Neneh Cherry reeg eind jaren 80 en begin jaren 90 meerdere hits aan elkaar met Buffalo stance, Manchild, I've got you under my skinn (voor de Red hot + blue-compilatie) en 7 seconds (met Youssou N’Dour). Haar laatste solowapenfeit dateert al van 1996. Nochtans zat deze dame niet stil: ze werkte mee aan heel wat projecten en albums van anderen. En nu is er dus Blank project. Wie de Zweedse al vergeten was, zal verbluft worden.
De dochter van jazzmuzikant Don Cherry bewijst dat ze de vinger nog steeds aan de pols heeft en vindt zichzelf opnieuw uit, zo lijkt het. Na het erg sobere Across the water wordt de titelsong geschraagd door de betere dubstepbeats. Ze slaagt erin de plaat toch herkenbaar te laten klinken, door de mix van moderne arrangementen en haar soms haast parlando manier van zingen. Naked is daar een erg mooi voorbeeld van. Het geheel klinkt strak, de vocalen soulvol en alles is eigentijds en tijdloos tegelijk. Een deel van de verdienste mag op conto geschreven worden van producer Four Tet. Die laat de artieste iets doen met dubstep dat de platgetreden paden vermijdt en het genre doet oplossen in een bad van allerlei muzikale stijlen. In 422 voert spaarzame electronica de boventoon en komt de Zweedse in de buurt van landgenoten The Knife. Een andere compatriot, Robyn, stelt zichzelf voor op Out of the black: “I’m Robyn on the microphone into the speakers, you know I’m not sick like that but I’ve got a fever.” De symbiose tussen het perfecte popgeluid van de gaste en het eigen universum van Neneh levert een single op met hitpotentieel.
Dossier is een buitenbeentje waar we wat langer aan moesten wennen vooraleer we begrepen waar de zangeres naartoe wil. Uiteindelijk past het zich goed in en mogen we stilaan een conclusie formuleren. Neneh Cherry is terug, met een album dat heel sterk begint, daarna een beetje aan kracht inboet maar in zijn geheel overeind blijft staan en de oude bekende opnieuw actueel en relevant maakt. Haar plekje in het muzieklandschap is ondanks de lange afwezigheid niet ingenomen en zij kan het rustig zelf opeisen. “Long time no see…”, zouden we durven zeggen.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten