Burlesk klinkt de opener van de eerste cd van de dubbelaar die Blonde on blonde is. En eigenlijk opent ook het tweede deel vrolijk. Maar nu loop ik al vooruit...
Rainy day women #12 & 35 mag dan wel in het refrein "Everybody must get stoned" bevatten, over drugs lijkt het niet te gaan, wel veeleer over de nood die de mensen blijkbaar hebben om stenen te gooien naar anderen. Het is een variatie op Jezus' opmerking over de splinter en de balk in het eigen oog. Na dit bekend nummer is het de beurt aan goeie ouderwetse blues met Pledging my time. Visions of Johanna, dat geopend wordt door een mondharmonica maar daarna een andere wending neemt, is één van de prachtsongs op dit album, die het tot klassieker verheffen. De song laat zich niet makkelijk begrijpen, maar net daarin ligt ook de aantrekkingskracht ervan. Het is het soort lied dat je op "endless repeat" durft te zetten, zonder het beu te raken, en dat je op die manier op de achtergrond bezit van je laat nemen, zodat je dromen erdoor bevolkt worden en je gedachten op willekeurige momenten gevuld worden met de niet-opdringerige muziek. Op die manier komt ten lange leste de betekenis misschien alsnog tot rijping om ineens aanwezig te zijn, alsof je altijd al wist wat Dylan je vertelt.
One of us must know is eenvoudige schoonheid, en in essentie geldt dat ook voor het beroemdste liefdesliedje van Bob Dylan, dat erna volgt: I want you. Idyllisch is het nochtans niet echt, voor wie goed naar de tekst luistert. Doch, zijn uiteindelijk niet alle goeie liefdesliedjes niet nét bezwangerd door dat klein angeltje dat het échte leven altijd schijnt bij te leveren?
Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again hoorde ik onlangs nog coveren door And They Spoke In Anthems (zoals je hier kan lezen), en het origineel is inderdaad méér dan de moeite waard. We krijgen hier opnieuw de folkzanger-verteller die de tijd neemt (meer dan 7 minuten) om zijn verhaal te vertellen, waarvan ik al in eerdere bijdragen vertelde dat ik die graag hoor... En na die folkbijdrage krijgen we weer blues op ons bord met Leopard-skin pill-box hat. Het is zelfs behoorlijk traditionele blues, tenminste naar hedendaagse normen. Ik vind het altijd moeilijk om goed in te schatten hoe dat in de tijd dat de plaat uitgebracht werd, eigenlijk ervaren werd. Met Just like a woman, dat alweer liefde met een pijnlijk kantje bezingt, wordt het eerste deel in stijl afgesloten: "She takes just like a woman, yes, she does / she makes love just like a woman, yes, she does / and she aches just like a woman / but she breaks just like a little girl".
Zoals al aangegeven, vind ik ook het begin van het tweede deel, Most likely you go your way (and I'll go mine), behoorlijk vrolijk. Muzikaal althans, want eigenlijk is de tekst allesbehalve vrolijk en komt de liefde er eens te meer bekaaid vanaf. Wellicht hoeft het ons niet te verbazen dat Bob Dylan, ouder en wijzer en vooral heel wat ervaringen rijker, de liefde niet langer bezingt zoals jonge stagiaires in aandoenlijke naïviteit nog schijnen te doen... De toon wordt verdergezet in het erg bluesy Temporary like Achilles. Gelukkig plaatst Dylan daar ook mooie complimenten tegenover in Absolutely sweet Marie. Welke vrouw wil niet als volgt bezongen worden: "Well, anybody can be just like me, obviously / But then, now again, not too many can be like you, fortunately"?
Wat opvalt aan de tweede cd, is dat ik moeilijker vertrouwd raak met de songs die hier verzameld zijn. Nooit zijn ze minder dan goed, en toch blijven ze minder hangen. Natuurlijk geldt voor het eerste deel dat enkele liedjes daar al heel lang bekend waren voor mij, maar ook een nummer als Visions of Johanna, dat ik eigenlijk nog niet kende, bezit meer aantrekkingskracht dan om het even welk stukje op dit deel. Geen klachten over Fourth time around of het lekker stimulerend Obviously five believers (ik zou de vroegere Rolling Stones dit met plezier hebben horen coveren, denk ik). En met Sad-eyed lady of the lowlands, dat langer dan elf (!) minuten duurt, eindigt dit album zoals ik (zie hoger) het graag heb...
2 opmerkingen:
Jammer dat je de 'derde' kant van deze pracht dubbelaar niet helemaal te pakken krijgt. Het is een sfeervolle voorbereiding op het magnum epos Sad Eyed Lady etc, waarbij Temporary Like Achilles, Absolutely Sweet Marie en Fourth Time Around op mij overkomen als een doorlopende droom opgedeeld in drie fragmenten met ieder een te verlaten of onbereikbaar vrouwengezicht waarvan de trekken in elkaar overlopen, omlijst door twee frustratie doorbrekende rockers, tezamen helpen die vijf nummers je het universum binnen van Dylans slotakkoord voor Blonde on Blonde waarin zijn ideale vrouw in beeld komt waaraan hij zich wil aanbieden. Overigens zie ik de regel uit Absolutely Sweet Marie zeker niet als een compliment aan de bezongen vrouw, hij zegt eigenlijk dat niet gelukkig niet iedereen kan zijn zoals zij, en de dubbele bodem daarvan doet mij toch meer overhellen naar de interpretatie dat hij er neit aan moest denken dat er nog meer van haar soort waren... Maar dat is het mooie van Dylans liedjes, ze staan open voor zoveel gevoelens en indrukken... En Blonde on Blonde schetst wel het bontste palet aan kleuren.
Blonde on Blonde was één van mijn eerste Dylan albums en is eigenlijk nog altijd een beetje mijn favoriete album.
Een reactie posten