Wat zijn redenen voor een band of artiest om een album titelloos te laten? Je ziet het soms bij een debuut, en verder betekent het vaak dat de groep wil terugkeren naar de sound van de begindagen, een nieuwe start wil nemen of een staalkaart wil geven van waar ze na alle vorige releases staan. Waarom dus heeft de vierde plaat van Blood Red Shoes geen echte titel meekregen?
Een eenduidig antwoord op onze vraag krijgen we niet helemaal. Bij een eerste beluistering viel ons op hoe ruw het duo terug durft te klinken, net als de in begindagen op Box of secrets. Laat The perfect mess maar eens goed op je oren inwerken en je begrijpt meteen wat we bedoelen. Maar intussen hebben we al een tijdje onze dagelijkse dosis Bloedrode Schoentjes binnen en is er nuancering ingetreden, met liederen als Grey smoke waarin de combinatie zang-muziek aan weinig herinnert dat ze al eerder maakten, en Far away dat in het verlengde ervan ligt. Stranger verrast bij de openingsnoten en hoort intussen tot onze favorieten. Don't get caught doet ons op meerdere manieren aan het beste van Triggerfinger denken en Tightwire bewandelt het pad dat rock van pop onderscheidt. Opener Welcome home daarentegen blijft het beste bewijs van het behoud van en zelfs de terugkeer naar de oerkracht die Steven Ansell en Laura-Mary Carter in 2008 lovende woorden voor hun eersteling opleverde.
Blood Red Shoes vindt zichzelf dus niet helemaal opnieuw uit, slaat af en toe een nieuw zijpad in, keert terug naar het begin doch kijkt ook vooruit. Het resultaat is een goeie plaat, die jammer genoeg Fire like this, hun tweede en naar onze bescheiden mening beste, niet weet te evenaren bij gebrek aan absoluut topvoer als Light it up of When we wake. Mildheid is hier echter wel op zijn plaats, want Barcelona wint evenmin elk jaar de Champions League en Merckx, de Kannibaal, verloor ook wel eens.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten