Tromgeroffel: het vierde album van My Brightest Diamond neemt een aanvang. En nee, dit keer bedoelen we dat niet metaforisch. Want het beroeren van de trom is exact het eerste wat we te horen krijgen wanneer we This is my hand in de cd-lade schuiven. Het circus lijkt te beginnen en aanvankelijk past de muziek daar ook heel erg bij, tot de stem van Sarah Worden inzet. Pressure ontvouwt zich als een betoverende popsong, uitermate geschikt om je zomeravonden van een soundtrack te voorzien en dit seizoen toch te overleven.
Net als in die opener bewijst My Brightest Diamond van vele markten thuis te zijn en al die invloeden met plezier bij elkaar te brengen in één lied. De New Yorkse hanteert een stem die alle nummers een vrolijke toets geeft. Zo wordt Before the words er net heel lichtvoetig door, lijkt Lover killer op iets wat Emily Jane White had kunnen maken als die electropop had ontdekt en tuurt Florence Welch meerdere keren om de hoek, bijvoorbeeld in Looking at the sun. Muzikaal zit het snor met verwijzingen naar het beste en het meest bekende. Wij ontwaren The XX in Resonance en het James Bond-thema in de blazers van I am not the bad guy. Dat laatste pareltje plaatst overigens ook de gitaren wat prominenter op de voorgrond dan elders op This is my hand.
Hadden we bij eerste beluisteringen nog de indruk dat dit fijn maar niet veel meer was, dan blijkt er toch een groeiplaat te schuilen in het vierde werkstuk van de Amerikanen. De variatie valt niet onmiddellijk op, doch de oren wat langer blootstellen aan de tien vlechtwerkjes openbaart de ingenieuze combinaties die gemaakt worden en de subtiele flitsen van ambachtelijk meesterschap. Het geheel wordt afgesloten met de zachte tinteling van Apparation, dat onder de lieflijke feeënstem en delicate aanraking een sluimerende dreiging nét genoeg hoorbaar laat om je niet helemaal gerust achter te laten.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Luister hieronder naar het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten