Het titelloze debuut van Trans Am uit 1996 is één van de eerste postrockplaten die ik ooit kocht. De sobere hoes (blauw met een illustratie van het Doppler-effect) sprak me aan, en er stond ook een nummer op dat aangeduid werd met het symbool voor oneindig (∞). Bij het afspelen bleek dit slotnummer een groef te zijn die maar bleef doorlopen (ik weet niet steeds niet precies hoe dat ging). Het Amerikaanse trio wist mijn wiskundeminnend hart voor zich te winnen (jaja, ooit had ik 9u wiskunde per week in het laatste jaar middelbaar).
Nu heeft de band uit Maryland een nieuw album uit, California hotel. En, laat ik het maar meteen gezegd hebben: de hoes is lelijk. Jammer. Gelukkig valt de muziek meer dan mee. Al vanaf de eerste noot beukt de band erop los: I hear fake voices is een binnenkomer van jewelste. Het repetitieve patroontje uit Staying power is erg aanstekelijk en blijft hangen.
Het adagium "Less is more" blijkt zelfs in de postrock van toepassing. Nog een half uur duurt het album, dat acht songs telt van dus gemiddeld nog geen drie minuten. Daarin is tot mijn grote vreugde af en toe ruimte voor een moderne variant van Kraftwerk: Alles verboten is een topplaat die ik nog wel eens op fuiven zou willen horen en California hotel is zijn rustige tegenhanger. Die Kraftwerk-toets valt trouwens ook erg op in de songs die erna volgen.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten