten overleed ze aan de gevolgen van haar anorexia). Ook de distortie van de gitaren, zo kenmerkend voor Sonic Youth, past perfect bij het trieste verhaal dat de song vertelt, over de onbereikbare liefde (voor een ster die je hoort op de radio in dit geval).
Telkens ik het begin hoor van This time around van Green On Red is mijn eerste gedacht: "Ah, The Rolling Stones". Op de opener van het gelijknamige album klinkt Green On Red nog meer Stones dan de Stones zelf. Zanger Chuck Prophet zingt als een jonge Mick Jagger en de band weet de essentie van de rock van de Stones perfect te vatten. Het duurt dan ook altijd even voor mijn frank valt en ik besef dat het dus Green On Red is.
Empusae is nog steeds het geesteskind van Nicolas Van Meirhaeghe (aka Sal-Ocin) en nadat ik op deze blog al eerder de albums Lueur en Iter in tenebris reviewde alsook zijn optreden op labelnight Ogentroost, schenk ik met plezier opnieuw aandacht aan zijn nieuwste plaat: Onus. Het onvolprezen Consouling brengt de nieuwste release uit, die hij samen maakte met Peter Bjärgö, een Zweedse metalmuzikant. Wat me zo hard opviel aan de twee eerder genoemde oudere platen, was dat ze erg donker klonken en Sal-Ocins strijd met zijn demonen muzikaal vorm gaven. De vier songs op Onus zijn zeker niet lichtvoetig maar het lijkt alsof de zang van Peter Bjärgö helpt om een kier open te zetten en wat licht binnen te laten. Ook muzikaal word je niet meer overvallen door het somberste zwart: Coiling despair klinkt als een sprankel hoop. Dat lijkt nochtans niet echt de bedoeling op een plaat die een titel meekreeg die "last van het leven" betekent en waarop de desintegratie van onze beschaving, de destructie van onze planeet en de conflicten tussen mensen centraal staan. Beide artiesten werkten eerder al samen op Proslambanomenos, al werd toen voor een andere aanpak gekozen. Op die eerste collaboratie voegde Nicolas instrumentatie toe aan de zang en composities van Peter. Dit keer gebeurde net het omgekeerde: aan de muziek van Empusae voegde Peter zang en extra geluiden toe. Onus is voor mij de mooiste plaat die ik van Empusae al hoorde. De vier songs mogen dan gedrenkt zijn in een wanhopige en uiterst pessimistische kijk op vandaag, je wordt als luisteraar niet overvallen door deze gevoelens zonder lucht om te ademen. Integendeel, vreemd genoeg vind ik deze plaat nét de bezongen verschrikkingen overstijgend. Het maakt Onus een erg intrigerende en enigszins verwarrende ervaring. En misschien zijn verwarring en zelfs verbijstering exact wat we nodig hebben in een wereld die recht op de afgrond lijkt af te stevenen.
Eigenlijk zijn de absolute koningen van de samenzang uiteraard The Beach Boys, daarvoor hoef je maar te luisteren naar God only knows of Wouldn't it be nice (of bijna eender welk liedje van de band). Toch heb ik gekozen voor een groep die deze eeuw de samenzang een nieuw hoogtepunt bezorgde op hun debuutalbum en de kort erna verschenen EP. Fleet Foxes klinkt zo prachtig dat ik me niet kan voorstellen dat iemand van zender verandert als ze nummers uit die twee platen spelen op de radio. Hun stemmen verleiden de luisteraar en zelfs na intussen meer dan vijftien jaar blijft hun muziek (vooral van die eerste platen dus) me ontroeren en me betoveren.
Met mijn keuze vandaag oogst ik zeker en vast een epische roloog van mijn vriendin, die de studioversie van ongeveer twaalf minuten al niks vindt (en de zanger sowieso een zaag én een onuitstaanbare vent) en die wie deze live-versie van bijna zestien minuten een ware marteling zal vinden. Voor mij was deze live-versie, zoals ze te horen is op In concert, een driedubbele plaat waarmee ik kennis maakte dankzij Studio Brussel en die ik de volgende dag al ging kopen, mijn kennismaking met The end van The Doors. Zanger Jim Morrison laat zich helemaal gaan (net als de band trouwens) en improviseert er op los met grapjes, een gedicht dat uit een anekdotisch verhaal voortvloeit,... De band speelt intussen op de achtergrond wat muzikale thema's uit de song waardoor het een geheel blijft. Dit is misschien wel mijn favoriete live-song van eender wie, net omdat het laat zien hoe je als artiest of band live de mogelijkheden van je songs nog verder kan exploreren.
Hoewel OK computer hier de vaakst beluisterde CD is, heb ik vandaag gekozen voor het afsluitend nummer op The bends van Radiohead. Street spirit (fade out) blijft immers voor altijd verbonden met dierbare herinneringen aan een tijd waarin ik weliswaar serieus op drift geraakt was maar ik toch in een zeer goede vriendin een anker vond, dat mijn persoonlijke stormen (helaas niet altijd zonder zelf averij op te lopen, om in de metafoor te blijven) doorstond. Vaak deed ze dat door mee te deinen op die woelige baren van het zelf niet weten waar ik aan toe was, wat ik wou, hoe ik geluk moest vinden, herkennen en vasthouden. Achteraf gezien heeft ze een pak meer gedaan dan ik toen besefte, toen ik haar aanwezigheid te vaak evident vond. In die tijd ging ik vaak als afsluiter van mijn avond nog eens langs bij die vriendin, die in een studiootje woonde in Gent, samen met haar nog erg klein kindje. Hoe laat het ook was, ik was altijd welkom en ik heb er vaak nog uren zitten babbelen, zitten drinken en zitten grappen maken, zitten luisteren naar muziek samen,... Soms ging ze even naar de nachtwinkel iets halen om te drinken (vaak appeljenever) en dan zette ik intussen The bends op en skipte bijna altijd meteen naar de afsluiter, die ik telkens opnieuw beluisterde. Eén avond, zo weet ik nog goed, was ik met de koptelefoon aan het luisteren terwijl ze naar de nachtwinkel was en zong ik mee met een eigen tekst over mijn eigen leven , die ik improviseerde terwijl ik de melodie meevolgde. Een geweldige zanger ben ik zeker niet en met een koptelefoon meezingen, dat klinkt voor anderen altijd luider (en misschien ook wel valser) dan je zelf denkt. En de hoge noten die Thom Yorke zo mooi uit zijn strottenhoofd perst, die waren en zijn echt wel te hoog gegrepen voor mij. Het moet nogal een bizarre luisterervaring voor haar geweest zijn toen ze, wat ik niet doorhad om ik met mijn ogen toe en afgewend van de deur stond mee te "zingen", terug binnen kwam. Het heeft even geduurd eer ik haar aanwezigheid had opgemerkt (en meteen stopte met zingen). Toch heeft zij het altijd een mooi moment gevonden, misschien wel omdat Street spirit iets in me naar boven bracht van de twijfels die ik achter mijn semi-zelfverzekerd gedrag en mijn drang om altijd grappig te zijn verstopte. Het nummer zelf is een prachtige afsluiter van een sowieso al uitstekende plaat en het is echt "eruit gaan met een knal". Het is geen wonder dat Radiohead zelf ook besefte hoe goed hun afsluiter was en ze het uitbrachten als single. Meestal zijn afsluitende nummers een soort synthese van de plaat (in het beste geval toch, soms is het de laatste vuller om het album vol te krijgen) maar dat lijkt hier niet echt het geval. Ondanks de al geweldige nummers High and dry en Fake plastic trees hebben ze hiermee een nog net iets hoger niveau gehaald.
Vandaag gaan we voor een guilty pleasure. Muzikaal is dit nummer eigenlijk niet zo veel soeps, maar het klinkt tegelijk zo aanstekelijk dat het toch blijft hangen. Bovendien is er de beroemde meme Numa numa guy met de mollige jongeman die voor zijn camcorder wel heel enthousiast meedoet, die ik zo grappig vind dat ik die af en toe eens opzoek op YouTube als ik iets nodig heb om me vrolijk te maken.
Het nummer zelf, van de de boysband O-Zone, is in het Roemeens (hoewel de band zelf Moldavisch is) en daar begrijp ik nu eens echt niets van. Nochtans ligt het Roemeens van de levende talen nog het dichtst bij het Latijn dat ik 6 jaar lang gestudeerd heb in het middelbaar. Op het gehoor alleen echter kan ik er niets van maken. Ik heb wel al gemerkt dat als ik het tegelijk geschreven zie staan en het Roemeens trager en duidelijk gearticuleerd gesproken wordt, ik hier en daar toch iets herken. Gelukkig vind je op internet makkelijk de (in het Engels) vertaalde lyrics, om ten volle te kunnen genieten van de "poëzie" die in zulke popnummers gehanteerd wordt.
Het was eerder toevallig dat ik ooit in de cinema de film All over me zag. De muziek stond me wel aan en de film zelf is zeker en vast ook de moeite waard trouwens: het gaat over vriendschap, zowel echte als voorwaardelijke, over jezelf zijn en jezelf ontdekken en over liefde, hoe die onverwachts en in bijzondere vormen komt (en soms ook in destructieve vormen).
In die film zit een heel mooie, emotionele scène waarin het hoofdpersonage Claude op de kamer van een muzikante die ze net heeft leren kennen, luistert naar Pissing in a river van Patti Smith. De song brengt ontzettend veel teweeg bij haar, alle emoties die ze voortdurend heeft weggestopt lijken naar buiten te stromen. Jarenlang is dit nummer voor mij verbonden gebleven met het toelaten van verdriet en het was zowat de enige song waarop ik kon beginnen huilen. Huilen deed ik vroeger niet (sinds alle gezondheidszorgen is die dijk wel gebroken, kunnen we stellen) maar hiermee lukte het me om het verdriet toe te laten en te durven voelen. Ik heb meerdere avonden en nachten zitten luisteren, telkens opnieuw naar Pissing in a river, mijn tranen de vrije loop latend.
Al bij de start van deze challenge overwoog ik voor deze dag te kiezen voor een liedje van Charles & Les Lulus, de supergroep van Arno, Roland, Piet Jorens (drumde op meerdere platen van dEUS, Zita Swoon, Pieter-Jan De Smet,...) en accordeonist Ad Cominotto. Ik vermeld hen hier toch omdat ze eveneens uw aandacht verdienen en het ene album dat ze maakten nog steeds tot het beste hoort van wat Arno ooit deed. Maar ik herinnerde me plots een andere, intussen weer vergeten band die in 2010 nog op Pukkelpop stond. De New Yorkse band Gogol Bordello speelt rock punk met heel veel invloeden uit Oost-Europa (o.a. Oekraïne) waar de roots van heel wat leden en ex-leden van de band liggen. In 2007 brachten ze hun meest succesvolle album uit, Super taranta!, en daarop staat onderstaande song:
In het lager middelbaar begonnen veel van mijn klasgenoten fan te worden van één artiest of band. Populair daarbij waren The Cure en U2 en die twee "fanclubs" konden elkaar niet luchten. Zelf had ik niet echt een voorkeur maar zoals dat gaat op die leeftijd, wilde ik er graag bijhoren en vond ik dus dat ik ook maar fan moest worden van iemand. Ik vond de nummers van Duran Duran die ik kende wel goed dus ik vroeg aan een klasgenoot, die fan was van hen, of hij eens al hun muziek voor mij op cassette wilde zetten. Na beluistering heb ik dus in feite gekozen voor Duran Duran (die zullen daar héél verguld mee geweest zijn). Intussen is mijn smaak uiteraard geëvolueerd maar ik heb nog wel een boontje voor de Duran Duran uit de jaren tachtig, al kan dat ook vooral nostalgie zijn natuurlijk. Dit nummer vond ik toen al één van hun beste en dat is het misschien wel nog steeds:
Heel af en toe koop ik eens een exemplaar van het muziektijdschrift Mojo en dan pluis ik de recensies uit op zoek naar onbekende pareltjes. Dankzij Spotify is het immers makkelijk om kennis te maken met de gereviewde platen en zo ontdekte ik in 2016 de heel bijzondere plaat Like a bird or spirit, not a face van de Tuvaanse muzikante Sainkho Namtchylak (mijn recensie lees je hier). Tuva is een autonome republiek binnen de Russische Federatie, in het zuiden van Siberië en net boven Mongolië. We kennen het hier een beetje van de bijzondere zangtechniek (Tuvaanse keelklanken). Uit dat album koos ik voor onderstaand nummer, waarop leden van de Noordafrikaanse band Tinariwen meespelen. Dat hoor je duidelijk aan de muziek, zeker in de lange intro, die dat typisch Afrikaans bluesgeluid bevat.
Eén van de functies van folksongs begin vorige eeuw (en vroeger) was het vertellen van verhalen aan elkaar, een beetje zoals bij de minstrelen in de middeleeuwen. De actualiteit van toen werd verspreid door mondelinge verhalen en dus niet zelden ook via muziek en liederen. Mooie voorbeelden daarvan vind je op de verzamelaar People take Warning! Murder ballads & disaster songs 1913-1938, waar je ze bovendien mooi verdeeld krijgt over 3 categorieën: songs over natuurrampen, songs over rampen met machines (zoals treinen, schepen,...) en songs over wat mensen elkaar aandoen. Deze verzamelaar is niet alleen een mooi historisch document maar veel van de nummers zijn ook prachtig en de originele uitvoeringen die erop terug te vinden zijn, zijn een verrukking voor het oor van wie houdt van oude country-, blues- en folkmuziek. Uit die verzamelaar heb ik voor de challenge gekozen voor onderstaand nummer over één van de meest tot de verbeelding sprekende rampen: het zinken van de Titanic. Ernest Stoneman bezingt het gebeuren en zoals in wel meer liedjes die erover geschreven werden in het rurale zuiden van de VS wordt het een contemplatie over de hoogmoed van de mens tegenover de wil van God. De versie hieronder is uit 1924.
Toen Nick Cave in 1995 een single uitbracht met het duet Where the wild roses grow, waarop Kylie Minogue meezong, was dat toch wel een grote verrassing. Kylie kenden we toen vooral als die popzangeres die begonnen was als actrice in de Australische soap Neighbours en die hoorde tot de stal van producers Stock, Aitken en Waterman (die ons ook Rick Astley "schonken"). Ze had al eens een duet opgenomen dat succesvol was maar dat was met een soortgelijke artiest, Jason Donovan (Especially for you). Het was niet helemaal duidelijk voor velen wie hier het grootste risico nam: Kylie die een donkere song bracht of Nick Cave die zijn credibility onder de muziekliefhebbers van alternative (en doorgaans ook haters van commerciële muziek) dreigde te verliezen. Uiteindelijk bleek het beiden geen windeieren te leggen: Cave bereikte ineens een veel groter publiek en Kylie Minogue wist er een nieuwe muzikale start van te maken die met Fever in 2001 een hoogtepunt zou beleven (en een single als Can't get you out of my head).
Where the wild roses grow - Nick Cave & The Bad Seeds featuring Kylie Minogue
Hoe ik Einstürzende Neubauten leerde kennen, kan je hier nog eens lezen onder het stukje over hun album Haus der lüge. De Duitse band maakt experimentele muziek (en dat mag je zeker in hun beginperiode héél letterlijk nemen) en het laatste wat je van hen zou verwachten, is een mooie popsong. Toch is nét dat wat Stella Maris is, dat op hun zevende studioplaat Ende neu uit 1996 staat. Het is een mooie, dromerige, romantische song waarop de Duitse zangeres en actrice Meret Becker een duet zingt met Blixa Bargeld. Waar ik tot dan toe Duits vaak nogal hard (tot zelfs vrij agressief, maar dat kan ook aan oorlogsfilms liggen) klinken vond, toont deze song bovendien ook hoe mooi het Duits kan klinken en zacht.
Op 4 september 1995 namen diverse Britse en Ierse bands op één dag tijd een album op (Help) om fondsen te werven voor War Child, dat hulp bood in oorlogsgebied zoals toen Bosnië-Herzegovina. De lijst van deelnemende bands is behoorlijk indrukwekkend: Blur, Oasis, The Stone Roses, Radiohead, Massive Attack, Manic Street Preachers,... Eén naam springt er wel wat uit: het onbekende One World Orchestra. Die brengen een drum 'n bass-geïnspireerde cover van het thema uit de film The magnificent seven. Eveneens te horen op deze song is de Servische DJ Fleka van het radiostation B52. Het station zou de song later gebruiken als jingle en het zou uitgroeien tot een protestsong tegen Milosevic. Vooral de tekst "Humans against killing, that sounds like a junkie against dope" vond ik opvallend en geniaal eigenlijk. One World Orchestra zou een project blijken van het duo The KLF. Voor wie geïnteresseerd is in deze toch bijzondere band, raad ik het boek The KLF: chaos, magic and the band who burned a million pounds aan, dat ik hier al besprak.
In de periode dat ik bij Music Mania in Gent heel veel platen kocht, liet ik me soms verleiden tot een aankoop van een artiest die ik helemaal niet kende, op basis van de hoes en/of het kaartje van Music Mania dat erbij zat met heel beknopte info of aanprijzing (soms niet meer dan "fantastische plaat van Afrikaanse blueslegende"). Zo belandde de vinyl plaat The river van Ali Farka Touré in mijn uitgebreide collectie. Ali Farka Touré is een Malinese bluesmuzikant, die meestal in lokale talen als het Peul zingt. Nu wist ik natuurlijk wel al dat de Amerikaanse blues zijn roots heeft bij Afrikanen die als slaven naar Amerika kwamen om er op de plantages te werken, maar nooit eerder hoorde ik zo duidelijk die Afrikaanse wortels als op die plaat. Sindsdien heb ik me wat verder verdiept in de Malinese muziek en zo stootte ik ook op Boubacar Traoré. Die artiest was vanaf de vroege jaren zestig tot 1968, toen president Keita afgezet werd, erg populair. Omdat hij echter geassocieerd werd met diens regime, kwam hij nog amper aan bod in zijn thuisland en hij verhuisde uiteindelijk naar Frankrijk, waar een Britse producer een bandje met een registratie van één van zijn optredens ontdekte en ervoor zorgde dat hij uiteindelijk in 1990 zijn eerste plaat kon uitbrengen. Zo werd hij alsnog vrij succesvol en zijn meest recente plaat dateert uit 2017. Hij werd trouwens vermeld in het prachtige boek Mali blues van Lieve Joris en dat inspireerde een Zwitserse regisseur tot het maken van de film Je chanterai pour toi met en over hem. Ali Farka Touré is ongetwijfeld één van de bekendste Afrikaanse artiesten en wordt beschouwd als een pionier van de desert blues. Hij stierf in 2006. Hij werkte onder meer samen met Ry Cooder (op de plaat Talking Timbuktu) en is prominent te zien in Feel like going home, de documentaire die Martin Scorsese maakte over de roots van de blues en die het eerste deel zou vormen van zevendelige reeks The blues: a musical journeywaarin ook andere regisseurs aspecten van de blues belichtten. De gekozen song is een samenwerking van die beide artiesten, zoals te zien in Je chanterai pour toi.
Duna ma yelema - Boubacar Traoré & Ali Farka Touré
In mijn mailbox krijg ik veel aankondigingen en promomails van (veelal onbekende) artiesten en heel soms zit daar een pareltje tussen dat ik anders nooit had leren kennen. Zo verging het ook in 2009 toen de Canadese band In-Flight Safety me liet kennismaken met hun album We are an empire, my dear. Ik was meteen helemaal weg van hun muziek, opgenomen in een leegstaand schoolgebouw in Nova Scotia. Ik postte erover en we mailden wat heen en weer en uiteindelijk mocht ik zelfs een wedstrijd hosten op mijn blog waarbij je één van de twee CD's die ze mee doorstuurden van hun plaat kon winnen. De song die ik koos voor de challenge, is overigens ooit gebruikt in de tv-serie The office (US). Ik koos hem ook in mei 2009 als "lied van de week". Of de band nu nog actief is, is wat onduidelijk. Hun meest recente release (de EP Stockholm) dateert toch ook alweer van 2016 maar gelukkig hun laatste Facebook-post van vorig jaar. Maar dit prachtnummer zal voor altijd blijven bestaan en het zou zo fijn zijn als meer mensen dit nummer zouden kennen en omarmen.
Nee, Luca Brecel, deze song gaat niet over jou. The Tragically Hip grijpen in dit nummer terug naar beelden die nostalgie oproepen aan die wonderlijke jaren als kind en puber waarin je op ontdekking gaat in de wereld. Het gaat over een jongen en een meisje die de ontdekkingstocht samen maken. In de oorspronkelijke versie was de tekst zelfs explicieter en erotisch getint, maar omdat Gordon Downie, de zanger, zich door de bandleden liet overtuigen dat zijn bedoelingen misbegrepen zouden worden door het shockerende effect van sommige woorden, herschreef hij het nummer tot de versie die we nu kennen en die algemener klinkt. Jaren nadat dit nummer uitgebracht werd, zag ik de band live aan het werk in de Brusselse AB. Iemand had zo'n LED-scherm mee waarop de hele tijd Lake fever te lezen stond. Omdat ik dat nummer niet kende, vroeg ik me het hele optreden af of ik aan zijn reactie zou merken dat ze het nummer brachten of niet. Ik meen me niet te herinneren dat ze het gespeeld hebben, overigens, al herinner ik me van dat concert sowieso niet al te veel.
Vandaag is het 1 april. April Fool's Day in het Engels, "verzenderkesdag" heette dat vroeger bij ons (of misschien wel nog steeds). Het is de dag waarop je een grap uithaalt met anderen, bij voorkeur één die hen ergens naartoe doet gaan waar ze helemaal niet moeten zijn. Al zolang ik weet, betekende het een hele dag op je hoede zijn en kritisch luisteren naar wat precies gezegd of gevraagd werd en je afvragen of de boodschap wel realistisch was of niet. Ook de media (kranten, radio, TV) deden gretig mee en speelden in op impulsiviteit van lezers/luisteraars/kijkers bij iets wat sterke emoties opriep (en actueel was) of waar men een onverwacht groot voordeel mee kon doen. Helaas beperken sommige media zich het laatste decennium tot valse berichten waarbij je niet echt iets moet doen maar die je ten onrechte gelooft of niet. Ik denk niet dat dat verstandig is in deze tijden van fake news en al bij al lage mediawijsheid. En waar vroeger in het bericht dat je ergens heen stuurde, nog wel aanwijzingen zaten dat het de aprilgrap was, gaat het nu meestal om een onecht nieuwsbericht dat eigenlijk niet te onderscheiden valt van de echte. We beginnen deze challenge dan ook met een song waarin humor zit. Humor bestaat natuurlijk in vele vormen en wat ik grappig vind, hoef jij niet noodzakelijk grappig te vinden. Eén van de artiesten waarvan ik wel hou van zijn nummers, is Hugo Matthysen, die een absurditeit in zijn teksten injecteert die hen vaak erg grappig maakt. In Blankenberge bezingt hij de Vlaamse kuststad als een volleerde fan, maar dan wel zo tongue in cheek dat iedereen begrijpt dat ze allerminst zijn bewondering wegdraagt.
