Het doet nog steeds een klein beetje pijn dat niet meer mensen het fantastische Wayward wind dat Matt Watts met The Calicos maakte, beluisterden. Het is nochtans een muzikaal genot dat in 2013 amper overtroffen wordt, getuige mijn eindejaarlijstje dat jaar. Na Songs from a window een jaar later is er nu het nieuwe How different it was when you were there.
Van bij opener Time turns as an engine is duidelijk dat de folk die Watts brengt, zulk een diepgang heeft dat je meteen gedrenkt wordt in de zoete, zalvende sfeer. Het lijstje gastmuzikanten oogt overigens indrukwekkend: Stef Kamil Carlens (Zita Swoon Group, ex-dEUS), Nathalie Delcroix en Bjorn Eriksson (Eriksson Delcroix dus), Geert Hellings (Guido Belcanto), Maarten Moesen (Admiral Freebee) en bassist en producer van deze plaat Nicolas Rombouts (ex-Dez Mona). Het resultaat is een plaat die zich het best laat beluisteren onder een koptelefoon zodat alle details ongefilterd je oren binnendringen. De vocalen voelen dan nog meer aan als een lotion die verzacht. Joanne, een ode aan een vrouw waarvan hij nog houdt maar die hij verloor (als vriendin?), mag dan pijnlijk zijn voor wie naar de woorden luistert, de muziek is dan weer heel troostrijk.
Wat hou ik van de bassen die Your love is not your own schragen. Hier nog meer dan in de vorige songs zitten de kleine details zo verscholen dat mijn tip om door een koptelefoon te luisteren, loont. Het parlando bij aanvang van How many years dwingt ons de zetel in om te luisteren naar het verhaal. De dwingende kracht van de stem vertelt ons immers dat dit verhaal doordringend zal zijn en allerminst vrijblijvend. Op zijn vorige album vonden we al dat Matt Watts hengelde in de vijver waaruit Nick Cave zijn Murder ballads viste en dit keer lonkt de Amerikaanse Belg naar The weeping song. Dat deze artiest je echt zijn songs weet binnen te trekken, komt deels ook doordat hij er enkele malen voor kiest het aftellen voor de start van het nummer mee op plaat te zetten, zoals in Just one more man to be turned loose. Ook hier lijkt Matt Watts te zinspelen op een stukgelopen relatie, maar zoals hij in een interview enkele jaren geleden al aangaf, houdt hij ervan de realiteit te verdichten en wat hermetisch te maken voor de luisteraar.
If we'll ever be here again vormt een prachtig rustpunt voor het oor, maar is voor de ziel een pijl die zo precies wonden maakt en laat pijnigen dat je er als luisteraar ongemakkelijk van wordt. Gevolgd door Things have surely changed, een al even hartverscheurend lied, worden we overweldigd door wat welhaast zeker een break-up album geworden is. Stiltes worden ook hier weer heel doelgericht gebruikt en zijn geen onderbreking maar eerder de kern van het nummer.
Was pijn stilaan een constante doorheen de evolutie van het verhaal van deze plaat, dan is Days have come and gone onder meer door de lichtere toetsen die de gitaar aanbrengt een kleine schittering van hoop. Die hoop, broos als een edelweiss, zet zich door in Endless twisted root. Daarin sluimert opnieuw Nick Cave door en feitelijk ook Johnny Cash. Many a friend too kind, mee geschreven door Stef Kamil Carlens, is een samen-drinken-song van mannen onder elkaar die onder het mom van straffe verhalen troost bieden zoals enkel kerels dat kunnen: geen openlijk blootgeven van gevoelens maar wat ongezegd is, ongezegd laten en er toch op antwoorden.
Een waardig en sereen slot vormt Known thieves, dat drijft op een heerlijk basriedeltje (als we zulk een ogenschijnlijk oneerbiedig woord mogen gebruiken). Het lijkt of de zanger zijn catharsis gekregen heeft en ons op de valreep nog kan geruststellen: het komt uiteindelijk allemaal goed...
Het album is uitgebracht door Starman Records. Ze wordt verdeeld door Suburban/Bertus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten