Al in 1993 leerde ik Meshell Ndegeocello kennen nadat ze het fantastische debuut Plantation lullabies had uitgebracht. De Amerikaanse (echte naam: Michelle Lynn Johnson) mengt in haar muziek diverse genres (funk, soul, reggae, jazz, hiphop, rock) en wordt gezien als één van de inspiratoren voor de neo-soul. Ventriloquism is al haar twaalfde studioplaat.
Op dit album kiest ze alvast resoluut de kaart van de covers. Ze grasduint in liedjes uit de jaren tachtig en negentig, de liedjes dus uit haar eigen jeugd. Daar doet ze haar eigen ding mee, zoals met Nite and day (bekend van Al B. Sure!) dat hier ook wel in de buurt komt van wat Solange met zo'n song had uitgespookt. Of neem het bij Wendy and Lisa geleende Waterfalls, dat hier zachter en lieftalliger klinkt dan bij de twee voormalige Prince-vriendinnen. Funkklassieker Atomic dog (van George Clinton) mag terugvallen op een gestripte versie die door de vele details ook wat psychedelisch gaat klinken. Tina Turner zou haar Private dancer amper herkennen: zonder de rauwe stem van tante Tina wordt deze song een smachtende, gecroonde versie, gezongen in een bar die vol rookt hangt, vlak voor sluitingstijd.
De collectie waar Meshell voor kiest, getuigt niet enkel van goede smaak, het laat ook een zangeres zijn die haar invloeden niet in één genre heeft gehaald. De coverversies doen het origineel eer aan, door noch gewoon een platte herhaling te worden, noch sterk afwijkend te zijn. Ze houden de essentie van de songs goed vast en dat levert een mooi album op.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten