De eerste dag van september is voor velen een dag om niet naar uit te kijken. Het begin van het nieuwe schooljaar kan gepaard gaan met angsten, onzekerheid en stress. Duur is het ook al: al de nieuwe spullen die gekocht moeten worden, de facturen van de leerboeken swingen jaar na jaar de pan uit. Blijft er dan nog iets over voor een nieuw album dat die dag zijn release heeft? Als je dit jaar moet kiezen tussen die nieuwe pennenzak en een exemplaar van Every country's sun, het nieuwste en negende studio-album van Mogwai, raden we ten stelligste dat laatste aan.
De postrock van de Schotten mag dan al de perfecte soundtrack hebben opgeleverd voor stress– en angstaanvallen, er gloort ook hoop op deze plaat. Dit is immers een van de vrolijkste werkstukken die Mogwai al afleverde. Natuurlijk vervallen ze niet in carnavaleske zottigheid of bacchanale ongeremdheid. Wel aanvaardt de band dat het leven soms/vaak kut met peren is én dat je moet genieten van de mooie dingen die en passant langskomen in je aardse bestaan. En als dat in de vorm is van een New Order-achtige song (met zang en al) zoals Party in the dark kussen wij zelfs onze beide handjes en vergeten de rompslomp, die zeurende deadlines en de stapel onafgewerkte taken op onze bureau.
Dat opnieuw in zee gegaan werd met producer Dave Fridmann, waarmee ook al Rock action en Come on die young werden ingeblikt, is te horen: Brain sweeties lijkt wel het vervolg op Take me somewhere nice uit Rock action. De relatieve uitbundigheid zit hem vaak in de details: kleine hoge nootjes in 20 size, de kleine geluidsontploffingen op de cimbalen in Don't believe the fife en de bliepjes in aka 47. Er wordt ook naar een climax toegewerkt in de afsluitende drie songs. Overweldigende postrocknoise komt aangewaaid in Battered at a scramble en Old poisons, waarna het titelnummer als synthese nog weids en relatief rustig begint om aan te zwellen tot een monumentale staalkaart van de kracht van het viertal uit Glasgow.
Of Mogwai nu meewerkt aan een soundtrack of een regulier album dropt, steeds blijf je versteld staan van het orkaaneffect dat deze muzikanten teweegbrengen in je oren, je verstand en je hart. Drie jaar na Rave tapes bewijzen ze tussen de stortvloed aan post-rockreleases van andere bands dat desondanks niemand zo overtuigend de kern van het genre weet te vatten en dat de standaard die ze zelf opgelegd hebben, eigenlijk enkel voor dit kwartet haalbaar is. Bands als Explosions In The Sky hebben hun eigen ruimte binnen de postrock moeten afbakenen omdat Mogwai in het absolute epicentrum heerst. Every country's sun toont aan dat van aflossing van de wacht vooralsnog geen sprake is of hoeft te zijn.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten