Dat An Pierlé allang niet meer de jonge deerne op de zitbal is, maar groeide tot een volwassen artieste, hoor je meteen duidelijk op Arches. Het onmiskenbare stemgeluid mag dan iets van zijn jeugdige klank behouden hebben, de frasering en de inhoud van de songs laten een vrouw horen die haar deel van de tegenslagen en teleurstellingen van de volwassenheid heeft gezien. De barokke instrumentatie waarin het album gedrenkt is, twijfelt tussen majestueuze kathedralen en slaapkamers van gothic pubers. Vrolijk worden we ook al niet van de songs. Met titels als There is no time, The road is burning, Certain days en Feel for the child is dat niet zo verwonderlijk.
De belangrijkste vraag die we ons na beluistering stelden, is: welke plaats heeft het kerkorgel in pop en rock? En we vragen ons ook wel een beetje af of An Pierlé hiermee haar roem, die stilaan aan het verdampen lijkt, terug kan opkrikken. Over beide vragen valt nog lang te discussiëren. Wij geraken er alvast niet echt uit.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten