Brakel is voor velen niet meer dan een vaste passage tijdens de Ronde van Vlaanderen én de thuisbasis van Herman (en intussen ook zoon Alexander) De Croo. De parel der Vlaamse Ardennen staat daarentegen bij weinigen bekend als een bruisend epicentrum van grunge of post-hardcore. Daar hoopt het driekoppige Every Stranger Looks Like You verandering in te brengen met hun debuutplaat Bluest shade of black.
Na de vijftig tinten grijs zit vermoedelijk niemand meer echt te wachten op nog een les kleurenleer. Het Oostvlaamse trio trekt ons toch over de streep met rauwe muziek die ons rood van opwinding, witheet van de kolkende energie en ook wel een beetje groen van jaloezie maakt. En dan zijn blauw en zwart nog niet aan de orde geweest... De stembanden van Tim lijken wel aan flarden gescheurd te worden als lappen vers vlees in de muil van een hongerige wolf. Zoals het een grungeband betaamt, vormen de gitaar, bas en drums een harmonieus en afwisselend samenspel van verpletterend hard en melodieus. Zo doet Shards ons onwillekeurig denken aan de vroege Soundgarden en Half of me half the time is Mother Love Bone op amfetamines.
Wie denkt een nostalgische trip enkele richting jaren negentig te kunnen maken, onderschat de stevig geplante voeten van de band in de hedendaagse modder van de door wielertoeristen zo beminde heuvels. De intro van Salt had Nine Inch Nails kunnen zijn door een gehaktmolen van het standaard techno-instrumentarium gehaald. Hoe het combo erin slaagt dat geluid te krijgen met slechts de drie oerklassieke rockinstrumenten, is ons een raadsel. Af en toe zit de band gewoon op de bandwijdte van de metal (Ouroboros of Self-portrait, 2016). Eerder dan woede is wanhoop de drijvende kracht. Die wanhoop klinkt zelfs als het onvermijdelijk in het diepst mogelijk gat vallen op (no) Future friends. Gelukkig valt er toch nog soms eens een tweede adem te halen met songs als Catharsis (Self-help) (enkele weken geleden nog lied van de week). De zelfmoordcijfers in Vlaanderen zijn zo al hoog genoeg, Every Stranger Looks Like You.
Bluest shade of black is geen album voor doetjes. Niet enkel je trommelvliezen dienen tegen het één en ander bestand te zijn, ook je ziel vereist de capaciteit krassen te verdragen. Zich verdiepen in de lyrics gaat je wereldbeeld niet rooskleurig(er) maken en net als bij Nirvana bekruipt je het gevoel dat al dat moois de natuur nabootst die de giftigste planten camoufleert met de aanlokkelijkste kleuren. Misschien is dat wel de belangrijkste les van deze kleurenleer: het felste blauw verbergt het diepste zwart.
Deze recensie verschijnt eerstdaags ook op Indiestyle. Je kan dit album bestellen bij de band zelf via everystrangerlookslikeyou@gmail.com of via deze link. Beluister het volledige album alvast hieronder:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten