Intergalactic Lovers

Het is vast geen toeval dat Intergalactic Lovers voor het nieuwe album Exhale de overstap maakten naar Unday Records. Dat label wist op enkele jaren tijd een kwaliteitskeurmerk te worden met heel goeie Belgische releases. Het lijkt stilaan een beloning voor een Belgische band om een album bij hen te mogen uitbrengen, en in het geval van de Lovers is dat ook meer dan terecht.
Op elk van hun voorgaande platen stond al minstens één song die je de daaropvolgende jaren nadien regelmatig blijft horen en waarvan je meteen weet dat het deze band betreft. Op het debuut was dat zeker Delay, en No regrets deed hetzelfde op opvolger Little heavy burdens. Natuurlijk zit de kenmerkende stem van Lara Chedraoui daar voor veel tussen maar ook de herkenbare kwaliteit van die nummers. En kijk, hun derde worp begint alvast sterk met Between the lines en Coast to coast, voor de hand liggende kandidaten om deze taak op zich op te nemen. De herkenbaarheid van de sound van het viertal krijgt overigens steeds vastere vorm en we merken een evolutie zoals we die voorheen ook bij dEUS ontwaarden. Naarmate de platen elkaar opvolgen, maakt de verrassing plaats voor maturiteit, een stevige eigen basis in hun geluid en het uitdoven van onzuiverheden. Dat de Aalstenaars daar al na drie albums in slagen, zegt veel over hun talent.
Die volwassenheid mag dan wel het overgrote deel van Exhale kleuren, de speelse elementen gaan gelukkig (nog) niet verloren. Die zijn te herkennen in het al eerder genoemde Coast to coast, in Ego wars en in het heerlijke meanderende refrein van nieuwe single River. Het zijn de pop-elementen die Lara en haar drie kompanen zo graag songs binnensmokkelen als betrof het Jamaicaanse rum van hoge kwaliteit. Een beetje dronken worden we ervan en op avonden waarop we hun hele oeuvre savoureren, verleidt het ons tot het vertellen van piratenverhalen over Jack Sparrow-achtige muzikanten die de industrie ongemerkt enteren.
De uitstekende live-reputatie die de band geniet, doet ons dromen van uitvoeringen van No shame, dat eerst gedetailleerd opgebouwd wordt om in de slotakkoorden gezwollen te zijn tot een ballon die net niet openbarst. Of Talk! Talk!: ongetwijfeld een rustmoment in de set dat de volledige aandacht opeist net doordat het zo scherp de kalmte inzet als ultiem waakzaamheid afdwingend gebaar. En Give it up bevat een gitaarsolo die tegen een achtergrond van gedoofde lichten en spuiende rookmachines vast nog een stuk pakkender klinkt dan in onze woonkamer.
Intergalactic Lovers bevestigt met deze plaat dat ze hun plaats in het Belgisch rock- en pop-pantheon verdienen. In een immer stijgende lijn lieten ze in het verleden al hun muziek op ons los en traden ze vaak op om de inwerking ervan zelf ook te aanschouwen bij intussen ontelbare drommen concert- en festivalgangers. Met Exhale zet de band opnieuw een stap verder en als ze hiermee geen bredere erkenning krijgen, weten wij het ook niet meer.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album: