Het lezen van de boeken van Paul Verhaeghe, Dirk De Wachter en Thomas Decreus dit jaar, heeft me nog bewuster gemaakt van neoliberale gedachtengangen die heel bepalend blijken in hoe mensen bij ons tegenwoordig de realiteit en de actualiteit waarnemen. Het heeft ook mogelijk gemaakt om redeneringen en politieke ballonnetjes beter te plaatsen en te decoderen. Vrolijker ben ik er echter niet van geworden, al hoop ik vurig dat alle protest dat stilaan op gang komt in 2014 beter gekanaliseerd raakt en meer effect zal hebben. Het is een hoop die ik koester, haast tegen beter weten in.
Deze top 100 van absurde GAS-boetes vormt een perfecte illustratie van hoe 2013 voor wie denkt in termen van de linkse idealen (gelijkheid, solidariteit, rechtszekerheid, primaat van het openbaar belang,...), een behoorlijk kwaad jaar was. En sommigen (N-VA op kop) mogen dan beweren dat er overdreven aandacht is voor enkele "overtrokken" voorbeelden, ik wil aan de hand van de 100 voorbeelden (al zijn ze niet allemaal even sterk, zo merk ik zelf ook) een analyse maken van achterliggende evoluties die een pak kwalijker zijn dan de individuele gevallen en particuliere regeltjes die erin vernoemd worden.
Het meest opvallende én verontrustende is wanneer een overheid GAS-boetes gaat inzetten tegen haar critici, en kritiek aldus kwalificeert als "overlast". Voorbeelden hiervan zijn Antwerpen (1 en 38) en Verviers (5), maar ook enkele andere gemeenten balanceren op de grens of erover (32, 68, 77). Het brengt ons meteen bij een belangrijk criterium van overlast: voor wie is er overlast? En in welke mate is de lokale wetgeving dan geschreven in het belang van één groep dan wel in het openbaar belang? Wiens belang wordt ondergeschikt gemaakt aan dat van anderen? Het antwoord op die vraag kan soms erg verhelderend zijn. Zo merk ik dat het belang van mensen aan de onderkant van de maatschappij vaak erg weinig plaats krijgt. Het bespelen van een instrument op straat (2), het "doorsnuffelen" van afval (31), het in Syrië gaan strijden tegen de dictator Assad (34), het toedienen van griepvaccins door Geneeskunde voor het Volk (33), schaars gekleed zijn (55), waarzeggen (73), bedelen (87), het belemmeren van het zicht op etalages (91) en zelfs het meermaals hetzelfde parcours afleggen per fiets in een groep van 10 personen of meer (25) kan strafbaar zijn. Het strafste voorbeeld hiervan zijn wel die van Werchter, Oudenaarde en Kluisbergen, waar het belang van één privé-organisator/bedrijf wel heel erg gediend wordt (70 en 71). Het moge nogal duidelijk zijn dat bepaalde groepen sneller in aanmerking komen voor bestraffing, én dat het belang van specifieke groepen extra bewaakt wordt (zoals dat van de Brasschaatse winkeliers). En daarmee wordt bewaarheid wat Naomi Klein al beschreef in No Logo: de publieke ruimte wordt geprivatiseerd waardoor er weinig publieke ruimte overblijft.
Een groep die vaak geviseerd wordt (zij het niet altijd expliciet, zie 92), zijn jongeren. Heel wat normaal gedrag wordt geproblematiseerd en nu zelfs ook behoorlijk repressief aangepakt. Helemaal tegen de geest van de wet op de jeugdbescherming in zien we dat jongeren al gecriminaliseerd worden en hun gedrag wordt niet langer verdragen als een deel van het gedragsrepertorium waar we nu eenmaal mee geconfronteerd worden (voor een extreem voorbeeld: 6 en 28). Dat ligt natuurlijk in de lijn van een evolutie die al langer bezig is, gaande van het niet meer kunnen verdragen van kinderrumoer tot het opsluiten van jongeren in Everberg.
Recht, zo leerden wij altijd, probeert zo ondubbelzinnig mogelijk en exact te zijn. Juristen beroemen er zich op dat hun vakgebied een erg exacte wetenschap is. Zo leerde ik dat iets pas een misdrijf is als het als dusdanig omschreven is in het wetboek. Voorwaarde om tot rechtvaardige rechtspraak te komen, is dat min of meer zonder al te veel interpretatie vast te stellen valt of gedrag voldoet aan de omschrijving van het misdrijf of niet. Er zijn héél veel voorbeelden waar dat principe heel erg met de voeten getreden wordt: 7, 26, 30, 36, 37, 40, 45, 50, 57, 60,... Ook dient aangetoond te worden dat iets met opzet gebeurt om strafbaar te zijn. Maar wat doe je met alle mensen die de aanwezigheid van processierupsen niet hebben gemeld aan het gemeentebestuur, Arendonk (16)? Krijgt elke inwoner, behalve de melder, meteen een GAS-boete? In Wellen proberen ze net zeer exact te zijn, door vast te stellen hoe groot confetti mag zijn (27). Wanneer het misdrijf niet eens vastgesteld moet worden, maar een vermoeden of "van horen zeggen" volstaat, is het hek helemaal van de dam (35 en 42). In één geval wordt zelf ingegaan tegen de wettelijke bepalingen zelf die de GAS-boetes mogelijk maken (88).
In de lijst staan voorts nog heel wat voorbeelden van GAS-boetes en bepalingen die te gek zijn om los te lopen: sommigen zijn overdreven ijverig en/of bespeuren last waar eigenlijk niemand last van heeft.
Wat deze bloemlezing vooral aantoont, is dat ze past in een evolutie waarin we steeds minder kunnen verdragen, de belangen van bepaalde groepen vooropstaan (en de belangen van zwakkeren net geschaad worden), de publieke ruimte minder publiek wordt en rechtszekerheid niet langer als een belangrijk goed beschouwd wordt (tenzij voor rijken en bedrijven die -in wezen terecht- beroep kunnen doen op procedurefouten). In die zin moeten we ons echt zorgen maken, en is het protest tegen de verGASsing deel van een groter geheel van protest om onze rechten te vrijwaren.
Hieronder de 15 beste concerten die ik dit jaar zag:
15. Adrian Crowley - Nijdrop Opwijk (21/2)
Zonder al te veel poespas en met enkel stem, gitaar en grapjes wist Adrian Crowley ons helemaal voor zich te winnen in Nijdrop. Het volledige verslag leest u hier.
14. Wovenhand - Klinkers Brugge (3/8)
Het was niet voor het eerst (en hopelijk ook niet voor het laatst) dat ik Wovenhand aan het werk zag, en het was weer héél goed, op Klinkers in Brugge. U leest er hier alles over.
13. The Van Jets - Vooruit Gent (21/3)
In juni zag ik The Van Jets nog eens terug op Vestrock, maar in de concertzaal van de Vooruit als headliner waren ze op hun best. De energie die de band uitstraalt en de performance van frontman Johannes: indrukwekkend! (zie ook hier)
12. Junip - Les Nuits Botaniques - Koninklijk Circus Brussel (8/5)
Een voorprogramma dat eigenlijk meer overtuigt dan de headliner: het overkwam me bij een niet eens slecht Low op Les Nuits Botanique, zoals hier te lezen valt. Junip was me voordien vrij onbekend, maar naar aanleiding van hun concert kocht ik hun album dat u op 10 kan terugvinden in mijn eindejaarslijstje. Straffe band!
11. BRNS - Boomtown - Kouter Gent (25/7)
Het Brusselse BRNS was me al aangeraden als een Belgische belofte, en hun korte optreden op Boomtown heeft ook mij overtuigd. Vooral Deathbed en Mexico zijn fantastische songs. U leest er hier iets meer over.
10. Rue Royale - huisconcert Gent (11/9)
Bij hun vorige doortochten in de huiskamer in Gent heb ik hen telkens gemist, maar dit jaar kwam het er (mede onder invloed van hun fantastisch album, dat ik voor Indiestyle reviewde) eindelijk van om hen aan het werk te zien. En wat een prachtig optreden gaf Rue Royale, de dag voor ze de Botanique mochten platspelen! Na afloop had ik trouwens nog een fijn gesprekje met hen, en ik kocht al hun albums maar meteen... Lees mijn verslag nog maar eens na.
9. Conor Oberst - AB Brussel (30/1)
Het volledige verslag dat ik schreef van het optreden van Conor Oberst in de AB, vind je hier. Zittende concerten maak je tegenwoordig niet al te vaak mee, maar dit was erg gepast om te genieten van de luistermuziek die Oberst maakt.
8. Isbells - Vooruit Gent (11/4)
Isbells bewijst al jaren dat ze een topband zijn, en ik had al heel veel goeds gehoord over hun optredens. Toen ze dan naar de Vooruit in Gent kwamen afgezakt, met ook nog eens Marble Sounds in hun voorprogramma, wou ik er absoluut bij zijn, net als mijn lief trouwens. En zo zagen we een prachtig concert, met heel veel toeters en bellen, interactie met het publiek, prachtige versies en muzikanten die zelf ook genoten.
Naar aanleiding van het interview dat ik had met Chantal Acda, die meespeelde op dit concert, hoorde ik dat de knallen op het eind van het concert ook voor de muzikanten een verrassing was, een grapje van de geluidstechnicus. Dat soort details verhogen mijn gevoel dat het zalig moet zijn om in zo'n groep te kunnen meespelen...
Lees hier het volledige concertverslag.
7. Crystal Fighters - Vooruit Gent (1/11)
Het was een concertverslag van een Indiestyle-collega dat me over de streep trok. Toen Crystal Fighters een concert in Gent zou spelen, wou ik dat niet missen. En zie, hij had helemaal gelijk. In de Vooruit bouwde de band een feestje waarover u hier alles kan lezen. Crystal Fighters, beste mensen, is écht een op en top live band. Hun albums zijn goed, hun optredens zijn nog tientallen keren beter!
6. Two Gallants - De Zwerver Leffinge (26/5)
Met twee zoveel kracht in je muziek leggen, dat is al straf. Maar wanneer Two Gallants ook nog eens afdalen tussen het publiek in De Zwerver voor bisnummers, dan wordt hun concert onvergetelijk. Lees alles hier.
5. Come - Bitterzoet Amsterdam (20/5)
Grungepioniers Come speelden slechts enkele concerten in Europa naar aanleiding van de re-release van Eleven:eleven, en dus trok ik met mijn lief naar de Bitterzoet in Amsterdam. Dat we er een dagje verlof in de Nederlandse hoofdstad aan breiden, heeft geen enkele invloed op de rangschikking: het dagje raakte compleet uitgeregend. Maar het leek wel of er in de kleine zaal (waar beschamend weinig volk kwam kijken naar deze undergroundhelden) méér Belgen dan Nederlanders waren, onder wie enkelen die we intussen al goed kennen...
Lees hier het volledige concertverslag.
4. Villagers - Handelsbeurs Gent (28/4)
Met {Awayland} maakte Villagers het op één na beste album van dit jaar. Toen ze in april in de Handelsbeurs speelden, was er nog geen sprake van de nieuwe van Arcade Fire en ik wist toen al dat er straf uit de hoek zou moeten gekomen worden om nog beter te doen dan Villagers. Naar hun concert keek ik dan ook met heel hooggespannen verwachtingen uit. Misschien lagen ze nét iets te hoog, want ze werden niet helemaal ingelost, maar dat ik toch erg tevreden was na afloop, kon u hier al lezen.
3. Pere Ubu - Vooruit Gent (26/6)
Net als Come heeft Pere Ubu in een beperkte kring een mythische status opgebouwd. En wat ben ik blij dat ik de man (die je wellicht niet vaak meer zal kúnnen zien optreden, vrees ik...) nu ook live gezien heb. Excentriek is nog zacht uitgedrukt, en charismatisch ook. Wat hij liet zien en horen in de Vooruit beschreef ik hier met heel wat méér woorden, maar nu volstaat het te zeggen dat hij een onuitwisbare indruk naliet.
2. Ben Caplan - Gentse Feesten - Bij Sint-Jacobs groot podium Gent (24/7)
Ben Caplan zag ik in 2012 al eens in een huiskamer in Middelburg. Het was toen één van de beste concerten die ik dat jaar zag. Tijdens de Gentse Feesten kwam hij naar Gent, dit keer zonder band. Mijn ogen vielen echter nog meer dan vorige keer open, want in heel wat moeilijkere omstandigheden slaagde hij er niettemin in het publiek (waarvan de meesten de Canadees niet kenden) voor zich te winnen. Dat hij zoiets op zijn eentje deed, is een ware tour de force. Zonder aarzelen raad ik iedereen, maar dan ook werkelijk iéderéén, aan om als Ben Caplan nog maar ergens in de buurt komt optreden, deze ruwe diamant niet aan jou voorbij te laten gaan. Je zal er géén spijt van hebben hem bezig te zien en horen.
Het concertverslag kan je hier nalezen.
1. Connan Mockasin - Handelsbeurs Gent (2/10)
Maar hét concert van het jaar speelde toch Connan Mockasin in de Gentse Handelsbeurs. Ik had zijn nieuw album nog niet gehoord, maar debuut Forever dolphin love was al een wapenfeit waar de man trots op mocht zijn en vol enthousiasme aanschouwde ik hem met zijn band. Zoveel spelplezier, zo mooie muziek, zulk een leuke interactie met het publiek (tot en met de oudere dame die mocht meespelen), zulk een onvergetelijke sfeer: alle ingrediënten voor een topoptreden waren in ruime mate aanwezig (lees maar na). En ja, net als Two Gallants, kwam de artiest tussen het publiek neergedaald om te bissen. In mijn ervaring gebeurt zoiets enkel bij artiesten die dat aandurven omdat ze weten dat ze een unieke concertbeleving afleveren.
Bij Living for the future stellen we ons een poel vol kikkers voor.
Zo klinkt het openingsnummer van Vex Ruffin namelijk. Het blijft hier
niet bij: de Amerikaan samplet heel wat geluiden en maakt zo behoorlijk
minimalistische collages. Twaalf daarvan verzamelde hij op zijn debuut.
Vex Ruffin is het mooiste bewijs dat je niet zo heel veel nodig hebt
om zelf muziek te maken. Volgens het label dat zijn plaat uitbrengt,
volstond het bovendien om spontaan een demo te sturen met een leuke
tekening op de hoes om beluisterd te worden en een platendeal aangeboden
te krijgen. We twijfelen nogal aan dit verhaaltje, dat toch wel heel
erg lijkt te passen in het “American dream”-scenario. Wat er ook van
moge zijn, ons viel dit album in de bus waarop we invloeden uit electro,
hiphop, new wave en techno horen. Als je ons dan om referenties vraagt,
komen we uit bij Kid Koala en Matthew Herbert, al reikt Vex Ruffin voorlopig
amper aan hun enkels. In It will come komt hij dan weer in de buurt
van Soul Coughing.
De stem van Vex klinkt bij momenten wat zeurderig. Hard on myself
mag dan drijven op een simpel muziekje, het gezaag dat de man
voortbrengt drijft ons naar de next-knop. Toch staan er ook wel wat
fijne nummers op: Forget it is opgebouwd rond de juiste samples en
verkrijgt daardoor een croonersfeer die een opluchting vormt op deze
plaat. Die sfeer zet zich ook door in Ruined, dat echter wel met een
minuut minder had volstaan. Het al eerder genoemde Living for the future behoort ook tot de betere songs, net als Prime of my life, dat
erg schatplichtig is aan new wave.
We zouden graag besluiten dat hier toch boeiende muzikale ideeën
aanwezig zijn, die te weinig uitgewerkt zijn. Dat klopt slechts
gedeeltelijk. Soms immers ontbreekt ook het idee dat iets zou kunnen
worden. Wellicht had Vex Ruffin er dan ook beter aan gedaan zich
voorlopig nog te beperken tot een ep.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Half december sprak ik naar aanleiding van hun optreden op
het Glimps festival in Gent met de vier leden van het Oostenrijkse
Velojet. Het kwartet uit Wenen bracht dit jaar een vierde album uit: Panorama. Daarop injecteren ze hun popsongs met psychedelische
geluiden uit de jaren 70.
Waren jullie al eerder in België?
Velojet: Het is onze eerste keer. Gisteren speelden we in Eupen, vandaag
in Gent. Enkele jaren geleden speelden we ook eens in het Nederlandse
Groningen, op Eurosonic. Het is wel leuk om op een showcasefestival te
spelen, en Gent is echt een leuke stad.
Hoe zouden jullie herinnerd willen worden door het Belgische publiek?
Velojet: We willen vooral dat mensen ons beschouwen als een geweldige
liveband. Op het podium zijn we erg energiek. Waar we bij de albums meer
aandacht besteden aan de sound, zijn onze optredens vooral krachtig en
meer op rock gericht. We zien onszelf ook vooral als een live-act. We
traden al erg veel op in Oostenrijk, Duitsland en Zwitserland. Hopelijk
krijgen we hierna meer kansen om in België te spelen.
Op onze vier albums brengen we muziek die uit de sixties, de seventies
en de eighties put. Eigenlijk streven we tijdloze muziek na. Het
verschil tussen de platen zit dan ook vooral in de sound. Op dat vlak
zijn we nog steeds in volle evolutie.
Voor ons gaat het ook echt om het maken van de muziek en de evolutie
daarin, en nog het meest om het toeren. Dat is immers erg plezant: je
ontmoet nieuwe mensen en ziet interessante plekken.
Wie zijn jullie belangrijkste invloeden?
Velojet: Enerzijds zijn dat erg organisch klinkende bands als CSNY, Neil Young zelf, heel wat country- en
psychedelica-artiesten, en anderzijds hebben ook erg
synthesizergeoriënteerde artiesten als Jean-Michel Jarre en Wendy Carlos
een grote invloed. Dat alles mengen we in onze muziek.
We hebben Panorama opgenomen op een Fins eiland. Drie weken lang daar
verblijven, voegde aan onze muziek een gevoel van vrijheid en mysterie
toe. De teksten zijn dan weer ontstaan in Wenen in de winter, een erg
koude plaats, niet in het minst omwille van de aard van de mensen daar
in dat seizoen.
Het nummer dat het meest meteen weet aan te
slaan, is Thecurseofbeingtotallylost. Hoe voelt deze song aan voor
jullie?
Velojet: We waren opnieuw in Wenen en de plaat leek af. Toch namen we
dit nog op terug thuis. Het bleek noodzakelijk om balans te brengen. Het
ontstond immers in het gevoel van terug met beide voeten op de grond te
belanden na die drie weken in Finland. Daarna voelde het erg alleen in
huis.
Dit nummer ontstond vrijwel onmiddellijk. Het gebeurt zelden dat je
binnen tien minuten een liedje inclusief lyrics klaar hebt en bij ons
lijkt dat telkens te gebeuren nadat we het gevoel hebben klaar te zijn
met een album.
Hoe verloopt het songschrijven dan meestal? Of is
dat, zoals vele artiesten in Song man van de Britse journalist Will Hodgkinson beweren, eigenlijk niet uit te leggen?
Velojet: Hmm, dat is inderdaad niet zo makkelijk. Rene is degene bij ons
die alle liedjes schrijft. De andere bandleden brengen dan
arrangementen aan.
Rene: Het schrijven is altijd zo’n 10 % van een afgewerkte song. Soms
komt er een melodie of een geluid in me op. Dat schrijf ik dan op. Dat
gebeurt zelden op tournee overigens, al is The sea is the ocean is the sea wel op een vliegtuig ontstaan en snel neergeschreven op de
achterkant van een boek.
Neil Young beschrijft in zijn biografie dat hij intussen weet tot
wanneer hij moet wachten om zijn gitaar te nemen. Voor dat moment er is
waarop het mogelijk wordt de song te laten ontstaan, gebeurt er immers
niets. Dat is wat ik ook wil leren: weten wanneer het moment daar is.
Weggaan van je vertrouwde plek maakt wel dat je meer open gaat staan
voor nieuwe ideeën. In Wenen is er een vrij kleine indiescene en na een
tijd ken je elkaars trucs door en door en zo is een nieuwe aanpak erg
moeilijk. Daarom helpt toeren om een betere muzikant te worden. Na een
tournee voelt muziek ook altijd echter aan, voel je beter de emotionele
diepgang. Dat gevoel moet je echt vasthouden om muziek te maken.
Optreden is voor jullie het belangrijkste aspect
van in een band zitten, heb ik begrepen. Hoe kijken jullie daarnaar?
Velojet: In de biografie van Neil Young lazen we dat 3 dingen belangrijk
zijn voor een goed optreden. Ten eerste moet het geluid goed zitten,
ook óp het podium. Ten tweede moet het publiek goed zijn. Dat betekent
ook dat er genoeg publiek moet zijn. Als er te weinig mensen in de zaal
zijn, is het bijna niet mogelijk om een connectie te krijgen en hebben
de toeschouwers te weinig een gevoel dat er iets aan het gebeuren is
waar zij deel van uitmaken. Tot slot moet je ook de muziek fris houden,
zodat je de songs kan voelen. Daarom ook treedt hij pas op als hij
nieuwe nummers heeft.
Wat was voor elk van jullie het allereerste album
dat je zelf kocht, en merk je daar nog invloed van in de manier waarop
je vandaag muziek maakt?
Michael (drums): Oh nee, mijn eerste plaat was van Roxette, en ik hoop echt dat je daar niks meer van kunt horen.
Rene (zang en gitaar): Ja, al draait het bij Roxette, in tegenstelling
tot veel van de eurodance-rommel uit die tijd, toch om het popgevoel:
“iedereen houdt van iedereen”. We hebben sowieso alle vier als kind naar
The Beatles geluisterd en eigenlijk heb je aan hen al voldoende.
Lisi (synthesizers en zang): Mijn allereerste aankoop was de maxi-single
‘Loser’ van Beck. Verder waren er drie nummers waar ik in die tijd heel
veel naar luisterde op cassette: Madonna (Erotica), Michael Jackson
(Dangerous) en Céline Dion. Bij die laatste was er een moment waarop
ze even stopt met zingen en dan zijn er de drums en de manier waarop die
herbeginnen, vond ik fantastisch. Ik spoelde telkens terug om dat
moment vast te grijpen.
Ik ben heel lang bang geweest om dit soort muziek te gaan maken, maar
eens je kan stoppen er schrik voor te hebben, kan je het accepteren en
kan je ermee aan de slag. Soms werkt “de formule” gewoon omdat het wel
eens deugd kan doen dat je effectief te horen krijgt wat je verwacht.
Marlene (bass en zang): Ik leende Nirvana’s Unplugged en The Cranberries. Nirvana is zoals The Beatles. Ze roepen een erg specifieke
emotie op bij mij. Hoewel de lyrics zelden echt goed waren, is er iets
in de manier van zingen dat dit erg goed maakt. Nirvana maakt het
trouwens modieus om een loser te zijn, in een tijd (net als nu) waarin
het er juist om draait tot de winnaars te behoren.
In Estland kocht ik mijn eerste drie albums: Garbage, Silverchair (de
enigen die ik al kende) en The Prodigy. Ik hoor ze alle drie nog steeds
graag.
Stel dat alles mogelijk was, met wie zouden jullie dan graag eens samenwerken.
Velojet: Met Beck of David Bowie, maar wellicht zouden we dan niet meer
creatief kunnen zijn en verworden tot degene die de koffie haalt voor
hen. Dat is vast te intimiderend.
Wat we wel graag zouden doen, is samenwerken met een Indische muzikant,
omdat die totaal andere stijlen en ritmes gebruiken. Op diezelfde manier
zou samenwerken met Brian Eno erg interessant zijn.
Maar om te vermijden dat we ineenkrimpen, is het wellicht verstandiger
te kiezen voor een goeie producer. Dave Fridmann, die met The Flaming Lips en MGMT werkte, zou dan wel eens een héél boeiende samenwerking
kunnen worden voor ons. Maar ja, haalbaar is het vermoedelijk niet. Al
weet je nooit.
Bedankt voor dit gesprek.
Je kan dit interview ook hier lezen op Indiestyle.
10. Junip - Junip
Het was pas door Junip live te zien (als voorprogramma van Low) dat ik echt interesse kreeg in hun muziek. Line of fire is zonder twijfel één van de mooiste nummers van dit jaar, maar het hele titelloze, tweede album van de band rond José Gonzalez wist me heel erg te bekoren.
9. Troubles - Dirtmusic
Chris Eckman van The Walkabouts bracht op het einde van het jaar zelf een plaat uit, Harney County. Ik hoorde het nog niet, dus ik kan er niet veel over zeggen, al lees ik hier en daar dat het fantastisch zou zijn. Chris Brokaw toerde dit jaar nog eens met Come, en ik ging erheen toen ze in de Amsterdamse Bitterzoet optraden. Meteen had ik het al over tweederde van Dirtmusic, het samenwerkingsproject met verder nog Hugo Race (ooit een Bad Seed). Chris Brokaw haakte af na het tweede album en het resterende duo trok naar het Malinese Bamako, waar ze met heel wat plaatselijke muzikanten dit prachtplaatje opnamen. Naar het schijnt, resulteerden de opnames overigens in nog een album, dat begin 2014 zou uitgebracht worden, en waarnaar het nu al likkebaardend uitkijken is. Troubles is alvast één van de meest avontuurlijke platen die ik dit jaar hoorde, waarin culturen samenkomen tot een wondermooi geheel.
8. Remedies ahead - Rue Royale
Het Canadese Rue Royale trad al enkele malen eerder op in een huiskamer in Gent, en nadat ik hun nieuwe album mocht reviewen voor Indiestyle, wou ik er absoluut bij zijn toen ze ook die plaat alweer in mijn buurt kwamen voorstellen. Het werd een prachtig concert, zoals u hier kan lezen. Het album levert dan ook weer heel wat moois op, en ik kocht ook hun andere albums. Wat ik over deze plaat vind, kan je hier uitgebreider lezen.
7. Mensen zijn gemaakt van dun papier - Jonas Winterland
Alweer moet ik Roen dankbaar zijn dat hij me fijntjes richting Jonas Winterland wees, in die koude winter die het begin van het jaar wel erg lang maakte. Het is immers al heel lang geleden dat een nederlandstalige plaat me zo wist te pakken als dit debuut van deze protégé van Raymond van het Groenewoud. Niet alleen het subtiele titelnummer, De figurant of Altijd halverwege trokken me over de streep.
Ik leerde Winterland kennen in de periode waarin de vader van mijn beste vriend stierf. Onderweg naar de andere kant van Vlaanderen voor de dienst, zat Niemand vraagt zich af de hele tijd in mijn hoofd. Passender voor een begrafenis klonk een lied nooit eerder voor mij (spaar ons van Afscheid van een vriend, alstublieft!). En toen een collega later op het jaar een vriendin verloor bij een verkeersongeluk en me vroeg welk nummer ik kon aanraden om op de begrafenis te laten spelen, aarzelde ik geen moment om dit (samen met Dylans Not dark yet, dat gespeeld werd op die dienst eerder dit jaar) te noemen.
Ik zag Jonas Winterland uiteindelijk ook live, op de Gentse Feesten, zoals je hier kan lezen.
6. Let your hands be my guide - Chantal Acda
Een zieke babysit (de hare) weerhield er me van om Chantal Acda face-to-face te interviewen, en dus werd het een telefonisch vraaggesprek, wat erg onwennig voelde. Maar zowel zijzelf als ik waren erg tevreden met het resultaat, zo zou blijken. Aanleiding voor dat gesprek (in opdracht van Indiestyle) was de release van haar eerste plaat onder eigen naam. Ik besprak de plaat hier en zoals je kan lezen,
is het een fijne plaat geworden.
Chantal Acda zag ik al eens met Sleepingdog als voorprogramma bij A Winged Victory For The Sullen en in de Vooruit speelde ze mee bij Isbells. Ze weet niet wie ik ben, maar toevallig gaf zij me toen de setlist. In 2014 zie ik haar normaal gezien optreden met de liedjes van haar eigen album.
Van de mensen die aan haar plaat meewerkten, was Shahzad Ismaily de enige waar ik nog nooit van gehoord had. En kijk, toen ik enkele weken geleden zomaar een CD uit mijn kast plukte om naar te luisteren tijdens huishoudelijke karweitjes, bleek hij de opnames geleid te hebben van Wolfroy goes to town van Bonnie 'Prince' Billy. En zo stond hij dus al die tijd eigenlijk ook al in mijn platenkast.
5. Push the sky away - Nick Cave & The Bad Seeds
Op een blauwe maandag begon ik mezelf steevast fan te noemen van Nick Cave. Hij was op dat moment de enige artiest waarvan ik niks slecht vond. Maar eigenlijk moet ik gewoon ophouden me als dusdanig te betitelen. Ik ken immers veel van zijn werk niet (goed genoeg) en dan is "fan" een overschatting. Wel heb ik veel bewondering voor de man, die niet alleen enkele van mijn beste platen maakte maar ook één van mijn favoriete boeken (En de ezelin zag de engel) schreef.
Dat neemt niet weg dat ik dit jaar ook weer erg genoot van zijn nieuw album, en dat het ditmaal écht één van de beste albums was die ik hoorde. Ik waagde me niet aan een review (al kan ik niet goed uitleggen waarom). Ik luisterde eigenlijk voor mijn doen behoorlijk vaak naar deze plaat, die voor mij groeide doorheen het jaar. En dat de plaat nog voorafgegaan wordt door anderen, heeft misschien vooral te maken met het feit dat ik door enkele andere platen gewoon nog meer geraakt werd.
4. Wayward wind - Matt Watts & The Calicos
Van sommige platen weet je meteen dat, hoe goed ze ook zijn, ze voor de vergetelheid voorbestemd lijken omdat ze niet door de juiste mensen opgemerkt worden. Volgens mij geldt dat zeker voor dit prachtige album van Matt Watts (die ik overigens ook interviewde). Ik voel me een roepende in de woestijn, als ik hier luidkeels en uitgebreider dan gewoonlijk sta te verkondigen hoe goed deze plaat wel is.
3. Lanterns - Son Lux
Heel lang leek het erop dat Matt Watts de top 3 zou halen, maar dat was buiten de waard geheten Son Lux gerekend. De Canadees (valt het op hoeveel Canadezen hoog scoren in mijn lijstjes, eigenlijk?) maakte een album dat vanaf de eerste beluistering al bewees bijzonder sterk te zijn. Dit is hedendaagse muziek, muziek van de 21e eeuw, maar wel stevig verankerd in alles wat voorafging. Mijn mening over het album kan je hier lezen.
2. {Awayland} - Villagers
Het album dat ik dit jaar het meest beluisterd heb, zonder twijfel, is dat van Villagers. Vooral in de eerste helft van het jaar haalde ik het voortdurend uit de kast. Elk nummer is bijzonder goed, en het geheel is een coherente plaat. Ik schreef er hier al wat over. Nothing arrived is misschien wel hét nummer van dit jaar, en bovendien zag ik hun concert in de Handelsbeurs, dus ik ben een gelukkig man.
1. Reflektor - Arcade Fire
Dé bom, mede door de hele promotiecampagne natuurlijk, van dit jaar was toch de dubbelaar van Arcade Fire, die ik uitvoerig onder de loep nam op deze blog.
Waarom is dit het beste album van het jaar? Omdat ik vanaf de eerste beluistering telkens opnieuw wou luisteren, heel wat nummers zich in mijn hoofd nestelden om onverwachts tevoorschijn te sprinngen wanneer ik fietste of met de auto reed, of niets deed, en omdat ik de plaat zelfs na meerdere luisterbeurten achter elkaar niet beu geraak...
20. Character - Julia Kent
Het was pas vrij laat in mijn muzikale ontwikkeling dat ik van dit soort plaatjes heb leren genieten, maar wat Julia Kent hier presteert op haar album, is van een heel hoog niveau. Er wordt niet gezongen, maar de muziek spreekt voor zich, zoals ik hier al eens uitgebreider toelichtte.
19. Hobo rocket - Pond
Enkele jaren geleden was Tame Impala dé revelatie van de laatste editie van Pukkelpop waar ik naartoe ging. Die band deelt enkele leden en vooral een voorkeur voor dezelfde muziekjes als Pond. Die laatstgenoemden mogen zich beroemen op één van de mooiste platen van dit jaar. Ook deze plaat besprak ik al.
18. The argument - Grant Hart
Grant Hart was ooit de helft van Hüsker Dü. Zijn concert moest ik omwille van gezondheidsproblemen missen, zijn album heb ik wél gereviewd. Het bleek inderdaad de groeiplaat die ik er toen al in vermoedde.
17. Antiphon - Midlake
Op het einde van het jaar kwam deze prachtige plaat (zie hier) ons toewaaien. Twee nummers eruit schopten het tot lied van de week, maar er staan nog pareltjes op. Ik hoop deze band in 2014 ook eens live te zien.
16. KodiaK station - Reiziger
Belgisch, al een hele tijd bezig en dit jaar weer helemaal terug: dat is Reiziger. Ik heb de indruk dat de plaat wat verborgen is gebleven voor heel wat mensen, ik zie ze niet vaak opduiken in eindejaarslijstjes. Nochtans verdienen deze mannen erkenning voor de manier waarop ze kort en bondig toch het beste van de jaren 90 weten bijeen te brengen: grunge, lo-fi, experimentele gitaarmuziek,... De Limburgers staan eveneens op mijn verlanglijstje om eens live te zien.
Mijn recensie van hun album kan je hier lezen.
15. Wild light - 65daysofstatic
Je zal me niet zo gauw postrockalbums vrolijk horen noemen, maar voor deze deed ik het toch. Het zegt veel over de evolutie die 65daysofstatic, dat ik ooit live zag op Boomtown, doormaakte.En hoewel ze nog niet tot de absolute top van de postrockbands behoren, hebben ze een flinke stap voorwaarts gezet.
14. Chronisch - Capsule
Slechts één vinylplaat heb ik ooit als recensie-exemplaar ontvangen, en het doet deugd dat Capsule daarop ook nog eens zeer verrassende en vooral goeie muziek heeft geperst. Veel lijn zit er niet in, maar die afwisseling leidt wel tot een verzameling uitstekende liedjes, zoals ik al beschreef. En daarmee heeft Capsule de gekste plaat gemaakt van het jaar.
13. And you were the hunter - T.E. Morris
Sinds deze zomer krijgen we bij een album dat aanvragen om te reviewen voor Indiestyle, ook steeds een plaatje dat al een tijd ligt te wachten maar waar niemand schijnt om te vragen. Dat levert vaak verrassingen op, en de aangenaamste kwam van deze man. Zoals we in september al schreven: "Wie het vallen der bladeren wil verzachten
met muziek, wie het geknisper van het haardvuur van een passende
soundtrack wil voorzien, wie de lange avonden slurpend aan warme
chocomelk wil doorbrengen en wie zijn laarzen al klaarzet om straks
voetafdrukken na te laten in de eerste sneeuw, kan blindelings naar dit
pareltje grijpen."
12. Caramel - Connan Mockasin
Soms valt een album je tegen, en moet je toch bekennen dat het niettemin een pareltje is. Dat overkomt ons uiteraard enkel bij de besten, zoals deze Connan Mockasin. Na zijn debuut en zijn concert, waren de verwachtingen immens hooggespannen, en die werden niet helemaal ingelost. Maar afgezien van het uit vijf delen opgetrokken It's your body horen we hier vooral echt heel goeie nummers, die met een sausje overgoten worden dat soms iets te sterk doorsmaakt, maar niet kan verhinderen dat de kwaliteit toch doorschijnt. Mijn volledige recensie kan je hier herlezen.
11. Fellow travelers - Shearwater
Sinds ik in november 2008 Shearwater live zag en helemaal verbijsterd was over zoveel schoonheid (hun album Rooks blijft het allerbeste album van dat jaar), ben ik de band blijven volgen. Dit jaar namen ze een coveralbum op met songs van muzikanten waarmee ze al samen tourden, en kijk, het werd één van hun betere platen. Lees hier nog maar eens wat ik ervan vind.
Er was dit jaar weer heel wat goeie muziek en ik heb daar natuurlijk maar een fractie van gehoord. Toch kies ik vandaag en de komende dagen de 30 beste platen van dit jaar. Uit de longlist vielen nog 11 platen af, met name die van Laura Marling, Olafur Arnalds, Moderat, Jake Bugg, Emmylou Harris & Rodney Crowell, The Veils, Sigur Ros, Pinkunoizu, No Angry Young Man, Equinox, The Peacekeeper en Eels.
En dit zijn de beste platen volgens mij:
30. Howlin - Jagwar Ma
Je kan dit gerust één van de ontdekkingen noemen van dit jaar. Nadat ik deze naam meerdere malen zag opduiken bij FB-vrienden en op muziekblogs, besloot ik het album eens te beluisteren. Van één keer kwam meerdere keren, want dit is heel toffe muziek. En in 2014 komen ze spelen op Les Nuits Botanique.
29. Man & myth - Roy Harper
Wat ik van dit album vind, schreef ik hier enkele dagen geleden al, en ik legde ook uit waarom het album mogelijks lager genoteerd staat dan het eigenlijk verdient...
28. Seasons of your day - Mazzy Star
Ik had er eigenlijk geen idee van dat Hope Sandoval ooit nog met Mazzy Star zou opnemen, maar dit jaar mocht ik voor Indiestyle hun nieuwe plaat bespreken. Terugkeren in stijl, heet zoiets vast. Een erg mooi album. Mijn volledige review vind je hier.
27. Another self-portrait - Bob Dylan
Nadat ik vorig jaar helemaal weg was van Tempest liet ik me dit jaar verleiden tot de aanschaf van het tiende deel uit The Bootleg Series van Bob Dylan (en helemaal op het einde van het jaar zelfs tot aankoop van The complete album collection volume 1). De grootste verrassing op deze plaat is dat Dylan dus lang niet altijd zo nasaal zong...
26. AM - Arctic Monkeys
Arctic Monkeys hebben iets kwajongensachtigs en toch ook een vleugje meer gesofistikeerds. Die combinatie leidde ook dit jaar tot een mooie en goeie plaat, die ik wellicht te weinig beluisterde om echt goed naar waarde te schatten, maar die zijn plaats in de top 30 niettemin meer dan verdient.
25. Ghost on ghost - Iron And Wine
Sommige platen hebben geen franjes nodig om af en toe met plezier uit de platenkast gehaald te worden. Dit is er zo ééntje. Waarom dat zo is, kon je hier al lezen.
24. Versions - Zola Jesus
Zola Jesus was me niet geheel onbekend, en toen haar nieuwe album op de lijst verscheen bij Indiestyle om te reviewen, twijfelde ik geen moment. En daar heb ik ook nog geen seconde spijt van gehad. Zola Jesus maakt immers muziek die niet meteen in één vakje te stoppen valt. Hier formuleerde ik mijn mening daarover al wat uitgebreider.
23. Nepenthe - Julianna Barwick
Ik heb het aan Nachtbraker te danken dat ik Julianna Barwick leerde kennen. Haar muziek is niet meteen voor de hand liggend of hapklaar, maar haar zang en haar wat zweverige nummers maakten haar een welkome ontdekking. Op Nepenthe bevestigde ze dit jaar wat ze al op eerdere platen liet horen. Uit de bibliotheek haalde ik later dit jaar nog vroeger werk van haar (meer bepaald The magic place). Opnieuw: dit is geen spek voor ieders bek. Fijnproevers mogen nu al naar bib of platenwinkel crossen.
22. Dream river - Bill Callahan
Boeken van Bill Callahan zou ik niemand aanraden (na het lezen van Letters to Emma Bowlcut), maar zijn muziek blijft top. Ik schreef hier al eerder wat ik van zijn dit jaar uitgebracht album vond, en daar sta ik nog steeds voor de volle 100 % achter.
21. Few bits - Few Bits
Belgisch en erg mooi: Few Bits zag ik jammer genoeg nog niet live, maar hun debuut verraste me aangenaam (zie hier). Het is uiteindelijk door meerdere luisterbeurten en de paar echt héél goeie songs, dat Few Bits zo hoog eindigt...
.jpg)
