Het is een hele mondvol om de uitvoerders van dit album te benoemen en dus vragen we ons af hoe ze in godsnaam op die naam gekomen zijn. Voeg bij een bandnaam die al uitwijst dat je geen doordeweeks materiaal mag verwachten ook nog die van Mauro, de muzikale duizendpoot die inmiddels evenveel bands heeft als onderbroeken, en je waant je helemaal verloren. Het zestal stortte zich bovendien op songmateriaal van Peter Houben, die zijn kunnen etaleerde met Nemo, Mitsoobishy Jackson, Ultracowboy en Benny Zen (The Recording Artist) & The Syphilis Men.
Bij Mitsoobishy Jackson, van wie Insatiable en Pinetrees do not leave their fur een herinterpretatie krijgen, speelde Mauro overigens samen met Peter Houben. Verder werd zowat geplukt uit de verschillende periodes in het oeuvre van de Limburger. Sommige nummers lenen zich uitstekend tot de onstuimige jazzsaus die eroverheen gegoten wordt, zoals het alle kanten uitstuiterende The good Lord created hyenas and I can scratch my balls, in andere songs als This vibration is not just a movement of particles in the air doen de muzikanten er inderdaad goed aan zich grotendeels vooral te beheersen.
Het donkere en dreigende Gravedigger krijgt een penseellaag zwart door de saxofoons en Over the hill wordt aanvankelijk beheerst door uitwaaierende muziek tot de structuur van het origineel terug de overhand neemt. De typische stem van Pawlowski geeft alles een schurend en raspend randje. Hoe virtuoos er ook gemusiceerd wordt, bij momenten is het voor de luisteraar ook wel wat vermoeiend. Het tot drieëneenhalve minuut in bedwang gehouden I’m sick and I’m proud bevat daarnaast gelukkig ook momenten waarin de essentie van de popsong het hoofdschavot opgehesen wordt.
In de platenkast van Peter Houben, zo verbeelden we ons, staan alle genres al door elkaar en het lijkt alsof dit sextet daar nu ook nog eens als een wervelwind doorheen gegaan is. Kruisbestuivingen alom leiden dan ook tot een album waarvan we nog steeds niet weten of dit nu vooral recht doet aan de songschrijfkwaliteiten van de voormalige Nemo-frontman, dan wel aan de virtuositeit van de zes mannen die deze plaat vol speelden.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten