Wanneer de commerciële hoogdagen van een artiest al lang voorbij zijn, gebeurt het wel eens dat hij op een vrijere manier platen kan blijven maken waarvan de kwaliteit keer op keer hoog is zonder dat veel mensen er erg in hebben. Dat lijkt ook het geval te zijn voor Garland Jeffreys, die natuurlijk een heel grote hit scoorde ooit met Matador en begin jaren negentig even wat meer aandacht kreeg met het album Don't call me buckwheat, waarop fijne singles als Hail hail rock 'n roll en The answer stonden.
Naar het schijnt zijn de meest recente platen van de man weer heel erg de moeite en nu verscheen net 14 steps to Harlem dat al het goede dat ik over Jeffreys las, bevestigt. Drie kwartier lang brengt hij met pretentieloze muziek die met zorg ingespeeld werd een soms heel persoonlijk verhaal. Zo vertelt de titelsong over het harde leven van de vorige generatie(s). Maar ook wie zich niet verdiept in de teksten, komt ruimschoots aan zijn trekken. Venus drijft op een lekker ritme en zalig gitaarwerk, When you call my name verdient een hitnotering, klinkt ook lekker retro jaren negentig pop en het folkriedeltje dat met een accordeon Spanish heart kaapt refereert vluchtig en schijnbaar nonchalant aan cajun en zydeco. Waiting for the man is één van de meest interessante covers van The Velvet Underground die ik ken. Dat racisme als thema ook sinds 1992 niet aan actualiteit ingeboet heeft, blijkt uit Colored boy said. Bluesrock van de bovenste plank hoor ik in Schoolyard blues.
De New Yorkse muzikant wordt volgende maand 74 (!) jaar en met dit album bewijst hij dat hij zijn plaats in de galerij der groten nog elke dag verdient.
Je kan het volledige album hieronder beluisteren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten