Wie nood heeft aan een muzikale kopstoot is bij Brutus aan het juiste adres. Op z’n debuutplaat Burst grossiert de band in het soort energie waarvan een mens zich afvraagt of het live eigenlijk nog harder kan.
Zangeres Stefanie beschikt over een stel schijnbaar onverslijtbare stembanden. Hoewel de manier waarop ze die geselt straffe zangpartijen oplevert, zal ze er niet snel de goedkeuring van gediplomeerde stemcoaches mee krijgen. Het lijkt alsof ze een voortdurend gevecht voert met de door haar bespeelde drums en de gitaar van Stijn en de bas van Peter. Haar twee kompanen rammen er immers ook behoorlijk op los. Zelfs na een occasionele, rustige intro (Drive) gaat het tempo fors omhoog en stuwen de instrumenten en zang het nummer naar steeds hogere oorden, tezamen met het aantal decibels. Gelukkig verhult dat niet de vernuftige opbouw van die song. De kunst om in al dat rumoer een werkelijk goed geconstrueerd lied te verstoppen, etaleert het trio eveneens op Horde II.
Toch lonkt bij momenten het gevaar te vervallen in een stripverhaal als Suske en Wiske, dat weliswaar getuigt van vakmanschap maar ook net iets te veel van hetzelfde wordt naar onze smaak. Brutus laat op dit debuut weinig ruimte voor nuance en klinkt voortdurend alsof woede de brandstof is waarop de band naar Vancouver vloog om de plaat in te blikken. De andere kant van de medaille is wel dat je de afzonderlijke nummers minder van elkaar kan onderscheiden. Daardoor wordt het moeilijk om aan te duiden welke song precies het verschil maakt.
Wel duidelijk is dat het Leuvense drietal, wiens live-reputatie hen nu al vooruitsnelt, met dit werkstuk in handen knallende optredens in het vooruitzicht heeft. We zijn benieuwd of ze er dan beter in slagen om de subtiele nuances uit te spelen, of veiligheidshalve kiezen voor een totale overrompeling van het publiek.
Deze recensie kan je hier ook lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten