Democrazy concert: Emily Jane White (voorprogramma: Say Say)

Een dag na de Internationale Vrouwendag leek Democrazy in de Gentse Minard alsnog enkele vrouwen te willen eren door hen de mogelijkheid te bieden nieuwe zieltjes te winnen. Het duo Say Say, twee frisse jongedames, is daar wellicht in geslaagd. Voor de Amerikaanse Emily Jane White lag het allemaal wat moeilijker. Dat er geen bissen kwamen, kan een teken aan de wand genoemd worden.

De opener van de avond heet Say Say, waarin gitariste Barbara Sarmentero en pianiste Judith Van Eeckhout samen de zang voor hun rekening nemen. Waar de muziek aanvankelijk vooral in de buurt van SX komt, tonen de twee zich steeds feller om te eindigen als een vrouwelijke variant van Compact Disk Dummies. Achter hen worden projecties getoond. Zo zien we een lasershow met de toepasselijke waarschuwing in het Duits dat lasers gevaarlijk zijn en blijven en dat de veiligheidsvoorschriften nageleefd dienen te worden. Op die manier komen ze aan die aanbeveling tegemoet.

Het vierde album van Emily Jane White, Blood/lines, betekent een koerswijziging voor deze vrouw. Het instrumentarium is uitgebreid en ze verlaat enigszins de folkpaden die drie prachtige albums opleverden. Wendingen van de steven juichen we doorgaans toe, als ten minste de kwaliteit van de liederen minstens even goed blijft. En daar knelt toch wel een beetje het schoentje. Ook live blijken de nummers uit deze plaat, waar uiteraard rijkelijk uit gepuurd wordt, geen topmateriaal. Je hoort heel vaak echt wel goeie ideeën, maar omdat het geheel meer moet zijn dan de som der delen, blijven we jammer genoeg op onze honger. Veelal ontbreekt nét datgene wat alles met elkaar moet verbinden om tot een knap werkstuk te komen. Silence/Slain, de bonustrack van haar recentste worp, is daar een mooi voorbeeld van. Vooral de drummer laat mooie dingen horen, er wordt alleen te weinig mee gedaan.
Emily’s verschijning is overigens erg opmerkelijk. Nadat een instrumentale intro gestart wordt, zien we de projectie van een vrouwenarm, -schouder en -hals. De aders worden met stift gemarkeerd, meteen een verwijzing naar de titel van Blood/Lines. Emily Jane White komt op in haar favoriete kleuren, zwart en rood. Dat de Amerikaanse wel eens fan zou kunnen zijn van Le rouge et le noir van Stendhal, blijkt ook uit de barokke, negentiende-eeuwse stijl die ze hanteert. Een uiterlijk als dit zou zo uit een Tim Burton bewerking van Dracula kunnen komen, als een mengeling van Morticia uit The Addams family en de Koningin van Onderland uit Jommeke. Ook later in de set krijgen we beelden te zien van hoe de zangeres poseert terwijl een vrouw haar schildert met inkt uit een wijnglas. Wanneer ze niet achter de piano plaatsneemt, gaat White op een blok staan dat als verhoog dient, soms theatraal gesticulerend.
Hoewel wij Victorian America nog steeds haar beste plaat vinden (nummer 3 in mijn muzikaal jaaroverzicht van 2009), krijgt geen enkel lied van onze favoriet een plaats in de setlist. Met Two shots to the head en Dagger komt het debuut wel tweemaal aan bod. Tussen de afzonderlijke composities door zitten (te) lange pauzes, waardoor de vaart steeds uit de set gehaald wordt en wat opgebouwd werd, opnieuw inzakt als een soufflé. En zo lijkt de dame waarvoor we gekomen waren, na eerdere goeie concerten de voorbije jaren, met het nieuwere werk een beetje de koers kwijt.

Je kan dit concertverslag ook hier lezen op Indiestyle.

Setlist Emily Jane White:

1. Intro
2. Keeley
3. Faster than the devil
4. The black oak
5. Holiday song
6. Dandelion daze
7. My beloved
8. Two shots to the head
9. Silence / Slain
10. Dagger
11. Wake 

Voor verslagen van eerdere concerten van Emily Jane White die ik zag, verwijs ik je graag naar hier (concert in een café in 2009) en hier (in de Botanique een jaar later).