U.S. Girls is geen band maar de naam waaronder de in Chicago geboren maar in Toronto wonende Meghan Remy al sinds 2008 platen op de wereld loslaat. Ik las over haar nieuwste album, In a poem unlimited, in het tijdschrift The New Yorker en was geïntrigeerd. De auteur van het tijdschriftartikel slaagde erin mij vooral warm te maken om haar teksten toch zo goed mogelijk te beluisteren.
Weinigen slagen er zo goed in als U.S. Girls om verhalen te vertellen vanuit verschillende perspectieven als het betrof het een persoonlijk verhaal. Bruce Springsteen slaagt daar uitstekend in, wanneer hij de gewone, hardwerkende Amerikaan "speelt" in zijn liedteksten en natuurlijk is Bob Dylan hierin een meester. In het huidig tijdsgewricht is Meghan Remy een even uitzonderlijk talent en als vrouw brengt zij verhalen die Bob noch Bruce zo makkelijk verkocht zouden krijgen. Of ze nu zingt over een vrouw die de mannen die haar ooit terroriseerden, stalkt (Poem) of Sint-Pieter afschildert als een perverte bewaker van de hemelpoort die seks eist in ruil voor toegang, exact het soort misbruik dat #MeToo aanklaagt (Pearly gates), haar verhalen zijn kleinoden die bovendien lieflijk klinken. De hang naar disco in de melodieën is daar niet vreemd aan, noch de mooie zangstem van de Amerikaans-Canadese.
De vocale toeren die ze uithaalt, moeten niet onderdoen voor de dartele, verleidelijke Madonna van de beginjaren (M.A.H. klinkt zo smachtend als Material girl maar herbergt eigenlijk een aanklacht tegen een teleurstellend presidentschap van de eerste zwarte president). Doorheen de songs suggereert ze een verband in de bezongen levens en eigenlijk is die rode draad niet zo flaterend voor mannen, al hekelt ze evenzeer een aangeleerde hulpeloosheid bij sommige vrouwen en zijn de hoofdpersonages niet zelden vrouwen die macht opeisen of fantaseren over macht (en onmacht, want beide zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden).
U.S. Girls heeft de potentie heel wat luisteraars te beroeren, zeker zij die het Engels als moedertaal hebben. De muziek waarvoor ze kiest, is zo toegankelijk en laagdrempelig, zonder toe te geven aan commerciële succesformules, dat meteen ook de boodschappen die ze zingt, erin gaan als zoete broodjes. Mij heeft ze alvast overtuigd om haar hele oeuvre eens wat nader te beluisteren want na deze eerste kennismaking kan ik me niet van de indruk ontdoen een mogelijk invloedrijke stem te horen die net als de eerder genoemde Springsteen en Dylan een steeds klaarder beeld van de haar omringende wereld weet te projecteren.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten