Dat Mad About Mountains de lijn van het debuut doortrekt op Harlaz, de zogenaamd moeilijke opvolger, blijkt het duidelijkst uit de titelsong. Daarin horen we immers een heel herkenbare echo van Best friend, dat op het eerste album tot de hoogtepunten behoorde. De lijn doortrekken betekent echter ook dat je niet blijft staan waar je gestopt was, maar volgende stappen zet.
Laten we nog even terugkeren naar het al eerder genoemde nummer. In Harlaz komt Piet De Pessemier dichter dan ooit bij de pastorale Neil Young van Harvest. Het is een referentie waar we ook bij andere songs naar moeten teruggrijpen. If you see her bijvoorbeeld is laidback én meezingbaar en meet zich met Heart of gold, tot jankende gitaren een eigen richting kiezen. Nu ja, we kennen artiesten die een arm én een been veil hebben om met die grootheid vergeleken te worden. Toch treffen we ook composities aan die een andere kant van Mad About Mountains laten zien. Het door Myrthe Luyten geschreven Winter past perfect bij wat zij als Astronaute al op de wereld losliet en deze band zet het naar zijn hand. Myrthe schreef overigens ook mee aan Down the river home, waarin haar stem een prominente rol opeist.
De lijst met gasten die meewerkten aan deze plaat is niet min: Chantal Acda zingt mee op de achtergrond, Myrthe Luyten maakt als vast lid deel uit van de groep en Joshua R. Geboers van Bearskin verleent hand-, span- en basdiensten. Ook Gianni Marzo (Isbells en Marble Sounds) en trompettist Gerd Van Mulders versterken het originele kwartet. Het levert Belgische americanaparels op, waaronder het nog niet eerder vermelde Hurts.
Wie twee jaar geleden gecharmeerd raakte door het aan de oevers van de Ourthe opgenomen werkstuk mag ook blindelings deze nieuwe aanschaffen en zich verheugen op hoorbare groei. En je mag Piet een hart onder de riem steken door te gaan beluisteren wat dit prachtigs allemaal live oplevert.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten