Sampha is een artiest die al op heel wat platen die ik het afgelopen jaar beluisterde wel één of andere gastrol vervulde. Vrijdag bracht hij zijn solo-album uit, Process, dat niet alleen door mij met nieuwsgierigheid verwacht werd.
Het is niet meteen bij een eerste beluistering een plaat waar je van achterover slaat en ik denk dat ik ze eerst nog vaak ga moeten beluisteren vooraleer de Londense artiest erin slaagt mij mee te slepen. En, eerlijk gezegd, daar heb ik niet zo veel zin in: er zijn genoeg (betere) platen om naar te luisteren waarvan de maker me wel meeneemt in zijn muzikaal universum en mijn geduld minder op de proef stelt. Is dit dan een slechte plaat? Nee, dat zeker niet. Kora sings is een aardige song die ik verkies boven bijna de helft van wat Studio Brussel ons tegenwoordig voorschotelt en Blood on me zit vernuftig genoeg in elkaar om de analytische luisteraar in mij te bekoren. Helaas zit het beste vooral vooraan in dit album en naarmate ze vordert, overheerst meer en meer een gevoel van inwisselbaarheid. Nee, jammer voor Sampha, maar mijn eindejaarslijst zie ik hem niet halen.
Je kan het volledige album hieronder beluisteren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten