Eind vorig jaar bracht Manngold een titelloos album uit als opvolger van het in 2014 verschenen debuut Manngold de cobre. Hun krautrock weet ook dit keer sterk te bekoren. Neem bijvorbeeld Manngod: een song die voortjakkert als een trein, die openbloeit als een Led Zeppelin-solo en gruist als zand tussen de radertjes in Modern times van Charlie Chaplin. En dat is maar de helft van het verhaal, want later ondergaat het lied een metamorfose tot een soundscape vol vreemde geluiden en groeit daaruit weer de melodielijn die tot een climax aanzwelt.
Boogie laat dan weer een andere kant van het zestal zien. Psychedelische invloeden maken een funknummer waarin de gitaar kronkelt als een hongerige slang, dringend op zoek naar een hapje, tot nét dat tikje meer. In DEMT horen we dan weer punk maar Manngold zou Manngold niet zijn als ze die niet injecteerden met seventiesrock. Welke song je ook beluistert op deze plaat, steeds weet die te ontsnappen aan de hang van luisteraars om er één etiketje op te plakken.
Komende zondag stelt de band haar album voor in de Vooruit in Gent. Ze hebben net een tweede single uitgebracht, Manngod.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten