Dat Manon Meurt op MMXVIII verschroeiende shoegaze brengt, hoor je nog niet meteen op opener Circle, een rustige, wat makke song. Het volstaat de plaat verder te beluisteren om bovenstaande zin alsnog te geloven. Want wat ze tentoonspreiden in bijvoorbeeld We are laveert weliswaar tussen enerzijds datzelfde engelachtig geluid en dus anderzijds ook gitaren die het luchtruim scheuren als de vermaledijde en intussen verguisde F-16's van het Belgisch leger.
Manon Meurt is geen zangeres met Franse allures maar een Tsjechisch viertal uit Rakovnik, een Boheemse stand waarvan ik nog nooit eerder had gehoord maar die blijkens wat opzoekwerk op het internet meer dan de moeite waard is om eens te bezoeken. Tippen aan Praag of Plzen, waartussen het ligt, kan het dan wel niet, maar als je toch tussen beide steden reist, is een stop ter plekke vooral de moeite omwille van het stadsplein met enkele markante gebouwen.
Maar u leest deze blog niet om de toeristische tips en wil dan ook weten wat mijn muzikale inschatting is van dit album. Wat we in de eerste nummers te horen kregen, zet enigszins de toon. Het kwartet weet immers goed te bewegen tussen de twee uitersten op hun muzikale spectrum en die wisselende tempowisselingen voeren ze niet alleen met verve uit, ze smeden die ook tot geloofwaardige en interessante songs. Zo ontsploft An excuse to hurt pas na de helft, maar de ravage is enorm. Ook LXXVIII weet de ingehouden spanning voldoende lang vol te houden om je een bevredigd gevoel te bezorgen eens de gitaren toch hun gang mogen gaan. Na het betoverend mooie (en kalme) Lighthouse klinkt Song of the sea dan ook als de perfecte apotheose.
Tsjechische bands weten zelden onze oren te bereiken maar gun dit viertal de kans en je zal het niet berouwen...
Beluister hieronder het volledige album, dat je hier kan kopen op haar Bandcamp-pagina:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten