Bob Dylan

Een Nobelprijs winnen, het doet vast wat met een mens. Ongrijpbaar als hij is, was het echter moeilijk in te schatten wat het deed met Bob Dylan toen hij in 2016 de prijs voor Literatuur won. Een blik op zijn discografie sinds toen leert ons dat hij twee coveralbums maakte (Fallen angels en Triplicate, die laatste zelfs een driedubbele) en opvallend was dat hij de crooner in zichzelf naar boven haalde, wat hij trouwens in 2015 ook al deed op Shadows in the night. Verder werden nog wat live-albums en drie The bootleg series-delen onze richting uit gegooid.
Het doet me plezier dat hij op Rough and rowdy ways nog eens kiest voor eigen, origineel werk. Dat was geleden van het overigens fantastische Tempest. Als ik heel eerlijk ben, vind ik de kwaliteit van dit album net iets minder dan Tempest, het is alleszins ook minder bijtend, maar dan nog ligt de lat heel hoog én deze plaat zou zeker nog kunnen groeien voor mij.
Het begint alvast heel goed met I contain multitudes, een persoonlijk verhaal dat een aandachtige beluistering zeker waard is. Met False prophet duikt hij met hoorbaar plezier de blues in om er bijna een klassieker van te maken. Ritme en gitaar klinken elke bluesliefhebber zeer vertrouwd in de oren en daaroverheen zingt hij alweer een tekst die enkel uit zijn pen kon komen. My own version of you haalt moeiteloos de standaard die hij zelf gezet heeft en dan volgt het mooie liefdesliedje I've made up my mind to give myself to you, dat bewijst dat ook een 79-jarige de liefde omarmt in zijn leven en blijft omarmen. 
Goodbye Jimmy Reed en Crossing the Rubicon putten opnieuw uit het bluesidioom. Geen enkele song op deze plaat moet onderdoen voor de rest en het bijna tien minuten durende Key West (Philosopher pirate) is een prachtige afsluiter die kenmerkend is voor zijn beste werk waarin hij vaak de tijd neemt om het verhaal te vertellen, tekstueel én muzikaal.
Dat doet hij zeker ook in de toegevoegde eerder verschenen single Murder most foul, een song die met zijn meer dan een kwartier op een apart schijfje te vinden is. De moord op president Kennedy is hier een aanleiding om het te hebben over een tijdsgewricht dat aan de hand van allerlei culturele referenties tot leven wordt gewekt. Tekstueel is dit alweer een pareltje en ongetwijfeld één van de beste nummers uit zijn uitgebreid en bejubeld oeuvre.
Sommigen vinden nog steeds dat die Nobelprijs onterecht was voor een popmuzikant, maar als er één ding is dat Dylan bewijst op deze plaat (behalve dat hij nog steeds in uitstekende vorm verkeert) dan is het wel dat zijn teksten een niveau halen waar menig songschrijver alleen maar van kan dromen, en dat keer op keer op keer.

Beluister hieronder het volledige album: