In 2015 bracht Wiegedood De doden hebben het goed uit en nog geen twee jaar later is er de toepasselijk getitelde opvolger: De doden hebben het goed II. Atmosferische black metal was toen een genre dat ik absoluut niet kende. Nu zou ik nog niet durven beweren dat ik er intussen wel al vertrouwd mee ben, maar de songs komen niet meer als een donderslag bij helder hemel binnen.
Of doen ze dat wel? Ontzielling geselt de oren van de leek ; wie doorheen de "herrie" kan luisteren, ontdekt een melodieuze lijn die "ruwe bolster - blanke pit" schreeuwt. Schreeuwen doet ook de zanger, hoor ik u al denken.
In Cataract valt de doffe drum op die de maat aangeeft. Dwars door alle gitaargeweld heen is dat een constante, als de harteklop van de song. Halfweg lijkt de song te eindigen, te sterven in een fade-out die net de slotnoot niet bereikt eer zanger Levy Seynaeve hem opnieuw in gang brult. Met een niet-aflatende energie drijft dit nummer ons recht in een mentale staat van chaos en ongebreidelde loslaten, waarin we vermoedelijk juridisch niet meer verantwoordelijk kunnen gesteld worden voor onze daden.
Net als op de voorganger is de titelsong het centrum van de plaat. De gruis op het einde vormt de perfecte inleiding voor de afsluiter, maar eerst hebben we dan al een mooie, trage, slepende intro achter de rug waarin een drone uit één of ander donkere krocht van de folk weggelopen lijkt. De krachtige uithalen van de gitaren splijten de hemel open.
Smeekbede gooit nog eens alle registers open, zowel vocaal als in drums en gitaren. Als we het moment moeten aangeven waarop we echt warmgemaakt werden voor atmosferische black metal, zou dit het wel eens kunnen zijn. Dit lied bevat alles wat we verwachten en is de Smells like teen spirit van de black metal voor mij: hard en tegelijk melodieus, meedogenloos en tegelijk uitnodigend voor wie moeite wil doen om muziek echt te begrijpen en echt op zich in te laten werken. Het einde met de wegstervende, groezelige vocalen is de ideale climax voor deze plaat.
In vergelijking met het debuut lijkt Wiegedood er beter in te slagen variatie aan te brengen, zijn de melodielijnen beter uitgewerkt (hoewel de band, achteraf gezien, in Svanesang al duidelijk te kennen gaf te kunnen spelen met tempowisselingen zonder als een stuurloos ritje op een ezel te klinken) en weet het trio er in te slagen mij meer voor hun muziek te winnen. Soms blijken sequels het origineel te kunnen overtreffen, en dat geldt zeker voor deze De doden hebben het goed II.
Je kan het album hier kopen bij Consouling. Beluister het hieronder volledig:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten