Al meer dan een decennium lang slaagt Henrik Weber erin met zijn platen te verrassen en te ontroeren. Bekend is hij vooral als Pantha Du Prince. De basis daarvoor legde hij in 2010 met Black noise, dat ook nog eens een remixalbum kreeg, en 2013 met Elements of light. Drie jaar later is er nu The triad.
Om je het scrollen naar onderen te besparen, volgt hier alvast onze conclusie: mooi plaatje vol electronica die balanceert tussen lieflijk en vrolijk. Missie geslaagd dus? Niet helemaal: we missen dat tikkeltje meer dat beide eerder vernoemde platen de Duitser die naambekendheid bezorgde. Zelfs onze slager is het met ons eens: het mocht gerust ietske meer zijn.
Ontevredenheid moet je desondanks niet verwachten van ons. Zoals al eerder aangegeven, zijn de nummers (stuk voor stuk zelfs) mooi gecomponeerd en glashelder uitgevoerd. Zonder uitzondering bevatten ze geluidjes die de electronica-fan gelukkig stemmen. The winter hymn klinkt in feite zoals een song met die titel hoort te klinken, tenzij je een ondergesneeuwde gitzwarte dag voor ogen hebt. Wij smokkelen dit op het eind van het jaar gegarandeerd een kerk of zelfs een winkelcentrum binnen om te laten weerklinken tussen de kerstliedjes – het zal een verademing zijn. En You what? Euphoria is zulk een eenvoudige vrolijkheid in noten gegoten dat die glimlach niet meer van ons gezicht kan: we lijken The Joker wel. Dream yourself awake bevat alle onderdelen van goeie electronica. Wie vermoedt dat “maar mist ziel” zou volgen, is eraan voor de moeite. De zang voert dit nummer naar een hoger niveau.
Elk op zich kunnen de liedjes op dit album ruimschoots overtuigen, dus wat is er dan mis met deze plaat? Een terechte vraag die niet zomaar eenvoudig te beantwoorden valt. Probeer The triad in zijn geheel te beluisteren en merk op hoe de songs in elkaar overvloeien en het geheel er niet in slaagt de aandacht lang genoeg vast te houden. Meerdere luisterbeurten lossen het euvel niet op, nauwkeurig luisteren legt weliswaar meer details bloot. Toch vergeet je twee nummers later wat je in het begin gehoord hebt. Beklijven doet de plaat niet. Het is het verschil tussen vakmanschap en kunst.
Na zijn voorgangers valt The triad net op dit cruciaal punt tegen. Applaus voor de goeie techniek, in het beste geval een twijfelgeval voor “weet-de-luisteraar-te-raken”. In een vluchtige wereld waarin dagelijks enkele goeie releases te noteren vallen, sluimert vergetelheid dan al vanaf de eerste minuut. Dat is heel jammer voor een artiest die voorheen nog bewees dat hij het in zich heeft.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten