Zestien zou ik worden, in 1987, het jaar waarop Guns N' Roses erin slaagde grote successen te halen met Appetite for destruction, hun debuutalbum. Tot dan had ik me ver gehouden van alles wat maar enigszins naar metal rook, maar je weet hoe dat gaat op die leeftijd: de groepsdruk is altijd groot genoeg om je toch overstag te doen gaan. Want zowat de hele klas was dol op Paradise city, de grootste hit uit deze plaat.
Ik kocht op het einde van dat jaar, toen ik al mijn zestiende verjaardag had gevierd, de cassette van dit album. Ik luisterde er toen veel naar en wellicht is het van toen geleden dat ik de hele plaat nog eens beluisterd heb. Ik was dan ook benieuwd hoe het allemaal zou klinken, zo'n goeie dertig jaar later.
Singles Welcome to the jungle, Sweet child o' mine en Paradise city staan nog steeds als een huis, al zal de nostalgie ook een rol spelen. Een song als Out to get me is tomeloze rock zoals de band ons later nog beter zou schenken met You could be mine, uit de soundtrack van Terminator 2 (overigens nog steeds mijn lievelingssong van deze Amerikanen).
Onderling inwisselbare nummers als Anything goes en Think about you worden dan weer afgewisseld met potente rockers als My Michelle en Rocket queen. Al bij al hebben de meeste liedjes de tand des tijds enigszins doorstaan: natuurlijk klinken ze als amper nog een band vandaag wil klinken, maar toch horen we hier een groep op het toppunt van zijn kunnen, met soms erg goeie songs, meestal gewoon goeie nummers en af ten toe eens iets matigs.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten