Twintig parels per maand: december 2017

Net als vorig jaar kies ik ervoor om de laatste twintig parels allemaal uit het voorbije jaar te laten komen. Actueel dus in deze lijstjestijd, doe er uw voordeel mee:

1. War is hell - Ho99o9: het album United states of horror liet me horen hoe goed deze band wel is (en ik heb Kurt te danken voor de tip)
2. I ain't got time! - Tyler, The Creator: de beste hiphop dit jaar kwam van Kendrick Lamar, en daarna van Vince Staples, maar deze Tyler maakte eveneens een goeie plaat. De sample in de intro ken je misschien nog van Deee-Lite?
3. Sharp dressed man - Xiu Xiu: deze cover van een ZZ Top song mocht niet ontbreken in dit lijstje
4. Green light - Lorde: Melodrama van Lorde is een mooi album, dat weliswaar mijn eindejaarslijst niet haalde maar toch genoeg mooie parels bevat, zoals deze opener
5. Wanna sip - Fever Ray: met Plunge liet Fever Ray opnieuw van zich horen dit jaar en dit is daaruit mijn favoriet nummer
6. Second mistake - Ayya: één van de meest opmerkelijke verzamelaars dit jaar was zeker Mono no aware van het Berlijnse label PAN, waaruit deze song komt
7. LMK - Kelela: volledige albums van Kelela zijn niet echt aan mij besteed, maar deze single is echt wel heel goed
8. When I was young - MØ: deze Deense brengt met de regelmaat van de klok geweldige songs uit
9. Mermaid - Kedr Livanskiy: bijzonder electronische muziek uit Rusland, het is niet meteen wat ik verwacht had dit jaar te leren kennen, maar het album Ariadna is uw aandacht zeker waard
10. The combine - John Maus: uit Screen memories komt dit bijzonder liedje
11. Dum surfer - King Krule: hoewel hij één van de artiesten is die jonge mensen in mijn omgeving vaak noemen als in het oog te houden, ben ik nog niet overtuigd, maar dit liedje is wel goed natuurlijk
12. Radio kids - Strand Of Oaks: jawel, ook dit jaar kreeg ik een knuffel van Timothy Showalter tijdens zijn concert in De Zwerver in Leffinge. Alleen al daarom (maar ook om zijn verdienstelijke nieuwe plaat dit jaar) verdient hij hier een plaatsje
13. Playing guitars - Jim White: hét concert van het jaar, zo kon je eergisteren al lezen, was van Jim White in de 4AD in Diksmuide (toegegeven, veel concerten zag ik niet, maar dit was echt geweldig!)
14. Still not dead - Willie Nelson: één van de langst levende countrylegendes maakte ook dit jaar weer een plaat, God's problem child, en hoewel ik die pas heel laat ontdekte (enkele dagen geleden), vind ik ze best wel goed
15. If we were vampires - Jason Isbell And The 400 Unit: ook veel te laat ontdekt maar door veel van mijn muzikale vrienden getipt als één van de muzikale hoogtepunten van 2017
16. Mary's eyes - Tori Amos: jawel, Tori Amos bracht dit jaar nog eens een (goeie) plaat uit en daarvan is dit de afsluitende song
17. I am not at war with anyone - Luka Bloom: ook Luka Bloom is nog steeds productief en meer zelfs, de kwaliteit van zijn platen is nog steeds nooit minder dan goed
18. Blood of the forgotten song - Joe Henry: nog een oude knar die alweer een goed album afleverde dit jaar
19. Revenge song - Corbin: bijzonder plaatje, dit
20. In de rij voor de soep - Meuris: Stijn Meuris ging dit jaar wat aan me voorbij, maar ik las in eindejaarslijstjes dat hij best wel een mooie plaat had gemaakt dit jaar (Vigilant), waarin hij de hedendaagse maatschappij op de schop neemt. Ik hou er wel van als hij zich eens goed boos maakt

Beluister hieronder de volledige afspeellijst:

Jaaroverzicht 2017: top twintig albums

En dan is hier mijn overzicht van de twintig meest markante, meest opvallende en ook wel beste albums die ik dit jaar beluisterde en al eerder reviewde op deze blog:

20. Chaos in het universum - Stippenlift en Faberyayo

Faberyayo (van De Jeugd Van Tegenwoordig) maakte met Stippenlift een album dat me verwonderde én dat mijn aandacht kon vasthouden, wat met zijn band eigenlijk nooit echt lukt (ondanks hun soms goeie singles). Soms zwaar gedrenkt in de jaren tachtig maken ze eveneens gebruik van nostalgische of exotische geluiden om de nummers een feel mee te geven die ik eerlijk gezegd nooit verwacht had.

19. Cult of yes - Pascal Deweze

Dat dit 's mans solodebuut is, verraste me nog het meest want Pascal Deweze heeft intussen al heel wat muzikale watertjes doorzwommen. Op deze plaat bewijst hij nog eens dat hij een begenadigd songsmid is en zijn album is dan ook een pretentieloos (bijna-)meesterwerk geworden.

18. Here now there then - Dool

Ik gaf Mike van Consouling Store carte blanche om me een album aan te raden en het bleek een voltreffer te zijn. In een genre dat ik te weinig ken, slaagt de Nederlandse band Dool erin mij hun wereld binnen te trekken. Opvallendste kenmerk van deze band waardoor ze zich onderscheidt van anderen, is ongetwijfeld de mooie zangstem van Ryanne van Dorst. De pessimistische kijk van de plaat hoeft geen belemmering te zijn want zoals wel vaker ligt schoonheid soms in het lelijke...

17. The following mountain - Sam Amidon

Hoewel het een wat stugge plaat werd, is deze nieuwe van Sam Amidon toch alweer een geslaagd album geworden waarop hij zijn muzikaal vakmanschap vorm geeft in songs die je uiteindelijk weten te raken.

16. American dream - LCD Soundsystem

Bleeps die de zwaarte van het album niet kunnen verhullen, het was wel het laatste dat ik verwachtte van James Murphy en diens LCD Soundsystem. Mijn late kennismaking met zijn plaat verklaart misschien waarom ik er niet meer naar luisterde en misschien zelfs waarom ze niet hoger eindigde, maar het is een bijzonder interessante plaat geworden die ik in 2018 zeker nog vaak zal beluisteren om alle details ervan goed te laten door dringen.

15. Yarrow - The Deep Dark Woods

De spuuglelijke hoes herbergt een album waarbij ik spontaan denk aan Bruce Springsteen, Neil Young en Fleet Foxes en dat zegt veel over de kwaliteit die deze Canadezen op hun nieuwste werk tentoonspreiden.

14. Rennen - Sohn

Ik waagde me in januari aan een dubbelreview waarin ik Rennen van Sohn plaatste naast het meer aandacht aanzuigende I see you van The xx. Sohn slaagt er wél in mijn emoties te beroeren en doet dat niet enkel in de hardere nummers, maar zeker ook (waar The xx meestal faalt) in de rustige songs. Op het einde van dit jaar was ik deze plaat al bijna weer vergeten maar gelukkig helpen eindejaarslijstjes me elk jaar om ook eens wat verder terug te kijken dan die platen die spontaan in mijn geheugen opduiken.

13. Sleep well beast - The National

Bijna was het jaar voorbij gegaan zonder dat ik The National een kans had gegeven. Net als met Elbow is er de laatste jaren een soort vermoeidheid met deze band opgetreden bij mij en dat de plaat "gehypet" leek te worden, hielp ook al niet. Maar kijk: de wonderen zijn de wereld nog niet uit en The National is erin geslaagd me te bekoren. Net als bij LCD Soundsystem zorgt de laatijdige beluistering ervoor dat ik de plaat nog meer aandacht dien te schenken in 2018.

12. A crow looked at me - Mount Eerie

Voorzichtigheid is geboden voor wie deze plaat van Mount Eerie wil beluisteren. Rouw en verdriet werden zelden eerder zo rauw op een plaat uitgedrukt als hoe Phil Everum hier omgaat met het verlies van zijn vrouw. Het is alsof hij het gesprek dat iedereen uit de weg gaat toch voert en alsof hij de woorden die niemand wil horen, toch uitspreekt. Eerlijker dan dit wordt het niet en voor sommige mensen kan dit album een enorme troost zijn bij hun eigen rouw. Tegelijk dreig je als luisteraar te verdrinken in de poel van tranen die als een moeras in prachtige songs verhuld zit.

11. Sincerely future pollution - Timber Timbre

Vreemd genoeg kwam ik deze plaat, denk ik, in geen enkel eindejaarslijstje tegen. Nochtans hebben de Canadezen met dit album hun meest donkere werk geschreven. Ze kwam tot stand in het (politiek) erg bewogen 2016, het jaar waarin Trump tot president verkozen werd. Zoveel ongeloof en verbijstering noopte de band tot een gitzwarte soundtrack die tegelijk erg doet denken aan City same city van Flying Horseman. Bovendien is dit de meest ambitieuze plaat die ze al maakten en ze steken Daniel Lanois naar de kroon als het erop aankomt gruizige duisternis doorheen alle noten te weven (denk aan dienst For the beauty of Wynona). Ik vrees dat ze dit huzarenstukje nooit meer zullen evenaren, dus geniet ten volle van deze parel.

10. Predictions of the future - Goldfish

Aangezien deze plaat eigenlijk al grotendeels gemaakt werd in 1996 maar pas dit jaar werd afgewerkt en uitgebracht, hoeft het niet te verwonderen dat het een "trip down memory lane" is, maar wel een heel goeie trip. Je hoort punkrock voor die term besmet raakte en je hoort ook flarden Kristin Hersh, Lush en The Breeders. Voor wie muzikaal volwassen werd in de tijd dat gitaren eindelijk weer regeerden (zoals ik), is dit een hoogfeest voor oren en hersenen en hart.

9. Face your fear - Curtis Harding

De beste soulplaat van het jaar komt na het overlijden van Charles Bradley (een man die ik nooit zal vergeten door zijn ontwapenend geluk om zoveel succes op een festival in Noord-Frankrijk waar mijn lief en ik hem voor het eerst zagen) van Curtis Harding. Met de hulp van Danger Mouse slaagde hij er immers in tegelijk zo retro te klinken dat je spontaan denkt "James Brown" en zo de vinger aan de pols te houden van de hedendaagse muziekproductie. 

8. Mass VI - Amenra

Teleurstellen doet Amenra nooit en ook op Mass VI is het weer van dat: een mokerslag is het die je toegebracht wordt en je enige reactie is de hamer waarmee je net vol in je gezicht geraakt bent, te omarmen. Het album draait om dualiteiten en dat hoor je ook: Amenra laat de slinger beide kanten uitgaan en ze doen dat met zo'n dwingende kracht, in songs die meestal bijna of zelfs langer dan tien minuten duren, dat je niet anders kan dan je totaal overgeven. Dat de band een community rond zich heeft weten te binden, begrijp je terstond. 

7. The asylum tapes - Marvin Pontiac

Het is mijn beste vriend, Kris, die me attent maakte op deze bijzondere plaat van een bijzonder artiest. Want: Marvin Pontiac bestaat helemaal niet! Zijn biografie is verzonnen, als een kritiek op muzieksnobisme waarin je oude, "onontdekte" bluesmuziek en outsider-art niet anders dan goed en geniaal màg vinden. De man achter het hele project (want dit is al de tweede plaat van Marvin Pontiac) is de nochtans zelf niet onverdienstelijke John Lurie, vooral bekend van (instrumentale) filmmuziek. Deze plaat deed me terugdenken aan de film Idioterne (The idiots) van Lars von Trier, onder meer omwille van de toch niet altijd zo nobele motieven die schuilgaan achter de maatschappijkritiek. Maar deze plaat zou zijn hoge plaats in deze eindejaarslijst niet waard zijn indien ze niet muzikaal echt interessant zou zijn. Want John Lurie/Marvin Pontiac zoekt de grenzen op van de muziek die je kan maken als je niet langer gehinderd bent door de grenzen van het normale en je je kan verbergen achter het veilige etiket "gek en geniaal".

6. Salute - Fär

Tim De Gieter leek wel overal tegelijk dit jaar. Er was een mooi album van zijn eigen band Every Stranger Looks Like You en hij had ook een ferme brok in de pap bij If Anything Happens To The Cat en hun debuut. Maar het beste was toch het debuut van de band die hij vormt met zijn vriendin An-Sofie De Meyer. Salute is de registratie van de groei die de band doormaakte sinds de eerste single twee jaar eerder en de chemie tussen de twee bandleden levert een plaat op die ontelbare keren door mijn huiskamer schalde en waar ik lief, vrienden en kennissen te pas en te onpas enthousiast voor wou maken (wat soms ook gelukt is). De Belgische Portishead is eindelijk opgestaan, dames en heren, maar Fär is tegelijk nog zoveel meer. En Tim De Gieter, dat is een toffe peer en ooit komt het er wel eens van dat mijn lief en ik ingaan op zijn uitnodiging om eens een koffie bij hem te komen drinken als we toevallig in Brakel zijn...

5. DAMN. - Kendrick Lamar

Met trots kan ik u melden dat mijn zoon dit jaar het muzikale licht heeft gezien. Kris zal het beamen (en niet alleen dat ik het al jaren zeg): hiphop, daar gebeurt het tegenwoordig allemaal. Muzikale vernieuwing vind je vooral in dit genre. Mijn zoon, net twaalf geworden in november, heeft het goed begrepen. En ja, hij is ook helemaal weg van AC/DC maar zijn voorkeur gaat toch vooral uit naar Kendrick Lamar, Wiz Khalifa en Snoop Dogg. Van de genialiteit van Kanye West heb ik hem nog niet kunnen overtuigen, maar wanneer hij gisteren in de auto zat mee te schudden met zijn hoofd op Blacc Hollywood  van Wiz Khalifa, de cd die hij uren tevoren kreeg als nieuwjaarscadeau, ben ik toch een fiere vader. En hij kent de songs op DAMN. beter dan ik. Hij leent mijn cd's van Kendrick Lamar om op zijn kamer uren naar te luisteren. En ik kan hem geen ongelijk geven. To pimp a butterfly vond ik het beste album van dat jaar en ook DAMN. staat vol songs die je hoofd nooit meer verlaten. En al is de man tegenwoordig alomtegenwoordig (want gevraagd om mee te zingen of te rappen op zowat elke successingle), beu word ik dit album nooit.

4. Luciferian towers - Godspeed You! Black Emperor

Ja hoor, de Canadese post-rockhelden van Godspeed You! Black Emperor, wiens concert in de Westhoek bij de herdenking van WO I mijn lief en ik jammer genoeg uiteindelijk moesten laten schieten, hebben het weer gedaan. Opnieuw brachten ze een plaat uit die klinkt als een pletwals mét nuance, een contradictie die zij toch weer overstijgen. Woorden zijn nutteloos, beluistering na beluistering overtuigen je ongetwijfeld beter dan welk schrijfsel van mij ooit zou kunnen doen.

3. From a room vol. 1 en vol. 2 - Chris Stapleton

Elk jaar vis ik uit de eindejaarslijst van Roen Het Zwoen in extremis nog enkele platen die meer dan de moeite waard zijn maar die totaal aan mij voorbijgegaan waren. En vrijwel altijd zit daar iets tussen dat hoogt eindigt in mijn eigen eindejaarslijst. Dit jaar is die eer weggelegd voor Chris Stapleton die met enkele maanden tussentijd twee platen uitbracht die als een Siamese tweeling aan elkaar geklonken zijn. Zowel rockend als rustig overtuigt deze Amerikaan uit Nashville met zijn outlaw-country en hij haalde er zelfs commercieel succes mee (in de VS). Dat is meer dan terecht want beide platen maakten mijn eindejaar zoveel mooier.

2. No offending borders - Torgeir Waldemar

Hoewel ook deze plaat (heel) hoog eindigde bij Roen, is het niet daar dat ik ze ontdekte. Het was via een andere muziekblog dat ik de Noor leerde kennen. En hoewel Neil Young zelf dit jaar een goeie plaat uitbracht (die ik, zo moet ik bekennen, helaas slechts één keer beluisterde), komt de beste Neil Young-song dit jaar uit het hoge Noorden. Summer in Toulouse lijkt zelfs zijn begeleidingsband Crazy Horse uitgeleend te hebben. Werkelijk elke song op deze plaat is van de hoogste kwaliteit.

1. Stubborn persistent illusions - Do Make Say Think

Een plaat met vogels op de hoes, daar zal mijn oudste stiefdochter niet mee kunnen lachen. Ik vermoed dat ze de verzameling vissen op de plaat van Goldfish verkiest...
Dat niet Godspeed You! Black Emperor maar een andere band van hetzelfde Constellation!-label mijn eindejaarslijst van 2017 aanvoert, zegt veel over de kwaliteit die de groep in elk detail van de plaat stak. Want elke song is als het betere kantkloswerkje uit Brugge (maar dan iets meer aanlokkelijk voor mensen uit de 21e eeuw): vol van zulke betoverende details en tegelijk zo'n meeslepend verhaal vertellend dat het album je niet meer loslaat. Soms word je overwelmd, soms is net traagheid het hoofdmotief. Dit is een grandioze plaat, hét meesterwerk van 2017.

Beluister hieronder de playlist met uit elk album één nummer:

Jaaroverzicht 2017

Vooraleer ik morgen overga tot het publiceren van de meest markante of gewoonweg de beste platen van 2017 (althans diegene die ik beluisterde én reviewde), neem ik de tijd om in schoonheid afscheid te nemen van 2017. Het is een jaar waarin geluk en verdriet, vreugde om veel mooie dingen en woede om zoveel stommiteiten die de mens als soort (en een groot deel van de individuen ten persoonlijke titel) uithaalden. Ben ik tevreden en gelukkig als ik terugkijk? Of overheersen spijt, frustratie, machteloosheid en moedeloosheid?
Persoonlijk was 2017 eigenlijk best wel een mooi jaar en vooral de voortzetting van goeie dingen die al vorig jaar (of zelfs iets vroeger) ingezet waren. Mijn lief is nog steeds super, de liefde die ik voel is dieper dan ik ooit had durven dromen toe in staat te zijn en mijn twijfels, zorgen, angsten,... zijn niet langer meer een reden om te vluchten maar ik pak ze aan, samen met Elke natuurlijk, want zonder haar zou ik het niet kunnen. En op het werk is de tweede adem die ik vond toen ik van team veranderde, nog steeds niet uitgeput, integendeel. De voldoening die ik er voel, verslaat de frustraties om keuzes die gemaakt worden door sommige collega's en obstakels die ik onderweg tegenkom. Meer zelfs, het geeft me energie om nieuwe, bijkomende uitdagingen op te zoeken in 2018 en een (enigszins stiekeme) droom nu maar eens écht te laten worden door datgene te doen waar ik intussen zo goed in geworden ben. Maar daarover lees je ongetwijfeld in het jaaroverzicht van 2018.
Tegelijk is de wereld om me heen nog steeds een oord waar mijn (ideologische) utopie verder af lijkt dan ooit. We worden geregeerd door een bende racisten (al mag je dat niet luidop zeggen), egoïsten (al mag je dat ook niet zeggen), leugenaars (taboe-onderwerp) en kromredenaars (tot zelfs gewoonweg DOMME politici als Gwendolyn Rutten die zulke onzin verkopen dat je je afvraagt of er in haar partij nog wel redelijke mensen hun mond durven op te doen als hun voorzitter spreekt). Met beide handen worden cadeaus uitgedeeld aan zij die al veel meer dan genoeg hebben en het wordt ontstolen aan mensen die afgeleid worden door een weerzinwekkend discours waarin de moslims van nu de Joden van de jaren dertig zijn geworden. Amper verholen worden dagelijks ballonnetjes opgelaten die enkel de bedoeling hebben een bevolkingsgroep te viseren, onder het mom van "ze moeten integreren", volkomen voorbijgaand aan de essentie van integratie: géén eenrichtingsassimilatie maar een synthese van het beste van twee (of meer) werelden. Ook andere zwakken worden uitgesloten, systematisch en structureel, en ik kan het weten want de mensen waarmee ik werk (jongeren met een mentale handicap en zware kwetsuren, niet zelden een hechtingsstoornis), botsen op de muren van een bureaucratie die zélf te obstakels opwerpt onder het mom van "emancipatie" en "rechten van de persoon met een beperking", nauwelijks verhullend dat besparingen op de kap van de onmachtigen de enige ware motivatie is om een min of meer werkend systeem te vervangen door een in de praktijk tot uitsluiting leidend model. 
Gelukkig was er ook dit jaar weer heel veel muziek. Gelukkig las ik dit jaar 42 boeken (en startte ik er nog enkele die nog uitgelezen dienen te worden). Dat laatste weet ik omdat ik het al enkele jaren bijhoud op Goodreads, mijn extern boekengeheugen. Ik las eindelijk enkele klassiekers, werd betoverd door recente, goeie boeken en heel soms een beetje teleurgesteld, maar dat maakt deel uit van het leven. Dit is mijn top vijf van boeken die ik dit jaar las:

5. Aan een onbekende god - John Steinbeck: mijn favoriete auteur intussen

4. Hechtingsstoornissen. Praktijkgericht therapiehandboek voor ernstige hechtingsstoornissen bij kinderen - Peter Niels Rygaard: een eye-opener in zekere zin (want ik leerde nog veel bij over hechtingsstoornissen) en een bevestiging voor dingen die ik al langer zo aanvoelde, maar die niemand ooit (zo scherp) had durven verwoorden

3. Schateiland - Robert Louis Stevenson: een klassieker die ik las met zoveel plezier dat het even leek alsof ik opnieuw twaalf jaar was

2. Institutionalisering van een pedagogische paradox. Sociaal-pedagogische benadering van de geschiedenis van de jeugdzorg vanaf de Belgische onafhankelijkheid tot aan het decreet Integrale Jeugdhulp van 12 juli 2013- Karel De Vos: het boek dat me zo sterk aan het nadenken zette over mijn werk dat ik meteen besloot van de recensie een echt artikel te maken voor in het Vlaams Tijdschrift voor Orthopedagogiek, meteen mijn uitnodiging aan collega's om in gesprek te gaan en over de inhoud ervan te discussiëren met het doel dat we allen nóg betere hulpverleners worden, gedragen door een visie die de toets der wetenschap doorstaat en tegelijk een maatstaf vormt voor ons handelen

1. De verrader - Paul Beatty: een boek met een premisse zo van de pot gerukt en zo "politiek incorrect" dat minder goeie schrijvers finaal de mist zouden zijn ingegaan, maar niet de terecht winnaar van de Man Booker Prize

En dan is er dus de muziek. Er wordt elk jaar zo véél muziek uitgebracht dat niemand het nog allemaal kan bijhouden, zelfs niet eens een voltallige redactie van -ik noem maar iets- een site als Indiestyle. Ik luisterde behoorlijk veel nieuwe platen. Tot mijn eigen schande (maar het weze mij vergeven) werden sommige slechts één luisterbeurt toebedeeld en daar bevonden zich nochtans goeie platen tussen. En dan waren er de platen die ik reviewde: voor Indiestyle en voor deze blog, want er zijn muzikanten en labels die me rechtstreeks recensie-exemplaren toestoppen en daarnaast luisterde ik (vooral via Spotify) veel albums die ik de moeite waard vond om een stukje aan te wijden. Met veel plezier herbeluisterde ik ook platen van vroeger (gaande van jaren geleden tot mijn jeugd tot van voor ik geboren was, intussen toch ook al echt wel een hele tijd geleden). Ik beleefde enorm veel plezier aan het schrijven van "retro reviews", niet in het minst omdat die soms aanleiding gaven tot het neerschrijven van herinneringen die nooit meer mijn hoofd hadden verlaten. 
Concerten zag ik jammer genoeg veel te weinig. Mijn gezondheid is, helaas, nog steeds een bitch: geen allesbepalende bitch meer, maar vooral een onregelmatige bitch, die af en toe venijnig bijt en me soms letterlijk een uur voor ik naar een gepland concert ga, doet afzeggen. Zo miste ik het ongetwijfeld bijzonder interessante optreden dat Ansatz Der Maschine gaf in de N9 en zo miste ik nog wel veel meer kleine, boeiende concerten die ik graag had willen meemaken (al zeker als ze op minder dan een kilometer van mijn deur bleken door te gaan).
Toch was er één concert dat meteen alles goed maakte. Samen met mijn beste vriend zag ik Jim White aan het werk in de 4AD in Diksmuide en dat was precies het soort concert waarvoor ik met plezier buitenkom (en zo ver rij). Niet alleen werden we vergast op goeie muziek (wat een goed idee was het toch om die extra muzikanten mee het podium op te nemen, zoals je hier kan lezen), maar Jim White was grappig, meeslepend, ad rem en een verteller van het slag Josh T. Pearson.

Morgen kan je lezen welke albums ik er dit jaar uitpik om bijzonder te vermelden bij het afsluiten van het jaar. Ik ga niet pretenderen dat dat de beste platen zijn van 2017, want vele van die beste platen heb ik niet eens gehoord of heb ik enkel door eindejaarlijstjes van anderen nog snel ontdekt (maar niet meer de aandacht kunnen geven die ze verdienen). Het is mijn héél persoonlijke selectie van een jaar waarin muziek nog steeds de vertrooster is in mijn leven en, op mijn lief en kinderen na, het allermooiste dat het leven mij te bieden heeft.

Chris Stapleton

Met enkele maanden verschil bracht Chris Stapleton beide volumes van From a room uit, een meesterwerk dat in de VS niet onopgemerkt is voorbijgegaan. Hij had met zijn debuut Traveller outlaw-country al terug naar de top van de Amerikaanse Billboardlijst gekatapulteerd en dit jaar deed hij dat dus nog eens over met dit tweeluik.
Dat huzarenstukje deed hij middels twee platen die elkaar waard zijn. Beide albums wisselen evenveel van tempo als een dwangneuroot van onderbroek. Telkens weet de Amerikaan de essentie van country te vatten zoals die al decennia te distilleren valt uit het beste van het genre én slaagt hij erin songs uit zijn mouw te schudden die het gebaande pad vol moed als Roodkapje in het bos durven verlaten. Zo doet Hard livin' op Volume 2 iets creatiefs met het basriffje dat eenieder mits een kleine variatie kent uit Superstition van Stevie Wonder. Second one to come op Volume 1 is bluescountryrock zoals Jon Spencer die had gemaakt indien hij niet R.L. Burnside als idool had gehad maar de bastaardzoon van Johnny Cash en ZZ Top was. Them sterns  dendert als een stoomlocomotief doorheen de set van de film Road house, onderweg Jeff Healey verbijsterd en als bij wonder niet langer blind achterlatend. Dat lijkt overdreven maar exact dàt soort wonder is deze song. De Midnight train to Memphis is een modernere diesel, al belemmert hem dat niet om een stofwolk achter zich te laten waarin de stembanden van Chris Stapleton naar verbrand rubber ruiken en de gitaren wellicht herbesnaard dienen te worden.
De in Nashville residerende zanger overtuigt echter evenzeer in rustige nummers: Friendship  is één van de mooiste odes aan het immaterieel goed dat mensen levenslang met elkaar weet te verbinden en  Death row klinkt beklijvender dan menige bluesklassieker over hetzelfde thema. Broken halos, de opener van Volume 1, is alles wat je verwacht van een goed countrynummer en A simple song maakt zijn titel waar zonder aan schoonheid in te boeten.
Als een Siamese tweeling zijn beide platen niet tegen elkaar af te wegen. Hun beider schoonheid verdient deze laatste dagen van het jaar bejubeld te worden en laat het beluisteren ervan ofwel het laatste zijn wat u dit jaar doet, ofwel uw nieuwsjaarsresolutie voor 2018 vormen.

Beluister hieronder beide albums:

Liederen van de week 2017

Dit is een overzicht van alle liederen van de week in 2017. Beluister eronder de Spotify-playlist die ik maakte van al die nummers:

1. week 1: Snap je? - Yung Internet
2. week 2: Hard to admit - Tiny Legs Tim
3. week 3: Star roving - Slowdive
4. week 4: Catharsis (Self-help) - Every Stranger Looks Like You
5. week 5: I'm better - Missy Elliott featuring Lamb
6. week 6: Do you still love me - Ryan Adams
7. week 7: Bang bang - DJ Fresh vs Diplo featuring R. City, Selah Sue and Craig David
8. week 8: Hallo maandag - Spinvis
9. week 9: Ballad of the dying man - Father John Misty
10. week 10: Afro trap part 8 (never) - MHD
11. week 11: Underspoken - Low Land Home
12. week 12: Lang leve België - Froze
13. week 13: Change - Rhea
14. week 14: Humble - Kendrick Lamar
15. week 15: I'm not who you think you are - Millionaire
16. week 16: Whippoorwill - Clock Opera
17. week 17: Shine 'em up Sadie - Douglas Firs
18. week 18: Shine a light - Shabazz Palaces featuring Thadillac
19. week 19: Put my head in the ground - Equal Idiots
20. week 20: Romanov - Soviet Grass
21. week 21: Big fish - Vince Staples
22. week 22: Knopen - Vaal
23. week 23: Hands down - Trentemøller featuring Jennylee
24. week 24: I promise - Radiohead
25. week 25: Last straw - Fär
26. week 26: Wall of glass - Liam Gallagher
27. week 27: Unfuck the world - Prophets Of Rage
28. week 28: Cigar - Tamino
29. week 29: In undertow - Alvvays
30. week 30: The lord of lightning - King Gizzard And The Lizard Wizard
31. week 31: Be mine - Ofenbach
32. week 32: Thunder - Imagine Dragons
33. week 33: Tonite - LCD Soundsystem
34. week 34: Almost home (blisko domu) - Flaming Lips
35. week 35: Dangeroux - Son Lux
36. week 36: Hiding - Ansatz Der Maschine
37. week 37: Undoing a luciferian towers - Godspeed You! Black Emperor
38. week 38: The code - Uncle Wellington
39. week 39: Children of the eye - Amenra
40. week 40: Patterns - Public Psyche
41. week 41: Wednesday morning atonement - Curtis Harding
42. week 42: Second base - Sue Me Charlie
43. week 43: M'isoler - MRS
44. week 44: Lavender (Nightfall remix) - Snoop Dogg and BADBADNOTGOOD
45. week 45: Up all night - Beck
46. week 46: Little dark age - MGMT
47. week 47: Tinseltown swimming in blood - Destroyer
48. week 48: The gate - Björk
49. week 49: The doomed - A Perfect Circle
50. week 50: Like a motherless child - Moby
51. week 51: I ain't the one - Spoon
52. week 52: End of the world with you - Calexico

En dit zijn ze allemaal op een rijtje (met uitzondering van Knopen van Vaal en I promise van Radiohead):

Monnik

Van Monnik besprak ik hier al eerder zijn plaat Vondeling. Dit jaar bracht het eenmansproject uit het Waasland een tweede album uit: Bedevaart. Drie songs telt dit kleinood, maar net als bij de twee songs op Vondeling zijn ze het beluisteren meer dan waard.
Zielerust opent deze plaat. Meer dan twintig minuten lang laat Monnik zich in de ziel kijken. De opbouw van de song is erg traag doch het geduld wordt beloond: na een repetitief stuk dringt zich onbehagen op dat de zielerust uit de titel net lijkt te ontkennen, maar daarna komt alles alsnog goed. In Berouw weet de Waaslander door een eenvoudige melodie het bedje te spreiden waarop dat berouw de vorm aanneemt van een zielentormenterend gevoel, een verscheuren van het hart. Gelukkig daalt ook nu naderhand de rust opnieuw neer en zo belanden we al bij afsluiter Afscheid. Het is een soort berusting die over het album neerdaalt.
Monnik weet de ziel te raken en ogenschijnlijk heeft hij daar niet veel voor nodig. Prachtige plaat is dit voor wie het jaar wil eindigen met introspectie en bezinning.

Je kan het album hier kopen bij Consouling.

The Secret Sisters

Op het eind van elk jaar ontdek ik in extremis nog enkele mooie platen dankzij het jaaroverzicht van Roen Het Zwoen. Dit jaar horen daar ook de fantastische The Secret Sisters bij, een Amerikaans duo dat Roen doet denken aan The Andrew Sisters. Die vergelijking gaat vooral op voor albumopener Tennessee River runs low op You don't own me anymore. Dat is hun derde album.
Of de zangeressen rustig aan doen (Kathy's song, To all the girls who cry,...) of het tempo wat opvoeren (King cotton, He's fine), altijd weer valt de geweldige samenzang op. Deze twee zussen zijn met voorsprong het mooiste harmonische duo van 2017.

Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 52 - 2017

End of the world with you - Calexico
 

In januari is er opnieuw een nieuwe plaat van Calexico en dat vind ik altijd een heuglijke gebeurtenis. In afwachting is er alvast deze single.

Je kan de nieuwe plaat, The thread that keeps us, hier alvast bestellen.

Lyrics:

I thought you were the one who said cold wars are a bust
She doesn't want a Romeo, just someone she can trust
With an ear to the ground

Love in the age of the extremes
There's nothing better that I'd rather do
Then to scatter all the myths
And walk to the start of the end of the world with you

Turn up the microphone on the national parks
You gotta switch something off if you wanna get it right
A crater full of wisdom in James Turrell's eyes

Light in the age of the extremes
There's nothing finer that I'd rather see
Then to scatter all the myths
Find another way around getting stuck at the end of the world with you
The end of the world with you
At the end of the world with you
At the end of the world with you
At the end of the world with you

If you travel out to space at the speed of light
Would you send me a letter from a star going by
Can't see too well out here in the dark

Time in the age of the extremes
There's nothing better that I'd rather feel
Then to scatter all the myths
Bring back a little piece of mind for you
You gotta vantage point so we'll sit and watch the view
At the edge of the end of the world

Borokov Borokov

Ik was verbaasd dat de cd die ik gisteren kocht toen dag op dag één jaar oud was. Eerlijk delen van Borokov Borokov wordt aangeboden in vier verschillende gekleurde versies cd-case: geel, groen, blauw of rood. Zelf ging ik voor de gele...
De muziek die je op dit album aantreft, laat zich best vatten als electronica die niet alleen met beide voeten maar tot aan de kin in de jaren tachtig staat, als verzonken in een moeras van synthesizers, met af en toe zang. Waar opener Heeft iemand de kinderen gezien? nog vooral sfeervol nostalgisch klinkt, is een song als Dansende mensen wat gewaagder en ook duidelijk mikkend op de benen van die dansende mensen... De zang doet me overigens wat denken aan Arbeid Adelt. 
Hoogtepunten vind ik zelf het lichtvoetige Appelsap, Woeste grond (Mouse On Mars met een Modern Talking-kapsel), het psychedelische Papiloma en het schijnbaar op een speelgoed-Casio ingespeelde Comfort zone.

Beluister hieronder alvast hun hele album dat je vindt op hun Soundcloud-pagina:

Zola Jesus

Van Zola Jesus besprak ik hier al eerder het album Versions. Dit jaar bracht de Amerikaanse al haar zesde plaat uit, waarbij ze nog steeds trouw blijft aan het eigenzinnige label Sacred Bones. Okovi is opnieuw een ontdekkingstocht voor avonturiers die A.S. Adventure liever links laten liggen voor een goed optreden of een fijne plaat.
Daarvoor ben je dus aan het goede adres bij Zola Jesus want het werkstuk dat ze ons voorschotelt, is op zijn minst indrukwekkend te noemen. De context waarin ze hieraan werkte, zal vast een rol gespeeld hebben: ze keerde terug naar haar geboortestreek in Wisconsin, ze ging zich inhoudelijk herbronnen en bovendien was er in haar familie een behoorlijk traumatiserende zelfmoordpoging. Wars van alle trends en verwachtingen maakte ze muziek die onder de huid kruipt, zoals in het (zoals wel vaker) door strijkers gedragen Witness. Zo ruw en uitgebeend als deze song klinkt, zo uitbundig en rijkelijk experimenterend kan het ook soms zijn, zo bewijzen Veka en Remains. Of neem Exhumed, een guerilla-aanval op je oren waarachter zowaar een goeie song schuilgaat (hoorbaar voor wie de aanvang overleefd heeft).
Deze Amerikaanse kleurt niet binnen de lijntjes en dus zal de kleuterjuf in u misschien niet zo blij zijn, maar alle anderen mogen hun handjes kussen dat ze durft te tonen wat ze dan wél in haar mars heeft.


Beluister hieronder het volledige album:

Lied van de week: week 51 - 2017

I ain't the one - Spoon

Dat ik al altijd een boontje gehad heb voor Spoon, kan je hier op deze blog wel tussen de regels lezen. Hun plaat Hot thoughts is dit jaar een beetje aan me voorbijgegaan maar kijk, nog voor de jaarwende zal ik ze alsnog ontdekken dankzij deze single.

Je kan het album Hot thoughts hier kopen.

Lyrics:

Remember the weight of the world
It's a sound that we used to buy
On cassette and forty five
And now this little girl
She says will we make it at all
Eight hundred miles is a drive

Yeah you got the weight of the world coming down like a mother's eye
And all that you can
All that you can give is a cold goodbye
The law enforcement's impressed you've survived to this age
Strapped-up soldiers
They'll lock you in a cage without a goodbye
For a nickel bribe
But aww no where you are tonight
And how'd we get here
It's too late to break it off
I need a release
The signal's a cough
But that don't get me off
I summon you to appear my love
Got the weight of the world
I summon you here my love

Remember the weight of the world
It's a sound that we used to buy
And all that you can
All that you can give is a cold goodbye
The law enforcement's impressed you've survived to this age
Strapped-up soldiers
They'll lock you in a cage without a goodbye
For a nickel bribe
But aww no where you are tonight
And how'd we get here
It's too late to break it off
I need a release
The signal's a cough
But that don't get me off
I summon you to appear my love
Got the weight of the world
I summon you here my love
The signal's a cough but that don't get me off
I summon you here my love

The National

Misschien heb ik de afgelopen jaren onvoldoende zorgvuldig geluisterd naar de platen van The National, maar echt bekoren deden ze me niet meer. Nochtans was mijn kennismaking ooit met hen, met de albums The boxer en Alligator best aangenaam. Maar de platen erna kreeg ik vooral het gevoel dat het iets teveel van hetzelfde was en vond ik ze een beetje -ik durf het amper bekennen- saai. Het is dus maar goed dat ik nu eindelijk toch de tijd genomen heb om wat intensiever te luisteren naar hun felbejubelde nieuwe album, Sleep well beast.
Wat me dan opvalt, is dat de band bij momenten ruiger klinkt dan ik me herinner (Turtleneck) en dat ze goed gebruik maken van electronica om hun sound te verbreden en te verdiepen. Dat hoor je meteen al in opener Nobody else will be there. In tegenstelling tot toen ze voorbijkwamen op de radio, ben ik nu wel gegrepen door singles Day I die en The system only dreams in darkness. 
De grote kracht van dit album ligt in de combinatie van het vertrouwde stemgeluid van Matt Berninger en de kleine experimentjes en spielerei-en met electronica. Vooral in de intro's werkt dat heel goed (Guilty party, Empire line, Walk it back,...) Het is dus hoog tijd dat ik hun vorige platen alsnog een (her)kans(ing) geef.

Beluister hieronder het volledige album:

Retro review: The Smiths

1987: op het einde van dat jaar zou ik 16 worden. Sweet sixteen was het zeker niet, ik voelde me te vaak een buitenbeentje. Thuis werd ik niet begrepen, de relatie met mijn broer verslechterde steeds verder en ik wist niet wat ik aan moest met mijn zus, een meisje en dus een wezen dat wel van een andere planeet leek te komen. Op school worstelde ik met mijn eigen impopulariteit die ondraaglijk was omdat ik andere jongens (ik zat op een jongensschool) wél de aandacht zag krijgen die ik vond die ik meer verdiende. Ik leerde toen al de harde les dat wie naar de mond van zijn publiek praat, een vrijgeleide krijgt waar je met principes alleen maar van kan dromen. Het moest er in die omstandigheden dus ooit wel eens van komen dat ik geraakt werd door The Smiths.
Het was de single Girlfriend in a coma die me de band van Morrissey en Johnny Marr deed opmerken. In onze plaatselijke bibliotheek ontleende ik de vinylplaat waar dat nummer op stond, Strangeways, here we come, en aanvankelijk beluisterde ik niet eens de andere songs. Die klonken me te vreemd in de oren en ik wilde eigenlijk vooral Girlfriend in a coma telkens opnieuw draaien. Wat hield ik van die tekst... Ik kon me perfect inbeelden hoe je verscheurd kon worden tussen haat en bezorgheid: "There were times when I could have murdered her / but you know / I woud hate anything to happen to her". Voortdurend werd Morrissey heen en weer geslingerd tussen schijnbaar tegengestelde maar zeer intense emoties en als puber was dat iets dat ik (her)kende.
Hoewel die song me nog steeds heel erg raakt en vertrouwd voelt, zijn er wel meer nummers op de plaat die me vandaag, net een weekje ouder dan 46 jaar, aanspreken op een manier zoals alleen Morrissey (en soms zijn -klein beetje- Gentse evenknie Luc De Vos) dat kan. Zo is Death of a disco dancer een lied dat welllicht maturiteit vereist van de luisteraar om het helemaal te doorgronden (al waren de makers toen zelf nog niet zo heel matuur). "Maybe in the next world", zingt Morrissey, terwijl Johnny Marr er één van zijn muzikaal sterkste songs onder uitspreidt. En wat te denken van A rush and a push and the land is ours? Het klinkt als een eenvoudig protestliedje, een strijdliedje maar ook nu weer herbergt het zoveel meer dan op het eerste zicht lijkt. Het gevoel dat de strijd al bij voorbaar verloren is omdat geen enkele strijd te winnen valt, wordt muzikaal heel precies vertolkt in de balans tussen de frivole xylofoon en de tragere stukken net voor het refrein.
Wie ongelukkig is, kan zich heel sterk identificeren met de zanger zonder al te veel te hoeven te begrijpen van de tekst van Last night I dreamt that somebody loved me, Unhappy birthday, I started something I couldn't finish of Stop me if you think you've heard this one before. De wanhoop druipt al van de songtitels en de klaaglijke stem dompelt je volledig onder in verdriet dat, zo besef ik intussen maar al te goed, puberale weltschmerz overstijgt.
Mijn lief valt vast niet te overtuigen eens echt goed naar deze plaat te luisteren (ze kan de stem van Morrissey werkelijk niet uitstaan) maar mocht ze dat ooit eens doen, zoals ik ook hoop dat u, lezer, dit zult doen, dan zal ze ontdekken dat er soms niets zalvender bestaat dan met terugwerkende kracht je te wentelen in je verdriet van toen en dat The Smiths daar de ideale soundtrack bij zijn.

Beluister hieronder het volledige album: