Nicholas Nicholas is de frontman en spilfiguur van de gelijknamige band uit New York en het zou wel een prachttoeval zijn mocht hij ooit Milan Kundera’s uitweidingen over voor- en familienamen die hetzelfde zijn gelezen hebben. In diens boek Onsterfelijkheid vormt de aanleiding voor die mijmeringen het hoofdpersonage Bertrand Bertrand. De Amerikaanse muzikant had het echter wellicht te druk met het maken van zijn tweede album, Wrong.
De dromerige sfeer die over de acht songs hangt, trekt je als luisteraar langzaam een wereld binnen waar ze, blijkens de ontelbare andere dreampopgroepen die daar als paddenstoelen uit de grond rijzen, in Brooklyn een patent op hebben. Of we nu op een vliegend tapijt van synthesizers wegzweven bij Meet me in the park of ons in slaap laten wiegen door de lome stem die I wore a mask lijkt te vertragen, iedere keer zinken we weg in een roes alsof het de laatste seconden zijn voor we indutten. Belangrijk hierbij is te vermelden dat het niet verveling, maar net een gevoel van opperste verrukking is dat ons op de rand tussen waak en slaap brengt.
Toch vraagt Nicholas Nicholas enige inspanning om ten volle te waarderen wat hij ons schenkt. Je moet bereid zijn een universum te betreden met achterlating van alles wat je wist, van alle sleur uit je dagelijks leven en van alle negatieve gevoelens die in je huizen. In ruil neemt hij je mee op een trip door zijn muzikale chocoladefabriek waar je achter elke hoek Oempa Loempas verwacht. Uiteindelijk moet dit werkstukje het meer hebben van de sfeer dan van op zich staande nummers. Dat is, zo weten we, niet ieders meug.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten