In de lijn van enkele van de mooiste platen van 2012 waarop een gestroomlijnd indiegeluid te horen viel, brengt MS MR met Candy bar creep show een ep uit die in amper 4 nummers weet te overtuigen. Daarbij scheren ze rakelings langs Florence + The Machine in Bones en langs vroege Depeche Mode (zij het met een frontvrouw) in Hurricane.
Het New Yorkse duo releasede al elk nummer eerder via Tumblr en dus bevat dit schijfje niets nieuws voor de hipsters die het internet afschuimen op zoek naar de allernieuwste sensatie. Het internet houdt overigens erg veel van deze band, zo leert ons wat zoeken via Google, welhaast meer nog dan het duo zelf houdt van het wereldwijde web en zijn mogelijkheden om je muziek te verspreiden.
Of die hype zo terecht is, weten we ook na vele beluisteringen nog niet helemaal. We kunnen ons immers voorstellen dat een heel album met deze vrouwenstem sommigen al even erg gaat irriteren als Florence zelve dat bij die mensen gaat doen. Nochtans mogen de songs gehoord worden. Onze persoonlijke favoriet is Dark doo wop dat een oud muziekgenre een modern jasje aanmeet, terwijl een dreigend “This world is gonna burn, burn, burn, burn” gezongen wordt. Het is een eenvoudig nummer, met een intussen ook al overbekende punchline (aan boord van het zinkend schip vieren we feest om onze laatste momenten in vreugde door te brengen). En toch werkt het. Opener Ash tree lane deed ons even denken aan La Roux, die rosse die je wellicht nog kent van In for the kill en Bulletproof. We vinden deze versie een pak beter.
Nog geen kwartier en amper vier nummers heeft MS MR nodig om zichzelf op de muzikale kaart te plaatsen. Voorzichtigheid blijft geboden: een ep is een voorproefje, een album de lakmoesproef. In mei 2013 formuleren we een meer gefundeerde mening, voorlopig knikken we alvast instemmend.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten