Holderdebolder vielen zowat alle muziekjournalisten over elkaar heen toen Millionaire begin april een single loste en een terugkeer aankondigde. De superlatieven die ooit Paradisiac omkransten, mochten weer uit de kast. Reikhalzend werd uitgekeken naar Sciencing, uitgebracht bij Unday Records, een label dat er zich op laat voorstaan kwaliteit boven kwantiteit te verkiezen bij hun releases.
Tim Vanhamel, de frontman waar we het onvermijdelijk over moeten hebben, heeft al een soloplaat achter de kiezen en reeg voorts parels als Broken Glass Heroes, Magnus, The Hickey Underworld, Eat Lions en Disko Drunkards aan zijn muzikale ketting. In Costa Rica ging hij samen met drummer Damien Vanderhasselt (Eat Lions) aan de slag en boksten ze een nieuw, derde Millionaire-album in elkaar. De productie werd dit keer niet uit handen gegeven. Het resultaat is een plaat die de verloren tijd lijkt in te halen.
Toch is dit geen loutere voortzetting van de weg die werd ingeslagen met Paradisiac. Opener I’m not who you think you are klinkt nochtans niet als een onlogisch vervolg op ouder Millionaire-materiaal. De geluidstsunami van het vorige album is nog niet helemaal weg. Vanhamel klinkt een beetje als de gek geworden professor die wereldheerschappij najaagt met zijn nieuwste uitvinding. Op heel wat andere songs breekt de funkman in Tim naar buiten (Little boy blue), de jazzcrooner (Silent river), de popkoning (Wastelands) of de seventies rocker (Visa running). Hij waagt zich zelfs aan het Frans (L’homme sans corps).
Gelukkig blijft er altijd een kern die al die uiteenlopende aspecten aan elkaar lijmt. Dat centrum waar elk nummer toch weer om draait, zou je “de liefde voor muziek” kunnen noemen, met alle melige VTM-associaties van dien. Feit is dat ongeacht de stijl die gehanteerd wordt, de band zulk een passie voor het métier tentoonspreidt en zulk een je-m’en-foutisme dat zelfs een schlager door de vingers zou worden gezien.
Busy man bewijst dat decennia pop- en rockgeschiedenis soms samenkomen op een kruispunt waar je je ziel niet eens aan de duivel hoeft te verkopen als je zo goed gitaar kan spelen als Vanhamel. Herinnert u zich nog hoe Lenny Kravitz op zijn eerste platen bezeten leek van de sound van zijn lievelingsplaten en enkel op oude apparatuur wou spelen? Het doet er niet eens toe of Millionaire een gelijkaardige drang voelde bij het maken van Sciencing, want in onze oren klinkt het alsof dit lied een eerbetoon is aan alle goeie nummers die zij al ooit beluisterden, ongeacht uit welk tijdvak ze komen. Ook Visa running is in zulke mate een liefdesverklaring aan de 45-toerenplaatjes, obscure hitjes en meestampers die ooit ooit gedraaid werden in hun tienerslaapkamers.
Twaalf songs lang baant het viertal zich een weg van hun eigen bejubelde, door Josh Homme uitgepuurde sound naar een verheerlijking van muziekstijlen die met eenzelfde plezier gespeeld worden en waarin echo’s van ontelbare bands terug te horen zijn. Tussen Under a bamboo moon en Bloodshot, om twee songs te noemen aan het begin en einde van de plaat, kristalliseert zich een essentie die enkel Millionaire kan heten en die de vier windrichtingen waarin de wind waait op deze plaat, samenbrengt. Het is een waar huzarenstukje wanneer je als groep je veelzijdigheid en je onmiskenbare eigenheid kan samenballen in een album. Het wachten duurde lang maar is het meer dan waard gebleken.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten