Nog meer dan op voorganger On recording the sun dompelt Koen Kohlbacher, de frontman van Birds That Change Colour, zich onder in pastorale folk zoals we die al lang niet meer gehoord hebben op On recording birds. Met vocale steun van Nathalie Delcroix (Laïs, Eriksson Delcroix) en Naomi Sijmons (Reena Riot) en volgens de foto deels buiten opgenomen, ademt deze plaat één en al platteland. Zowel muzikaal als tekstueel worden thema’s hernomen, waardoor we een mooi afgerond en samenhangend geheel voorgeschoteld krijgen.
Alleen al het artwork van Maarten Donders zou je moeten overtuigen dit album in huis te halen. Wij moeten erbij denken aan wat Chad VanGaalen grafisch toevoegt aan zijn muziek, al is de stijl van Donders meer feeëriek en “hippie-achtig”. In ieder geval ligt dit in het verlengde van wat op het schijfje zelf aangetroffen wordt: gitaren die bij het haardvuur vertellen over liefde en de seizoenen. Terwijl de folkdeuntjes rakelings langs kleinkunst scheren, benaderen Birds That Change Colour soms ook de sfeer van het rustigste uit de American recordings van Johnny Cash. Luister bijvoorbeeld maar eens goed naar State of confusion. In Songs till May loeren de vroege Beatles dan weer om de hoek. Alle nummers worden omgeven door geluiden van vogels en stromende beekjes. Het gevoel van zomeravonden wordt ons zonder probleem weer in herinnering gebracht.
My love lijkt uit de jaren 60 gekatapulteerd naar vandaag. Die retro-touch is nadrukkelijk aanwezig en klinkt toch allerminst gedateerd. Kohlbacher en zijn kompanen zweven evenzeer in de buurt van hedendaags en tijdloos. De luie luisteraar houdt het bij het beoordelen van deze tweede plaat op een nostalgische trip, wij horen het overspannen van decennia muziek binnen een genre dat voor velen onbekend terrein is geworden.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Luister hieronder naar het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten