Wie wil weten welke misdaden Marissa Nadler begaan heeft, legt zijn oor aandachtig te luisteren voor For my crimes, het achtste album al van deze zangeres uit Boston.
Wat me meteen opvalt bij het wonderschone titelnummer (dat ook de plaat opent), is hoe dicht ze Emily Jane White (ten tijde van Victorian America) benadert. Meteen voel ik weer het enthousiasme dat die laatste bij me opriep toen ik kennismaakte met haar muziek. Deze Marissa Nadler kende ik al, en toch lijkt het alsof ik haar vorige platen nooit goed beluisterde want haar wereld opent zich nu pas helemaal voor me. Haar stem klinkt zo indringend en de muzikale omlijsting van haar vocalen klinkt zo diep dat je erin dreigt te verdrinken als in de koele meren des doods.
I can't listen to Gene Clark anymore is behalve een wonderbaarlijk schone titel ook een lied dat zoveel kwaliteiten heeft dat ik in een impuls het bijna De Tijdloze heb in gestemd. En het mooiste is nog dat de kwaliteit niet eens echt daalt op deze plaat. En dus mag Nadler zich opmaken om prijzen te ontvangen, bakken lof te oogsten en wierook rond haar hoofdje te mogen verwelkomen.
Je kan dit album hier kopen op haar Bandcamp-pagina en hieronder alvast beluisteren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten