Het was ongetwijfeld het laatste concert voor mij in 2012, en het leek wel alsof ik er bij móest zijn. De derde poging bleek immers de goeie: een accreditatie via Indiestyle kwam er niet en toen ik een kaart kon overkopen had ik eigenlijk al een andere afspraak intussen. Maar toen ik zomaar twee gratis tickets in de schoot geworpen kreeg, overtuigde Elke me alsnog om deze kans niet te laten schieten en zo ging ik samen met Kris naar Kortrijk, allemaal very last minute.
Flying Horseman had ik al eerder gezien, in Nijdrop, toen met zijn band. Zondagavond mocht hij helemaal in zijn eentje openen. Hij deed dat behoorlijk indrukwekkend. Hoe hij in zijn uppie erin slaagt om ook zo luid en verschroeiend te klinken, is wellicht een goed bewaard geheim. Hoedanook, alweer overtuigde Bert Dockx. Hij speelde overigens ook enkele nieuwe nummers (waaronder Landlord, dat het beste laat verhopen voor zijn eerstvolgende release) en eindige met een bijzondere cover van Shadowplay (Joy Division).
Met Blues funeral heeft Mark Lanegan zonder twijfel dé plaat van het jaar gemaakt (nu verklap ik al mijn eindejaarslijstje een beetje natuurlijk...) en dus wou ik de man graag zien. Weliswaar zou hij optreden met enkel een gitarist aan zijn zijde, en dus in de bezetting waarin ik hem in 2010 op Pukkelpop zag. Zijn zware stem en de gitaar van zijn enige metgezel op het podium zijn weliswaar in staat om goeie nummers te brengen, maar ik miste toch de scherpte en de diepte die vooral op zijn meest recente album aanwezig zijn. Het duurde overigens een hele tijd vooraleer hij nummers uit die plaat zou brengen. Het werd meteen vier op een rij met The gravedigger's song, Phantasmagoria blues, Gray goes black en St Louis elegy. Ook bij die songs, die ik intussen door en door ken, ging een deel van het dreigende karakter verloren. Je hoorde wel nog steeds hoe goed ze zijn, al klinken ze op plaat stukken overtuigender. Af en toe kwam de scherpte wel naar boven, zoals in afsluiter On Jesus' program (origineel van O.V. Wright, en ook terug te vinden op Lanegan's album I'll take care of you) of in het 3e bisnummer, Halo of ashes (een nummer dat Lanegan ooit nog met Screaming Trees opnam). Mark Lanegan was overigens mooi begonnen met het kerstnummer Cherry tree carol. Dat nummer opent de EP Dark Mark does Christmas 2012, dat enkel verkocht wordt bij zijn optredens (en waar ik nu dus spijt van heb dat ik toch niet eens ben gaan kijken aan de cd-stand na afloop van het concert).
Ik ben wel blij dat ik Mark Lanegan zo op de valreep nog live zag, en het was zeker niet slecht. In een relatief korte set (1 uur gewone set en 4 bisnummers die in een kwartier gespeeld werden) toonde Lanegan (in déze bezetting) ook zijn beperking. Net als toen op Pukkelpop, had ik ook nu het gevoel dat het ook niet langer had mogen duren vooraleer de balans richting saai zou overgeheld hebben. De variatie, de scherpte, de diepgang, de dreiging,... waar ik zo van geniet op Blues funeral, kwam live slechts af en toe piepen. Jammer is dat...
Don't forget me
Low
The gravedigger's song
Halo of ashes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten