Albums die David Byrne, vroeger opperhoofd van de Talking Heads, uitbrengt, zijn op zijn minst altijd interessant. Zo was er in 2012 nog de samenwerking met St. Vincent, die uitmondde in het prachtige album Love this giant. Dat is niet minder waar voor zijn nieuwste plaat, American utopia.
Opener I dance like this begint heel rustig, met de herkenbare stem van Byrne, en dan hoor ik door mijn koptelefoon al enkele mooie details, van het soort waarmee de Amerikaan zijn platen altijd volstouwt. Het refrein klinkt verfrissend modern en ook wel een beetje dreigend, maar tijdig weet Byrne de balans weer recht te trekken. En zo verandert deze song voortdurend, als een toverbal in de mond van een kind. Gasoline and dirty sheets zou een gewone popsong zijn mocht de New Yorker er niet zijn eigen draai aan geven. En als wel vaker gebruikt hij zijn muziek ook om een boodschap over de actualiteit mee te geven.
Wat hou ik van Every day is a miracle, een ode aan het leven maar nog veel meer een ode aan een surrealistische kijk op dat leven. Je zou bijna denken dat David Byrne teveel aan de pillen of andere drugs gezeten heeft, maar gezien zijn affiniteit met kunst acht ik een Magritte-moment waarschijnlijker. Wat een voorzichtige aanklacht tegen een liegende president lijkt (Dog's mind), verandert ook al in een surrealistische wereld waarin we honden zijn. Gelukkig is er nog het al bij al normale liefdesliedje This is that, waarin muzikaal dan weer gebruik gemaakt wordt van verwijzing naar Oosterse muziek met interessante percussie.
We zijn net over de helft en het is weer tijd voor een complexloze (maar toch wel een beetje gecompliceerde) popsong: It's not dark up here. De lichte toetsen in het tragere Bullet laten de song lekker sloom slepen. Met milde humor trekt de zanger daarna ten strijde tegen het conformisme van de goeie smaak (Doing the right thing).
Ligt het aan mij of ben ik niet de enige die echo's van Daft Punk is playing at my house van LCD Soundsystem hoort in Everybody's coming to my house? Dit is een bijzonder aanstekelijk liedje, dat als single zelfs nog eens een echte grote hit zou kunnen opleveren voor Byrne, mocht die daar interesse voor hebben. En daarna zijn we al toe aan Here, een rustige afsluiter die wat doet denken aan Paul Simon's Afrikaans avontuur op Graceland.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten