Ik heb altijd al een zwak gehad voor de lange, slungelige, verlegen Bram Vanparys, die zich door het leven musiceert als The Bony King Of Nowhere. En met zijn nieuwste album, Silent days, slaagt hij er alvast in om mijn hernieuwde interesse op te wekken. Het drie jaar geleden uitgebrachte Wild flowers had me immers minder kunnen bekoren dan de drie voorgaande platen. Maar nu staat hij er weer, en hoe!
Opener Going out laat een man horen die nog steeds weet hoe ruimte op te roepen tussen alle gespeelde noten. Bijna zeven minuten lang schept Bram een sfeer die hij vasthoudt als een hond aan een leiband. Every road neemt je verder de ingeslagen weg op, al ligt het tempo nu al iets hoger. En zo groeit deze plaat naar een eerste hoogtepunt. De titelsong (en single) draagt een hint van het speelse van Beck in zich ondanks de melancholische inslag die er altijd wel is bij The Bony King Of Nowhere.
Wat een prachtige stem Vanparys heeft, komt goed tot uiting op Whenever we meet again, een song die als een klepperend paard (die drums!) rondhost in de wei der "emosies". Het korte (iets meer dan anderhalve minuut lang slechts) Now that I know is een folky tussendoortje dat meer om het lijf blijkt te hebben dan je eerst zou denken.
Het volgende hoogtepunt dient zich dan aan met Waiting for your sign, een nummer dat bijna tranen in mijn ogen brengt omdat je een onuitspreekbaar verdriet voelt vanaf de eerste noot. Elk instrument ademt verlies uit, de zang klinkt als een vruchteloze poging tot troost en na bijna zes minuten blijf ik achter met het besef dat sommige smart niet anders dan altijd meegedragen wordt. Het is dan ook een beetje vreemd om erna meegenomen te worden doorheen Through the night, hoewel ook niet meteen de vrolijkste song. Toch voelt het na de intensiteit van het vorige nummer als een wat braaf, doordeweeks melancholisch liedje, niet veel meer. Wellicht door dat contrast slaagt het er niet in zijn volle kracht te ontwikkelen.
Like lovers do is vintage Bony King: een sterke melodie, instrumenten die eromheen de juiste accenten leggen en Bram die zingt met een vakkundigheid waarbij elk woord precies op de juiste plaats gemikt werd. Afgesloten wordt er met het rustige, alt.country-aandoende Still around, waarin de samenzang een extra troef vormt.
De Gentenaar mag van mij platen als deze blijven maken en dan zal ik ze blijven bejubelen. Wat kan een mens nu eenmaal anders met zo'n prachtig album?
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten