In een huiskamer kijken en luisteren naar Curtis Eller is een ware belevenis. De verhoogde intensiteit bij zo'n concert maakt dat de capriolen van de man, zijn humor en zijn verlangen om te praten en te musiceren, nog indrukwekkender overkomen. Alleen zang en banjo gooit hij in de strijd, wou ik bijna zeggen, maar daar hoort dus ook nog zijn elastisch lichaam bij, waarmee hij schudt, dans, zwiert,...
Curtis Eller lijkt in het verkeerde era geboren. Zijn nummers spelen zich meestal af tussen het einde van de 19e eeuw en de periode van Richard Nixon, Kennedy en Elvis Presley. Presley is trouwens een vaak terugkerend personage in zijn nummers, net als Joe Louis (wereldkampioen boksen in de jaren '30 en '40) en Jack Ruby (de moordenaar van Lee Harvey Oswald). De banjomuziek roept tijden op van de Grote Depressie en de broek met bretels en de snor van Eller horen daar perfect bij.
De performer draait pirouettes, zwaait met zijn benen, laat één been over zijn banjo hangen en staat amper stil (tenzij op een stoel). Hij gaat achteraan de huiskamer spelen om de mensen die daar zitten ook het gevoel te gunnen dat ze op de eerste rij zitten, hij plaatst een kadertje bij een saxofoon die op het bureau ligt (en gaat zo hard tekeer dat het omvalt) en krijgt voortdurend de lachers op de hand. Hij speelt met het publiek en improviseert, en hoewel de banjo niet zo toonvast blijkt, hij af en toe foutjes speelt of stukjes tekst vergeet, maakt dat van dit optreden een superfijn concert!
Save me Joe Luis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten